Review: Sign “O” The Times (1987) disc 1
Met vier plaatkanten is Sign “O” The Times een flinke kluif voor zowel luisteraars als lezers. En dus is de PurplePicks.net review in twee delen geknipt. Hier volgt het eerste deel, dat albumkant 1 en 2 bestrijkt (dan wel cd1 voor de cd-luisteraars). Het album gaat met de titeltrack voortvarend van start, maar is de rest zo sterk als zijn reputatie doet vermoeden?
MK: “Ik knal ‘m er maar meteen in: Sign “O” The Times is niet mijn meest favoriete Prince album. Niet dat ik het geen goed album vind, integendeel, het is voor het merendeel briljant, maar ik heb er gemengde gevoelens bij.”
EK: “Ik denk dat ik je wel snap, ik heb er hetzelfde mee. Het ‘meesterwerk’ waarvoor het in 1987 werd binnengehaald, is door de kennis der jaren ingehaald. Het is in feite een gemankeerd geheel en als je dat weet, hoor je het ook.”
MK: “Voor de minder fanatieke Prince-liefhebbers zal ik dat uitleggen: al tijdens en vlak na de opnames van Parade was Prince met The Revolution bezig aan de opvolger. Niet alles was een group effort, maar Wendy en Lisa werkten nauw samen met Prince, bijna als een groep in een groep. Sowieso stond Prince enorm open voor invloeden die Wendy, Lisa, maar ook saxofonist Eric Leeds en Prince’ toenmalige vriendin Susannah hem lieten horen.
Enfin, die beoogde opvolger heette Dream Factory en was een bonte verzameling nummers, die ondanks de verschillende stijlen prima naast elkaar konden staan. Toen hief Prince in september 1986 The Revolution op. Hij cancelde Dream Factory, hergebruikte nummers voor een ‘eigen’ project, voegde nummers toe van een ander zij-project, Camille, en nam nieuw materiaal op. Dat resulteerde in een collectie met -wat ik vind- Prince’ meest gelaagde, ambitieuze en originele muziek ooit. Dat zou niet een dubbel, maar triple album worden: Crystal Ball. Prince’ magnum opus -in mijn optiek. Helaas, maar ook begrijpelijk, zag zijn platenlabel Warner Bros. geen heil in een triple album (ook vanwege de prijs) en vroeg Prince Crystal Ball terug te brengen naar een dubbelalbum.”
EK: “Al vrij snel doken eind jaren tachtig op gruizig klinkende bootlegs al de weggevallen tracks op die bedoeld waren voor dit album en inmiddels zijn we dusdanig ver gevorderd dat zelfs perfect klinkende collecties circuleren met de diverse configuraties van de nooit verschenen albums, zoals ze oorspronkelijk bedoeld waren. Die zijn voor iedere liefhebber onmisbaar.”
MK: “Inderdaad! Voor diegenen die Dream Factory en Crystal Ball nooit hebben gehoord, laat het me weten, dan regelen we wat… Want zeker als je op die manier het traject van Dream Factory tot het uiteindelijke resultaat, Sign “O” The Times volgt, vind ik persoonlijk dat Prince niet bepaald respectvol te werk is gegaan. Hij was naar verluidt verre van blij dat hij moest snijden in zijn meesterwerk, en dat hoor je. De volgorde klopt niet zo goed meer, de flow is er een beetje uit en Sign “O” The Times bevat een paar onbegrijpelijke beslissingen. Eigenlijk zijn alleen kant 1 en kant 3 echt geslaagd, qua opbouw en kwaliteit.”
EK: “Ik kan niet anders dan beamen, maar dat is inderdaad wijsheid die met de jaren komt. Bij uitkomst van het album was ik in ieder geval zwaar onder de indruk.”
MK: “Absoluut, dit is – nogmaals – persoonlijk. En eerlijk is eerlijk, toen ik Sign “O” The Times voor het eerst hoorde (en nog niets afwist van Dream Factory en Crystal Ball) was ik diep onder de indruk. En ook al vind ik nu dat het album een aantal zwakkere broeders bevat, het blijft een fenomenaal album.”
EK: “Ik heb het album gekocht bij De Platenwinkel – goede naam voor een platenzaak – in mijn woonplaats Monster ergens in 1987. Ik herinner nog goed toen die betreffende platenwinkel in 1986 in Veronica’s Top 40 op vrijdagmiddag haar plaatselijke Top 10 mocht voorlezen. Ik zat klaar met mijn cassettedeck. Niet om de Top 10 van de lokale platenboer te horen, maar om Prince’ Kiss (destijds alweer zakkend, op nummer 22) op te nemen. De eigenaresse van de platenwinkel babbelde – terwijl de dienstdoende DJ haar maar niet afkapte – niet alleen het intro, maar ook volledige eerste couplet van Kiss vol. Terwijl Prince met zijn piepstem aan het eerste refrein begon en ik met rook uit de oren achter het cassettedeck zat, hoorde ik dat in mijn dorp Robert Long met Iedereen Doet Het de best verkochte single was. Jottum. Ik kwam er dus niet zo heel vaak, in De Platenwinkel. Het relatief beperkte aanbod was daar mede debet aan. Maar toen Sign “O” The Times er in de etalage stond, moest ik ‘m meteen hebben. Het is zeker niet mijn favoriete Prince-album, maar wel een album dat ik soms alleen maar uit de kast haal om er even naar te kijken. Dan heb ik dat zelfde gevoel weer als toen ‘ie daar in de etalage stond. De hoes en het mooi verzorgde binnenwerk blijven nog immer prachtig en als je de eerste track opzet blijft dat ‘wow’ gevoel komen.”
MK: “Sign “O” The Times begint dan ook ijzersterk met de titeltrack. Prince somt in krap 5 minuten even een aantal zaken op die misgaan (of beter, -gingen) in de wereld: bendegeweld, AIDS, een ontplofte Space Shuttle (en dat NASA toch wil doorgaan met het ruimteprogramma). Hij klinkt gekweld, somber. Het nummer is kaal, maar heeft een venijnige groove. En Prince’ oplossing voor al die ellende?
‘Let’s get married
Have a baby
We’ll call him Nate
If it’s a boy’
Wereldvreemd? Ik vind van niet. Eerder een realistische reactie, want wat kun je als individu doen aan wereldproblematiek? En laten we wel wezen, hij feest zich niet meer naar de klote tot de wereld vergaat, zoals op 1999. Een stuk meer volwassen dus, vooral qua geluid.”
EK: “Daar heb ik niets aan toe te voegen. Klassieke track, waarbij het bij beluistering wrang om te moeten constateren dat de wereld er bijna 30 jaar niet bepaald rooskleuriger bij ligt dan toen.”
MK: “Niet helemaal volwassen klinkt Play In The Sunshine. Vooral tekstueel vind ik het een beetje eigenaardig. Deze straffe uptempo rocker klinkt lekker, je kan er moeilijk stil bij blijven zitten, maar ik heb er weinig mee. Hier presenteert Prince ‘buiten spelen in de zon’ als oplossing voor depressie. Beter dan drugs inderdaad, maar ja. Play In The Sunshine ‘werkt’ tussen het andere materiaal, werkte vooral live erg goed tijdens de tour en het werkt goed als brug naar de volgende track.”
EK: “Ik vind het wel grappig dat Prince weer naar een ‘yellow day’ refereert, net als in Condition Of The Heart. Zijn beeldspraak is consistent. Het zijn kleine dingetjes als deze die ik kan waarderen. Ik heb me altijd afgevraagd of deze zinsnede – ‘And the color green will make your best friends leave ya, It will make them do the walk, But that’s cool’ – refereert aan de getroebleerde relatie met de leden van The Time, omdat er min of meer twee (The Walk en Cool) nummers worden aangestipt in combinatie met geld (‘the color green’), of draaf ik nu door? Verder is het een ultiem popliedje. Na iets meer dan vijf minuten is de lol echter over en klinkt het bruut ‘Shut up already… damn!’ . De gortdroge en agressieve funk van Housequake die volgt voelt aanvankelijk als een klap in het gezicht, maar de beat werkt zo aanstekelijk dat we dit ‘afdankertje’ van het teruggetrokken Camille-album nu toch zeker tot één van de hoogtepunten uit het oeuvre van Prince mogen rekenen.”
MK: “Het is zeker alsof Prince ook een beetje genoeg heeft van het sixties-achtige Play In The Sunshine als hij het lalala-outro bruusk onderbreekt en er een portie smerige funk in gooit, die niet zo misstaan op een Parliament/Funkadelic album. Tekstueel is Housequake geen hoogvlieger, het gaat over een dans ( ‘Put your foot down on the 2 / Jump up on the one / Now you’re having fun’), groene eieren met ham en meer eigenlijk niet. Muzikaal is het echter geweldig, niet in de laatste plaats door hoe zijn stem klinkt. Housequake was oorspronkelijk zoals jij ook al zegt bedoeld voor Camille, Prince’ ‘vrouwelijke’ alter ego, waarvoor hij zijn stem zodanig manipuleerde dat hij hoger, bijna helium-achtig klonk. Het is een van de vele nummers uit die tijd waarop Prince volop experimenteerde met allerlei studiotrucs -en met succes.”
EK: “Het rustige The Ballad Of Dorothy Parker, sluit de vrijwel perfecte eerste plaatkant af. Dit nummer is een echte fanfavoriet en dat is ook niet meer dan logisch. Het is er zo eentje die zich langzaam in je hart nestelt. Het heeft alles, van een pakkende melodie en interessant arrangement, tot een mooi verhalende en bij vlagen heel grappige tekst. In het nummer refereert Prince naar Help Me van Joni Mitchell, één van zijn invloeden. Volgens mij is dit de eerste keer dat hij in zijn werk letterlijk naar een andere artiest wijst. Ik weet dat echter niet zeker.”
MK: “Wat ik mooi vind en waar dit specifieke nummer exemplarisch voor is, is dat Prince in deze periode niet alleen een ongelooflijke experimenteerdrift tentoonspreidde, maar ook zo zeker van zijn zaak was dat hij zelfs foutjes toestond als dat een meerwaarde gaf aan de muziek. In dit geval zijn het de ‘zweverige’, beetje bedompt klinkende keyboards. Het was volgens Prince’ technicus in die tijd te wijten aan een korte stroomstoring, waardoor de elektriciteit er heel even uitlag. Maar Prince vond het tof klinken en goed bij het nummer passen, dus liet hij het erin. Gelukkig maar, want dat licht zweverige geluid geeft het nummer een absolute meerwaarde. Tekstueel is het inderdaad ook geweldig, Prince vertelt echt een verhaal, vol humor (iets dat veel mensen Prince vaak verwijten niet te gebruiken). En vooral ook opvallend: Prince lijkt zowaar braaf geworden. Want hij (of althans de ik-figuur) bezoekt een huis van plezier, vertelt aan het meisje (Dorothy Parker) dat hij ruzie heeft met zijn lief, en dat hij best met het meisje wil badderen, maar dan wel letterlijk -en tot hilariteit van Dorothy- met zijn broek aan, want hij is ‘kinda going with someone’. Tekst, voordracht (let op de interactie met koortjes!), muziek, alles klopt in deze track. Echt meesterlijk, ik kan deze met gemak 20 keer achter elkaar draaien.”
EK: “Dat heb ik met die hele eerste kant van het dubbelalbum. Als gezegd, vrijwel perfect. Daarna gaat Prince echter zwalken. Mede daarom vind ik een LP nog altijd de beste drager om Sign “O” The Times op te beluisteren. Er is gehkt, er zijn spaanders gevallen, maar desondanks heeft iedere plaatkant wel een eigen gevoel en thema. Kant 2 is de kant van seks en liefde. Beginnend met het niets aan de verbeelding overlatende It en tsja… Dat nummer is wel een lekkere funk-rampestamper, maar blijft niet lang vers. Al moet ik zeggen dat ik het in 1992 wel erg aardig vond als onderdeel van het lang uitgesponnen en akoestisch gebrachte Thieves In The Temple tijdens de toenmalige concerten.”
MK: “Op zich is het een killer track, geweldig in zijn ijl- en kilheid terwijl Prince monotoon opdreunt waar en wanneer hij ‘het’ allemaal met zijn slachtoffer wil doen. Maar het nummer gaat zo’n minuut of twee te lang door. Voor mij het eerste echte skip-momentje op het album, want soms trek ik Play In The Sunshine wel, soms niet. Ik denk dat ik me hier niet geliefd mee maak onder Prince fans, maar ook Starfish And Coffee is geen favoriet van me. Vooropgesteld: het is best charmant, het zit vol geluidstechnische trucjes -de delay in de drums is daar een mooi voorbeeld van- maar ik ben niet zo’n fan van dit soort kinderliedjes van Prince. Zelfs het prachtige relaas van Prince’ toenmalige vriendin Susannah Melvoin (https://www.facebook.com/susannahmelvoinartistpage/posts/204528219891661) over het ontstaan van de track (waarvoor zij meeschreef aan de tekst) redt voor mij het nummer niet. Sterker, ik vind het zelfs bijna onbegrijpelijk waarom Prince dit op Sign “O” The Times zette terwijl er zó veel beter materiaal op Dream Factory en Crystal Ball stond. Misschien wel omdát Susannah er aan meeschreef?”
EK: “Ik vind het persoonlijk wel charmant, al is het enigszins dissonant op eze plaatkant. Het is een sprookjesachtig liedje dat zo lijkt weggelopen uit een kinderfilm of sprookje. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist dit nummer jaren later weer opduikt als Prince acte de présence geeft in The Muppet Show. Het nummer begint met het geluid van een wekker. Wellicht dat geilneef Prince die we in It horen met de track wakker wordt geschud? In dat geval zou het in ieder geval mooi passen met de afsluiter van deze plaatkant. Wel vind ik de plek van Starfish And Coffee gek. Die wekker had de perfecte plaatkantopener geweest.”
MK: “Slow Love vind ik ook niet bepaald een briljante track. Voor Prince-standaarden bedoel ik. Waar het voor veel artiesten een hoogtepunt uit hun carrière zou zijn, vind ik het voor Prince een echt opvullertje. Prima track, maar ook hier geldt: er was zó veel ander geweldig materiaal van Dream Factory en Crystal Ball waar hij uit kon kiezen dat zó veel sterker was dan Slow Love… Neemt niet weg dat het live (zie de Sign “O” The Times-concertfilm) wél waanzinnig goed werkt en zijn werk prima heeft gedaan als -eh, laat ik zeggen- ‘lovemaking’ track, hahaha.”
EK: “Daar zou ik niks over kunnen zeggen. Ben niet zo van de muziek ‘tijdens’. Voor ik het weet ben ik meer bezig met wat ik hoor, dan… Afijn, prima zwijmelliedje voor tijdens concerten inderdaad.”
MK: “Prince keert met Hot Thingvervolgens weer terug op zijn bekende terrein van sex-sater. Was Slow Love een ode aan romantische liefde -weer een teken dat Prince’ meer volwassen werd- Hot Thinglaat vooral de gevaarlijke geilneef horen. Jagend op een meisje dat nauwelijks volwassen is, vraagt hij haar om haar ouders te bellen om te melden dat ze naar een feestje gaat, de ‘Crystal Ball’, en dat ze misschien wel laat thuis is, als ze überhaupt thuiskomt. Prince kreunt, kermt en gilt zich door het nummer, ondersteund door een aanstekelijke synth-riff en pompende beat. Dé soundtrack voor een geile neukpartij, wat tijdens de concerten werd ondersteund door een balts-achtige dans waarbij hij uiteindelijk het rokje van danseres Cat met zijn tanden weggriste terwijl hij tussen haar benen door gleed.”
EK: “Ik vind het juist vanwege die fantastische beat en aanstekelijke synths een geweldige track, vooral in de lange versie van ruim 8 minuten die op de I Could Never Take The Place Of Your Man 12” staat en die later ook op de Ultimate-verzamelaar terecht kwam. Ik vind het een prachtig contrast ook met Forever In My Life, dat de eerste LP afsluit. Alsof Prince nog eenmaal uit de band wil springen voor hij een serieuze, monogame toekomst in gaat:
‘All that is wrong in my world, U can make right
U are my saviour, U are my light
Forever I want U in my life’
Al blijft het bij Prince natuurlijk maar de vraag of hij daar überhaupt wel toe in staat is.”
MK: “Prince toont hier zijn meer volwassen zelf. Meer volwassen dan in Slow Love zelfs, want hier bezingt hij onverbloemd de monogamie. Kennelijk ingegeven door zijn toenmalige relatie met Susannah is Forever In My Life precies wat de titel belooft. Voor het eerst in zijn werk, en waarschijnlijk ook voor het eerst in zijn leven, horen we hem zingen dat hij klaar is om de rest van zijn leven bij één iemand te blijven. Volgens mij is het inderdaad de vraag of hij daartoe in staat is, en was het ook direct voor het laatst dat hij daar zo zeker van was. Maar goed, ook al is het extreem kaal gearrangeerd nummer, ik denk zelfs het meest uitgeklede Prince nummer ooit, met slechts zang, geprogrammeerde beats uit de drumcomputer en akoestische gitaar-riffs, het is een van mijn absolute favorieten. Niet alleen vanwege de eerlijkheid die hij tentoonspreidt, maar ook omdat ook Forever In My Life een geniaal foutje bevat: door een misser van de technicus loopt de achtergrondzang één regel voor op de leadzang. De technicus verklaarde dat ze bang was ontslagen te worden, maar Prince hoorde het, en vond het juist wel cool klinken. Het geeft Forever In My Life inderdaad een unieke toets. En het is wederom een teken dat Prince gegroeid was als muzikant, omdat hij ook ditmaal inzag dat het loslaten van de controle ook hele toffe dingen kan opleveren.”
EK: “Zullen we de tweede schijf los bespreken? Kunnen de lezers even een kopje koffie halen, of de tweede cd, dan wel LP gaan opzetten.”
MK: “Goed plan!”
Essentiële tracks kant 1 en 2: Sign “O” The Times, Housequake, The Ballad Of Dorothy Parker, Forever In My Life
Waardering: **** 1/2
Prince – Sign “O” The Times (1987)
- Sign “O” the Times (05:02)
- Play In The Sunshine (05:05)
- Housequake (04:34)
- The Ballad of Dorothy Parker (04:04)
- It (05:10)
- Starfish and Coffee (02:51)
- Slow Love (04:18)
- Hot Thing (05:39)
- Forever in My Life (03:38)
