Review: Sign “O” The Times (1987) disc 2
Met vier plaatkanten is Sign “O” The Times een flinke kluif voor zowel luisteraars als lezers. En dus is de PurplePicks.net review in twee delen geknipt. Hier volgt het tweede deel, dat albumkant 3 en 4 bestrijkt (dan wel cd2 voor de cd-luisteraars). Tevens het deel van het album waar de meeste singles vanaf werden getrokken. Is dit ook daadwerkelijk het beste deel?
MK: “Voor mij is kant 3 van Sign “O” The Times het beste gedeelte van het album. De nummers passen qua sfeer en muziek geweldig bij elkaar en het is dan ook de meest consistente plaatkant, vind ik.”
EK: “Het is dan ook de ‘singleskant’, want op de titeltrack na, kwamen alle hits van deze kant. Startend met duet U Got The Look met Sheena Easton en verder de singles If I Was Your Girlfriend en I Could Never Take The Place Of Your Man. Het is tevens de kant van ‘Camille’, want drie van de vier nummers (het poppy Strange Relationship staat er ook nog op) worden in de credits aan dit vrouwelijke alter-ego toegeschreven.”
MK: “U Got The Look schreef Prince pas in later stadium, nog na de laatste configuratie van Crystal Ball. Al klinkt zijn ‘Camille-stem’ wel alsof het tijdens de Crystal Ball sessies is gecomponeerd. Toch is het een beetje een vreemde eend in de bijt, dat wordt me althans duidelijk als ik naar de Sign “O” The Times film kijk. Daarin wordt U Got The Look gepresenteerd als een droom die Prince in de kleedkamer heeft. Het haalt daarmee flink de vaart uit de film, maar op het album werkt het wel. Alhoewel U Got The Look het wat onderwerp en tekst betreft aflegt tegen de andere drie nummers op kant 3.”
EK: “Ik vind het zelfs ronduit storend dat Prince bedacht dat hij een concertfilm zou moeten onderbreken door er een ordinaire videoclip (met zichtbaar mindere beeldkwaliteit) in te monteren als droom. Onbegrijpelijke beslissing. Temeer daar het nummer niet op de standaard setlist van de toenmalige tournee stond. Dat gezegd, ik vind Prince’ gierende gitaarspel op deze track weergaloos. Zeker het minste nummer op de derde plaatkant, maar die gitaar had ik toch niet willen missen.”
MK: “I Was Your Girlfriend is voor mij het Ultieme Prince Liedje. Het is denk ik het eerste nummer dat ik opzet als mensen me vragen wat Prince nou zo geniaal maakt. Het is niet alleen geniaal vanwege de muzikale experimenteerdrift en sonische trucjes die Prince laat horen of vanwege de prachtige climax (‘We’ll try 2 imagine what silence looks like’), maar vooral omdat het Prince’s voorliefde voor het spelen met tegenstellingen tussen man en vrouw en tussen het profane en sacrale in één liedje laat horen. Dat deed-ie wel vaker, maar nog nooit zó verbluffend als op If I Was Your Girlfriend. Luister maar eens. Het is geschreven vanuit mannelijk perspectief, maar hij klinkt als een vrouw: Camille. Gaat het over lesbische liefde? Nee, het gaat over Prince’ wens om net zo’n band te hebben met zijn toenmalige vriendin Susannah als zij met haar tweelingzus Wendy heeft. If I Was Your Girlfriend is een beetje wat Herman Gorter al in 1890 schreef: ‘Zie je, ik wou graag zijn / Jou, maar het kon niet zijn.’ Prince neemt daar geen genoegen mee en vraagt, nee, smeekt zijn geliefde of hij haar haar mag kammen, in bad mag doen en naakt mag zien – zonder bijbedoelingen, gewoon, zoals zusjes en vriendinnen dat doen. En om dat voor elkaar te krijgen, kruipt hij zelfs in de huid van een vrouw. Wauw. Empathie tot de twaalfde macht. Kortom, If I Was Your Girlfriend laat een echt volwassen Prince horen. Een Prince die met zevenmijlslaarzen over de ‘oude’, geilneverige Prince heen stapt.”
EK: “Ook zo mooi dat het nummer bijna struikelend over de Wedding March start. De productie zit sowieso heel vernuftig in elkaar, ook de versnelling tegen het einde waarbinnen de toch al gepitchte stem van Prince steeds hoger en sneller onder woorden brengt wat hij allemaal wil doen is te gek, inderdaad op perfecte wijze eindigend met het inbeelden hoe stilte er uit ziet. Prachtig. Het nummer is meerdere malen door anderen opgenomen en vrijwel niemand weet de essentie te vatten. De TLC-versie is vanwege het volledig ontbreken van de man/vrouw dualiteit gewoon een plat R&B-deuntje geworden, de Eels-versie is weer te masculien… Het feit dat niemand anders dit lijkt te kunnen, toont aan hoe goed en exemplarisch voor Prince dit nummer is.”
MK:”Dat zijn relatie met Susannah een lastige was, en dat hij worstelde met monogamie en commitment, horen we ook in Strange Relationship:
‘I guess U know me well, I don’t like winter
But I seem 2 get a kick out of doing U cold
Oh, what the hell, U always surrender
What’s this strange relationship that we hold on 2?’
Het nummer staat bol van de dubbelzinnige houding die Prince heeft ten aanzien van relaties, en is daarmee een van de weinige keren dat hij het achterste van zijn tong laat zien. Strange Relationship was kennelijk voor Prince een belangrijk nummer; het dateert al uit 1982, werd opnieuw opgenomen voor Dream Factory en belandde uiteindelijk zonder de inbreng van Wendy en Lisa op Sign “O” The Times. En terecht dat hij het uiteindelijk toch officieel uitbracht, want het is een zalig nummer. Door de ‘stomp’ van de beat en door de verwarring die er in zit: ‘Baby, I can’t stand 2 see U happy / But more than that I hate 2 see U sad’ en verderop ‘Can’t live with U / Can’t live without U’. Zo zie je maar, Prince is ook maar gewoon een mens met kwetsbaarheden en al.”
EK: “Een van mijn favoriete nummers, al is het maar vanwege de opgewekte melodie die behoorlijk contrasteert met de tekst. Je zegt ‘hij laat het achterste van zijn tong zien’ en daarin heb je gelijk. Maar hij maskeert het ingenieus!”
MK: “Het lijkt wel alsof Prince op Sign “O” The Times wilde bewijzen dat hij volwassener was geworden, verantwoordelijker zelfs. Besprong hij op zijn eerdere werk zo ongeveer alles wat bewoog, op dit album heeft hij het zowaar over trouw en commitment. Zo niet op I Could Never Take The Place Of Your Man. Daar verhaalt hij over een ontmoeting met een dame wier vriendje haar verlaten heeft en waardoor ze is achtergebleven met een kindje. Zij vraagt Prince of ze samen iets kunnen doen, maar hij waarschuwt haar: hij is best te porren voor een nachtje samen, maar niet voor langer. De vraag is: is het aardig van hem dat hij haar geen valse hoop geeft, of is hier de puberale Prince aan het woord die niet de commitment wil aangaan met een alleenstaande moeder? Ik ben er niet volledig uit, maar dat doet geen afbreuk aan hoe heerlijk het nummer is. Dat uiteindelijk uitmondt in een instrumentale jam vol geweldig gitaarwerk, waarvan ik de functie binnen het nummer zelf niet zo begrijp, maar wel erg waardeer. En die een fantastische plaatkant volwaardig afsluit.”
EK: “Ik heb het zelf altijd geïnterpreteerd als ‘de verstandige man die de dame in kwestie geen valse hoop wil geven’, wellicht vanwege de context waarbinnen het nummer is geplaatst op deze plaatkant. Had het op kant 2 gestaan, zou je tweede interpretatie meer plausibel zijn geweest. Mijn favoriete versie is overigens de filmversie, die gitaarsolo vind ik net even beter en spannender dan wat hij er in de studio van heeft gemaakt.”
MK: “The Cross opent kant 4. En hoe. Prince begint rustig, breekbaar en kwetsbaar. Hij bezingt openlijk zijn liefde voor het geloof, hoe het ervoor zorgt dat iedereen verlost wordt en dat er genoeg te eten is voor iedereen. Ondertussen bouwt de spanning zich muzikaal op, je voelt dat er iets staat te gebeuren. En inderdaad: op gegeven moment barst Prince los, een muur van geluid dendert door je speakers en wordt de boodschap van opoffering en verlossing er met mokerslagen en gierende gitaren ingeramd. Ik heb maar zeer weinig met geloof, maar dit is een gospel song die me telkens weer pakt.”
EK: “Jammer dat hij vanwege zijn veranderde geloofsovertuiging het nummer tien jaar later tot The Christ omdoopte. Hoe fantastisch ook, ik vind het nummer inhoudelijk op dit album dat verder amper met geloofszaken bezig is misschien niet helemaal op zijn plek. Had het wel kunnen zijn als de hele vierde plaatkant wat meer die religieuze kant op geschoven had. Kant vier lijkt vooral een ‘wat hebben we nog over’ kant.”
MK: “Het is inderdaad wel jammer dat Prince hier niet doorpakt. Lig je naar adem te happen door het je bij de strot grijpende The Cross, ben je opeens weer bij bewustzijn door It’s Gonna Be A Beautiful Night. Op zichzelf vind ik het een fijn nummer, maar ik heb tot op heden nooit begrepen waarom hij het op het album heeft gezet. En zeker niet omdat het een bewerkte live-opname is. Gek genoeg vond en vind ik het voor de Sign “O” The Times tour waanzinnig werken. Niet alleen omdat het bijna twee keer zo snel gespeeld werd, maar ook omdat het een fantastische finale van de shows was. Op het album vind ik het echter totaal misplaatst. Het haalt de vibe volledig naar beneden. Leuk dat The Revolution er nog op te horen is, maar qua stijl past het totaal niet na The Cross, voor Adore en sowieso niet op het hele album. Ook hier weer: ik skip het meestal, tenzij ik er even zin in heb om naar te luisteren.”
EK: “Wat jij zegt inderdaad, de vibe klopt niet, het tempo is voor een live-opname niet stuwend genoeg. En dat terwijl ik dol ben op de tournee waarin het werd opgenomen. De rap van Sheila E. die er overheen is gegooid is het ook niet helemaal. Vreemde keus. Dieptepunt zo vlak voor de finale, die ik wel te gek vind. Adore is een prachtige lofzang op de eeuwige liefde voor – naar ik aanneem – Susannah Melvoin. Maar kan door ieder bruidspaar zo op het huwelijk gedraaid worden. Prachtige afsluiter van een rommelige laatste plaatkant.”
MK: “Adore is een directe terugkeer naar de vorm die Prince op Sign “O” The Times (maar eigenlijk ook op Dream Factory, Camille, Crystal Ball en de hele periode van 1986-1987) tentoonspreidt. Er is een configuratie waar Adore vóór It’s Gonna Be A Beautiful Night staat, en dus niet als afsluiter. Maar ik ben persoonlijk blij dat hij Adore voor deze configuratie als laatste nummer heeft gebruikt. Het vat namelijk nog in één klap de volwassen geworden Prince samen. Adore is een fantastische ode aan trouw en commitment. Muzikaal een rokerige ballade, maar qua zang en tekst fenomenaal. Prince trekt even op indrukwekkende manier alle registers open, strooit met geweldige zinnetjes waarvan ik in ieder geval had gewild dat ik ze bedacht had. Zoals in mijn optiek een van de mooiste zinnen in de muziek:
‘If God one day struck me blind
Your beauty I’d still see
Love’s 2 weak 2 define
Just what U mean 2 me’
Als je daar niet voor valt als vrouw, ben je gewoon een ijskonijn. Maar er valt ook wel wat te lachen in Adore. Ik zei al eerder dat Prince vaak wordt verweten dat hij niet veel humor in zijn teksten gebruikt. Wel, Adore bewijst het tegendeel. Wat dacht je van ‘U could burn up my clothes / Smash up my ride / Well… Maybe not the ride’? Ik schiet telkens in de lach bij deze passage; het is zo grappig maar ook zo typisch Prince. Hoe dan ook, Adore is een fantastische track die precies daar moet staan waar het nummer nu staat: als waardige afsluiter van een op zichzelf erg sterk album.”
EK: “Het album is zeker sterk, maar ik merk dat de tand des tijds vriendelijker is geweest voor bijvoorbeeld Parade. Op de beste momenten van Sign “O” The Times is Prince niets minder dan briljant. Met name kant 1 en 3 zijn vrijwel vlekkeloos. Als geheel, als ‘album’ vind ik het toch minder sterk omdat het op die twee andere kanten kwalitatief wat zwalkt. Het te lang voortkabbelende It, de vreemde volgordekeuzes, zo’n dissonant nummer als It’s Gonna Be A Beautiful Night. Ik denk dat het vooral de trackvolgorde is die maakt dat ik het toch niet zo’n briljant ‘album’ vind. Eerder een verzameling briljante tracks, die iets van glans verliezen door de mindere broeders op het geheel.”
MK: “Al met al vind ik Sign “O” The Times erg sterk, zo niet tegen het briljante aan. Ik gaf in het begin al aan waarom het dan toch niet mijn meest favoriete Prince album is, ondanks dat het barst van de geweldige nummers. Daar ligt het echter ook niet aan dat het van mij niet de hoogste score krijgt. Ik had gewoon liever Crystal Ball als officiële uitgave gezien. En misschien zou ik zelfs wel Sign “O” The Times liever als enkel album gezien, ik denk dat het nóg sterker was als hij opvullertjes als Play In The Sunshine, It, Slow Love en It’s Gonna Be A Beautiful Night eraf had gelaten. Al toont Sign “O” The Times als dubbelalbum natuurlijk in zijn extreme reikwijdte de indrukwekkende capaciteiten van Prince aan.”
Essentiële tracks kant 3 en 4: If I Was Your Girlfriend, Strange Relationship, The Cross, Adore
Waardering: **** 1/2
Prince – Sign “O” The Times (1987)
- U Got the Look (03:58)
- If I Was Your Girlfriend (04:54)
- Strange Replationship (04:04)
- I Could Never Take the Place of Your Man (06:31)
- The Cross (04:46)
- It’s Gonna Be a Beautiful Night (08:59)
- Adore (06:29)
