Review: For You (1978)
Er zijn maar weinig echt grote artiesten waarvan het debuutalbum niet met terugwerkende kracht als ‘legendarisch’ wordt bestempeld. Prince valt echter in die groep van artiesten waarvan het debuut nog maar nauwelijks ter sprake komt. Wellicht omdat hij op in de 33 minuten dat het album duurt zó wil laten zien wat hij in zijn mars heeft, dat het vrijwel nergens blijvende impact maakt.
MK: “Ik ontdekte Prince toen ik 1999 op repeat door de muren van mijn slaapkamer hoorde. Het bleek toendertijd de favoriete plaat van mijn buurmeisje. Toen ik het album op een cassettebandje kreeg en echt goed kon luisteren, ging er een nieuwe wereld voor me open. Die met elk nieuw album dat Prince uitbracht steeds verbazing- en duizelingwekkender werd.
Na Around The World In A Day kwam ik er achter dat Prince vóór 1999 ook al een handvol albums had gemaakt. En ontdekte ik met terugwerkende kracht waar zijn sound vandaan kwam. Waar hij startte en hoe hij zich ontwikkelde. Om heel eerlijk te zijn, vind ik dat in het geval van zijn debuut lastig te plaatsen”
EK: “Opgenomen eind 1977 en verschenen in 1978 laat For You een gretige, jonge Prince horen die bij zijn platenmaatschappij Warner Bros. heeft bedongen dat hij alle controle over zijn debuutalbum heeft. Dat betekent dat alle instrumenten op het album door de destijds 19-jarige Prince zijn ingespeeld en dat hij het album volledig eigenhandig heeft geproduceerd. Nu zou ‘produced, arranged and performed by Prince’ op de albumhoes in later stadium een kwaliteitskeurmerk worden, op For You is het gebrek aan sturing wellicht de zwakte die het niet zo’n klassieker maakt.”
MK: “Ik vind het opvallend dat Prince weigerde Maurice White van Earth, Wind & Fire zijn debuutalbum te laten produceren (wat het label wilde) omdat Prince EW&F te disco vond, en dat hij zijn label opdroeg hem niet als zwarte artiest te marketen, maar dat For You dan uiteindelijk toch voornamelijk zwart en voor minstens de helft zeer disco klinkt.”
EK: “Toch probeert hij wel her en der uit die discogreep te breken. Toch mist dan ook de ervaring om te weten wanneer te stoppen. De openende titeltrack is eigenlijk al het beste voorbeeld. De atypische a capella track is er ontegenzeggelijk eentje die je direct bij de oren pakt en de aandacht opeist. Maar 40 nagenoeg perfecte seconden, wordt de track uit het lood geslagen met nog eens een halve minuut knappe maar weinigzeggende stemacrobatiek.”
MK: “De eerste aanwijzingen voor de sonische experimentjes die we in Prince’s latere werk leren kennen, vind je terug in So Blue. Met zijn vreemde opening, waardoor je een razendsnelle discobeat verwacht, blijkt ook dit een subtiele akoestische ballad te zijn, aangevuld met -wat is het?- gitaren die klinken als blazers.”
EK: “Crazy You en verderop op het album So Blue zijn op het eerste gehoor bijna folky, bluesy kampvuurballades te noemen. Het zijn echter ook tracks waar je bij betere beluistering meer in hoort. Zeker Crazy You is productioneel erg aardig, met geluidseffecten die klinken als een lekkende kraan die een badkuip vol doen druppelen. Hier geldt zeker dat Prince erg veel wil, maar dat het uiteindelijk nét niet genoeg boeit om de tracks echt memorabel te maken.”
MK: “Crazy You, dat folky klinkt en erg mooi is in z’n eenvoud. Op het eerste gehoor dan, want er gebeurt van alles in die iets meer dan 2 minuten: percussie die klinkt als vallende druppels, slide gitaar, tedere vocalen, en een riffje in het refrein dat blijft hangen. Geen signature sound, maar wel al best avontuurlijk.
Ook Baby is niet bepaald disco te noemen. Muzikaal een wat traditionele soul/doo-wop ballad, maar tekstueel best gedurfd. Prince klinkt namelijk als een jochie dat zo verliefd is op zijn meisje dat hij met haar wil trouwen, maar dan horen we hem op het eind over suikerzoete strijkers verzuchten dat hij hoopt dat hun baby haar ogen heeft. Kijk. Een eerste aanwijzing van de suggestieve Prince die we later echt leren kennen.”
EK: “Discodeuntje In Love is dusdanig lichtgewicht dat het zich met beide handen aan de ronddraaiende plaat of cd moet vasthouden om niet weg te vliegen. Dit ondanks het best catchy synthloopje dat het dansbare nummer draagt. Soft and Wet is het eerste échte bewijs van Prince’ kunnen. Hierop koppelt hij een perfect hitgevoelige funky (disco)melodie aan een enigszins gewaagde tekst en bijna vier decennia later is het amper gedateerd en heeft het niet aan kracht ingeboet. Het ontegenzeggelijke hoogtepunt van dit debuutalbum. Dat had Just As Long As We’re Together ook kunnen zijn. In een goede edit tenminste. Nu gaat het nu veel te lang door. Je hoort dat het eind van de track als een dampende funkjam bedoeld is. Het spontane dat bij zo’n jam hoort ontbreekt echter volledig en de krampachtigheid maakt dat je als luisteraar net niet volledig gegrepen wordt. Overigens lijkt het er op dat enkele fragmenten uit de ‘jam’ op het eind later in Prince’ oeuvre hergebruikt worden.”
MK: “De rest van het album is inderdaad nogal disco dus. Propvol over elkaar heen buitelende licks, riffs, en Latin riedels. Liedjes die alle kanten op schieten, zoals Just As Long As We’re Together -dat met z’n instrumentale outro voor mij 3 minuten te lang duurt- of I’m Yours, dat weliswaar meer een steviger rockgeluid à la dat van Santana heeft, maar toch niet veel verder komt dan een schets van Prince’s latere sound.
Niet één echte uitschieter dan? Jawel: Soft en Wet. Voor mij DE track van het album. Ook Soft And Wet is behoorlijk op disco-leest geschoeid, maar het is met z’n Rick James-achtige synth bas, Stevie Wonder-esque keys en Sly Stone-ish ritmes vooral funky. En super-aanstekelijk.”
EK: “Wat mij betreft geldt voor de overige tracks op het album dat er segmenten zijn die de moeite waard zijn. Zoals de lekkere laid back gitaarsolo tegen het einde van My Love Is Forever, de uitsmijter van de tekst Baby, die de titel direct een dubbele laag geeft, en het venijn waarmee vuige rocker I’m Yours uit de startblokken schiet. Het lastige met het anno 2016 recenseren van dit album, is dat je het onwillekeurig afzet tegen het latere werk van Prince. Wie dat probeert los te laten, moet in ieder geval zeggen dat het album van begin tot eind wel heel aangenaam klinkt en dat is voor een piepjonge debutant die alles zelf doet onmiskenbaar een hele prestatie. Het talent hoor je er dus zeker vanaf, het moet alleen zijn definitieve vorm nog vinden.”
MK: “Ik vind For You al met al een zeer knap debuut, maar ook zeer ambitieus, en vooral veel te nerveus en verkrampt. Je zou denken dat een debuut spontaner zou klinken (en -zoals vaker- de tweede plaat te verkrampt), maar bij Prince is dit dus net andersom. Toch hoor je waar hij toe in staat was, maar tegelijkertijd is dat ook de makke van dit album: propvol riedeltjes, geluidjes, riffjes en lickjes. Waar dat fantastisch werkt op latere platen, maakt het deze plaat echter topzwaar.”
Essentiële tracks: Soft and Wet
Waardering: **1/2
Prince – For You (1978)
- For You (01:06)
- In Love (03:38)
- Soft and Wet (03:01)
- Crazy You (02:17)
- Just as Long as We’re Together (06:24)
- Baby (03:09)
- My Love Is Forever (4:09)
- So Blue (04:26)
- I’m Yours (05:01)
