Review: Around The World In A Day (1985)
De supersterrenstatus was leuk… voor een half jaartje ofzo. Dat had Prince waarschijnlijk zelf al voorzien, want nog tijdens het succes van Purple Rain werkte hij al aan een album waarop zijn horizon verbreedt wordt. Het resultaat is het surrealistische Around The World In A Day.
EK:”Wat jij hebt met 1999, heb ik met Around The World In A Day. Dit is mijn persoonlijke Prince-startpunt. Ik herinner het nog heel goed als een cruciaal moment in mijn leven; het moment dat ik begon te beseffen dat op van die mooie grote LP’s interessantere muziek stond dan je op de radio kon horen. Aanvankelijk wel een beetje teleurgesteld in dat album, omdat alle liedjes die ik kende (voornamelijk de Purple Rain-hits) er niet op stonden en het een nogal raar geheel was voor een klein, tien à elfjarig ventje.”
MK: “Ook al was ik sinds 1999 gefascineerd en gebiologeerd door Prince’ muziek, ik begon het pas echt interessant en vooral fenomenaal te vinden vanaf dit album. Stiekem komt dat ook een beetje doordat mijn klasgenootjes en andere leeftijdsgenoten, die Purple Rain en masse kochten, vrijwel allemaal snel weer afhaakten met Around The World In A Day. Het was niet bepaald een Purple Rain Part Two, zullen we maar zeggen. Okee, pas later begreep ik dat dit album eigenlijk een ‘fuck you’ van Prince naar de hype rondom zichzelf en naar de massaal meehuilende wolven was, maar mijn fascinatie groeide: was dit afkomstig van dezelfde persoon die rondreed op een paarse motorfiets, het rockidool in zijn paarse jas die de sterren van de hemel speelde op zijn witte wolkengitaar?”
EK: “Die link kon ik door mijn leeftijd nog niet leggen, dat laatste ontdekte ik later pas. Maar wat ik wel weet is dat ik het maar machtig vond dat zich in mijn kamertje een wereld openbaarde die minder algemeen was. ‘Anders’. Al snapte ik de helft van waar het allemaal over ging niet, het greep me volledig en fascineerde aan alle kanten.”
MK: “Die stijlbreuk met het gitaar-gedomineerde Purple Rain is direct hoorbaar in de openings- en titeltrack. Sowieso je eerste album na je monsterhit openen met een hypnotiserend melodietje op een fluit was natuurlijk al een kwestie van ballen hebben. En het dan volstoppen met aanstekelijke Arabische melodieën en ritmes getuigt ook van moed -en van goede smaak, vind ik persoonlijk.”
EK: “Nou precies! Dát was wat me als jong jochie zo fascineerde. Die Arabische invloeden, die fluit en dan die krijs van Prince die me bij de eerste beluistering enorm deed opschrikken. Prachtig hypnotiserend. Nog altijd gil ik ‘m luid mee overigens.”
MK: “Dat het een nummer is -zo las ik later- dat David Coleman, Lisa’s broer, in rudimentaire versie opnam tijdens een studiosessie die hij van Prince cadeau had gekregen, doet er niets aan af. Het laat juist zien dat Prince een neus heeft voor unieke sounds. Hij ging er dan ook samen met Coleman mee aan de slag en gaf hem er later een songwriting-credit voor. Het vraagt wel inlevingsvermogen van de luisteraar:
‘Open your heart, open your mind / A train is leaving all day / A wonderful trip through our time / And laughter is all U pay’
Maar als je de uitnodiging accepteert om met Prince in een dag rond de wereld te gaan, krijg je er ook wel wat voor terug:
‘The little 1 will escort U / 2 Places within your mind / The former is red, white and blue / The latter is purple, come on and climb’
Een enkeltje naar Prince’ utopia ligt dus in het vooruitschiet. IJzersterke opener, die mij toen ik het voor het eerst hoorde en nog steeds direct het album in zuigt.”
EK: “Eens, ook live was het de perfecte opener overigens. In 1986 werd het gebruikt als opener van de laatste tournee van Prince and the Revolution en dat werkt perfect! Als ik één ding jammer vind is dat het nummer eindigt in een fade-out. Alsof men er geen mooi einde aan wist te breien. Terwijl het mooi over had kunnen vloeien Paisley Park in, want dat is toch de plek waar de trein heen lijkt te vertrekken.”
MK: “Paisley Park is kennelijk het Utopia waar Prince het in het vorige nummer over had. Het toont ook direct de groei die hij had doorgemaakt. Werd Uptown (van Dirty Mind), zoals hij zijn privé-paradijs noemde, vooral bevolkt door jonge, hitsige lui van allerlei pluimage, in Paisley Park is plek voor iedereen: ‘colourful people whose hair on one side is swept back’, maar ook een gebroken vrouw en een verdrietige oudere man. Paisley Park is geen fysieke plek, maar ‘in your heart’. Klinkt als een hippie-fantasie, maar de muziek houdt je wel met beide voeten op de grond.”
EK: “Het is ook nog altijd een nummer dat Prince-fans bindt. De naam is dan ook iconisch geworden. Vanwege het gelijknamige platenlabel dat in1985 werd gelanceerd (dit album is zelfs de eerste albumrelease op dat label) maar uiteraard ook vanwege het studiocomplex met dezelfde naam waar vanuit Prince nog steeds zijn koninkrijk op grillige wijze overziet. Ik vind het nummer nog steeds wel erg fijn, met name door de gitaar die er grillig en grommend doorheen kruipt. De 12” versie heeft overigens nog veel meer van die gierende gitaar in zich. Dat is mijn favoriete versie.”
MK: “Het geluid is traag voortdenderend, meeslepend en barstensvol feedback, die klinkt als een troep meeuwen boven een pier. Niet dat er verder veel gebeurt, maar net genoeg om je bij de les te houden. En dan valt de bijzondere zanglijn, op zichzelf al een melodie, pas echt goed op.”
MK: “Over bijzondere zanglijnen gesproken, Prince trekt op Condition Of The Heart alle registers open. Het was voor mij een groeibriljantje, de eerste twee keer kwam ik er moeilijk in, vooral ook door de intro die alle kanten opschiet -van kalm tot een ware storm op zee- en die erg lang duurt voordat Prince de melodie inzet en uiteindelijk begint te zingen. Maar wat ben ik blij dat ik heb volgehouden, zeg! Het is nu een van mijn all-time favoriete nummers, die me keer op keer kippenvel, een brok in de keel en tranen in mijn ogen bezorgt. Jij kan er zo mooi over vertellen, Edgar, ik laat het graag aan jou en ik ben het volkomen met je eens.”
EK: “Tsja, waar zal ik beginnen. Dit is een nummer dat me altijd bij de keel grijpt. Het start als een zwalkende improvisatie op piano, met daar onder bijna terloopse sfeergeluiden. Vervolgens start na ruim anderhalve minuut iets wat op een intro lijkt. Waarna het liedje pas rond de twee minuten echt start en alle terloopse geluiden uit het intro ineens samenkomen. Prince begint te zingen. En pakt even later de tweede stem er ook bij. In een sterk staaltje stemacrobatiek buitelen die twee stemlagen om elkaar heen, om elkaar op gepaste momenten weer los te laten. Zingend over een meisje in Parijs, een dame uit Londen en een vrouw uit de ghetto. Over een gele dag. Over verblindende bloemetjes. Als kind snapte ik er geen hout van de tekst en de muziek en was het beklemmende nummer een skipmomentje. Snel door naar het poppy Raspberry Beret. Vandaar dat er een flinke kras op mijn originele LP zit, juist op Condition Of The Heart. Iets te haastig doorgepakt destijds. Ruim dertig jaar later, heb ik nog steeds geen idee waar het liedje nu precies over gaat, maar is Raspberry Beret een skipmomentje en is Condition Of The Heart inmiddels misschien wel mijn meest favoriete Prince-nummer. Je kan zo’n nummer ook pas met enige levenservaring op zak wat beter behappen, denk ik. Ook al snap je niets van de tekst, de hartenzeer die er in doorklinkt is pijnlijk voelbaar en maakt dat het nummer voor eigen interpretatie open blijft staan en fases in je leven weerspiegelt dat je jezelf net zo voelde. Op het moment dat Prince het refrein inzet en er een hartverscheurend ‘Ooooohoh, thinking about U driving me crazy’ klinkt, gaat mijn hart flink wat tandjes harder kloppen. De tweede keer dat dit klinkt en Prince (hier zonder The Revolution overigens, al zegt de LP-hoes anders) voorafgaand aan dat tweede refrein nog een aantal maal een zoveelste stemlaag aan het geheel toevoegt, barst mijn toch al overmatig kloppende hart keer op keer weer uit mijn borstkas. Zo mooi, zo krachtig… Dat het nu zelfs gebeurt als ik het er alleen maar over heb.”
MK:”Amen! Condition Of The Heart is in ieder geval voor mij niet alleen veruit het beste nummer van het album, maar ook een van de aller- allermooiste nummers die hij tijdens zijn carrière heeft geschreven. Zonde alleen dat hij het -op een paar regels na in medleys- nooit echt live heeft gespeeld…”
EK: “Zelfs nu hij met solo piano op tournee is, waagt hij zich niet aan de diepte die dit nummer op de plaat wel heeft. Zonde!”
MK: “Een stuk lichter van toon is Raspberry Beret. Meteen ook het nummer van het album met de grootste hitpotentie. En het werd ook een hit. Zelfs door de aanwezigheid van de strijkers, waarvan het arrangement is geschreven door Wendy en Lisa, die het lichtvoetige liedje een sophisticated touch en een geweldige drive geven. Het is ook het nummer met de meeste humor, iets dat sowieso vaak over het hoofd wordt gezien in Prince’ werk. Ondanks de toegankelijkheid van het nummer blijf ik me er toch een beetje over verbazen dat Raspberry Beret is uitgegroeid tot een publiekslieveling, zeker tijdens concerten. Ja, het heeft een groot meezinggehalte, maar om nou te zeggen dat het een klapper à la -pak ‘m beet- Let’s Go Crazy is… Neemt niet weg dat het een klassieker is, met een werkelijk geweldige 12 inch versie.”
EK: “Als we het dan toch over die pianoshows hebben, hoor het publiek dáár eens losgaan op dit nummer inderdaad. Wat ik net al zei, voor mij is het inmiddels en skipmomentje. Wat ik geinig vind is dat de videoclip begint met een funky gitaartje dat op de album- en singleversie ontbreekt. Vervolgens schiet Prince in een lelijke kuchbui, die drie decennia later nog steeds ongemakkelijk wegkijkt. Als klein ventje vond ik dat mateloos intrigerend. ‘Waarom was dat er niet uit geknipt?’ Nu snap ik dat het Prince was die in de tot leven gekomen Around The World In A Day-albumhoes de kijkers bewust een beetje sart. Dat doet hij op de plaat vervolgens ook met niemendalletje Tamborine. Ik kan er weinig mee en vind het onvoorstelbaar dat dit het album haalde en veel betere tracks (Girl, Hello en vooral She’s Always In My Hair) naar b-kantjes werden verbannen.”
MK: “Met Tamborine heb ik ook niet zo heel veel. Het heeft een fantastische drumpartij en een fijne synth-bas, maar daar is voor mij ook wel alles mee gezegd, eigenlijk. Ik vind het een beetje een kinderachtig nummer, waarvan ik later begreep dat het over masturbatie gaat. Mja. Enige echte hoogtepunt is voor mij het moment dat Prince zich vocaal laat gaan. Maar dat kan het nummer toch niet redden.”
EK: “De tweede plaatkant start ook weer pestend, met een America dat opent alsof de platenspeler blijft hangen. Maar verdorie zeg, wat volgt er een weergaloze track! Alles klopt, de gitaar, de pompende bas, het pakkende melodietje. Je zit in no-time mee te schudden met je hoofd.”
MK: “Inderdaad, America is wél geweldig. De stampende funkbeat, stuwende bas en geweldig gitaarwerk zorgen ervoor dat ik niet kan blijven stilzitten. Misschien is Prince’ politieke visie niet heel geweldig, althans, niet op dit nummer, toch klinkt het aardig kritisch en past het daarmee goed op dit album vol Utopiaanse dromen. Enige echte nadeel van dit nummer is dat het te kort duurt. Maar dat los je dan weer op met de extended version, die maar liefst 21 minuten doorbeukt. Of met de geweldige live versie die hij speelde in Theatre Du Vendure in Nice, waar de video van America werd opgenomen. Allebei puur genot voor Prince-fanaten.”
EK: “Volledig eens, dit is zo’n nummer dat tot in de eeuwigheid door mag gaan. Die 21-minuten versie is te gek. Je snapt echter wel dat hierin is geknipt in het vinyltijdperk. Dit had een hele plaatkant in beslag genomen! Die lange versie heeft overigens en goede reden voor de vermaledijde fade-out op het eind. Prince and the Revolution funkten nog vrolijk door, maar de opnametape bleek op. Er is simpelweg niet meer opgenomen. Kan natuurlijk ook ene mythe zijn, waarom zou een professionele band geen nieuwe tape in huis hebben? En och, die boodschap. Politiek is niet zijn sterkste kant. ‘Keep the children free’ is wat blijft hangen en daar kan niemand zich een buil aan vallen.”
MK: “Maatschappijkritisch is Prince ook op Pop Life, de tweede single van het album. Weer zo’n stuwend funknummer, ditmaal met Sheila E. op drums, waarin Prince zich dit keer uitlaat over onder andere drugsmisbruik (‘What U puttin’ in your nose / Is that where all your money goes?’), schoolproblematiek (‘Show me a boy who stays in school / And I’ll show U a boy aware!’) en -wat wij nu noemen- ‘first world problems’ (‘What’s the matter with your world? / Was it a boy when U wanted a girl?’). Niet bepaald diepzinnig allemaal, maar wel erg aanstekelijk. En vanwege de geluidscollages aan het einde van het nummer vrij logisch dat Around The World In A Day op sommige vlakken werd vergeleken met The Beatles.”
EK: “Klopt, maar ik vind de veel gemaakte Sgt.Pepper-vergelijking de plank volledig mis slaag. Dan eerder nog een Magical Mystery Tour. Pop Life is er overigens wel eentje die me muzikaal niet altijd volledig boeit. Ik moet er voor in de stemming zijn. Zeker de lange 9-minuten versie wordt muzikaal door het repetitieve zelfs enigszins saai. Ik snap ook wel dat het een single werd, het is behoorlijk radiovriendelijk. De Soulwax-uitvoering die de Belgische band in de 90s live deed was wel erg lollig trouwens en toont de kracht van het nummer. Ook is de track is een mooie muzikale brug van America naar The Ladder.”
MK:” Ik heb altijd een beetje gemengde gevoelens over The Ladder. Op zich is het een mooi nummer, stemmig en gedragen gebracht door Prince en zijn band. Ook heb ik geen moeite met het thema dat Prince vaak gebruikt -een zoektocht naar hoe je in het hiernamaals of althans een paradijs terecht komt- maar om dat nou in een soort sprookje te doen?”
EK:”Als hij het nummer live doet, komt ook nooit dat hele verhaal van die koning van het land ‘Sinaplenty’ niet meer terug. Het is ook een beetje koddig, Prince die sprookjes voordraagt. De melodie er onder is wel fraai en de boodschap is er eentje die vaak terugkomt in zijn werk. Van de lift uit Let’s Go Crazy tot de brug in Graffiti Bridge, allemaal wegen van het hier naar het hogere. Haal het sprookje er uit en er blijft een krachtiger track over.”
MK: “Tja. Ik kan me wel een fragment uit een Prince documentaire herinneren waarin je hem tijdens een rehearsal achter de piano het refrein ziet en hoort zingen. De passie die hij er daar in legt, is indrukwekkend. Die passie voel je ook wel in het nummer zelf, maar ik ben gewoon niet zo van de al te cryptische Prince die teksten in sprookjes- en parabelvorm gebruikt -zoals bijvoorbeeld op The Rainbow Children. Toch valt de balans voor The Ladder positief uit, juist vanwege de passie waarmee het gebracht wordt.”
EK: “Ik trek dat sprookje nog wel. Waar ik pas echt moeite mee heb is dat hoorspel op het eind van Temptation. Prince die de dialoog met God aangaat.
“Oh, silly man, that’s not how it works.
You have 2 want her 4 the right reasons.”“I do!”
“U don’t, now die!”
Al reutelend stort Prince neer, om vervolgens te stamelen dat hij de boodschap heeft meegekregen. Probeer je lach er maar eens bij in te houden. Terwijl het nummer wel erg fijn opent met gierende gitaar waar overheen de kernwoorden ‘Sex / Temptation / Lust’ worden gedeclameerd, voortpakkend in een lekkere lompe bluesrockriff.”
MK: “Ik heb er ook gemengde gevoelens bij, maar die liggen precies andersom. Muzikaal kom ik er gewoon niet in, voor mij is het een (te?) simpele bluesrock-stamper -al is het interessant dat Temptation het eerste nummer op plaat is waar een saxofoon in te horen is. Tekstueel en wat voordracht betreft daarentegen vind ik juist het des te boeiender. Het is alsof je naar de definitieve bekering van Prince zit te luisteren. Over een grommende en gillende gitaarintro opent hij als zijn profane zelf op niet mis te verstane bewoordingen waar het bij hem om draait. Prince bezingt zeer direct het seksuele genot (‘Temptation / Working my body with a hot flash of animal lust / Temptation / All my fingers in the pool go splash we must’) en bekent dat hij de vleselijke verleiding vrijwel nooit kan weerstaan. Totdat tijdens een monoloog (‘I can almost taste the wetness between your…’) God -oftewel: Prince die zijn stem heeft vervormd- ingrijpt – het door jou beschimpte ‘Oh silly man, that’s not how it works / U have 2 want it 4 the right reasons’-segment – en Prince straft voor zijn misdaden. Die daarna gelouterd en tot inzicht gekomen stamelt ‘I’m sorry, I’ll be good / This time I promise / Love is more important than sex / Now I understand / I have 2 go now / I don’t know when I’ll return / Goodbye.’ Van lichamelijke naar Goddelijke extase in 8 minuten en 18 seconden, dat vind ik dan wel weer erg knap gedaan. Ik vind het vooral interessant omdat hij deze aanpak vrijwel letterlijk gebruikte tijdens de Lovesexy concerten -waarin hij eerst de naughty Prince liet zien en horen, tot inzicht kwam en na de pauze als bekeerd man zijn liefde voor God bezong.
EK: “Sowieso hoor je al veel van Lovesexy terug op dit album. De thema’s uit Pop Life komen bijvoorbeeld ook terug in Dance On en Positivity.”
MK:”Voor mij is Around The World In A Day de echte start van de Prince die anti-conventie was en niet deed wat er van hem werd verwacht. In plaats van voortborduren op het succes van Purple Rain kwam hij met een radicaal ander geluid en een tamelijk ontoegankelijke plaat. Dapper, maar niet overal even geslaagd of consistent. Desondanks is het wel een van mijn favoriete Prince albums, niet in het minst door de titeltrack en Condition Of The Heart.”
EK: “In mijn geval zelfs mijn absoluut favoriete album. Al hoor ik ook wel dat het niet zijn allerbeste of meest invloedrijke is, de emotionele ballast werkt zwaar. Het is ook een album dat fris blijft omdat je het werk, op Raspberry Beret na, zelden op de radio of zelfs tijdens Prince-concerten hoort. Dat maakt dat de tracks erg fris zijn gebleven de afgelopen drie decennia.
Essentiële tracks: Around The World In A Day, Condition Of The Heart, America, Pop Life
Waardering: ****
Prince and the Revolution – Around The World In A Day (1985)
- Around the World in a Day (03:25)
- Paisley Park (04:41)
- Condition of the Heart (06:46)
- Raspberry Beret (03:31)
- Tamborine (02:46)
- America (03:40)
- Pop Life (03:42)
- The Ladder (05:26)
- Temptation (08:21)
