Review: The Black Album (1987)
Officieel kwam het legendarische en mystieke The Black Album in 1994 op de markt. Echter, het album zou eigenlijk in december 1987 verschijnen en het is in alles de perfecte brug tussen Sign “O” The Times (begin 1987) en Lovesexy uit 1988. Het team van PurplePicks.net bespreekt het album dus op de chrologische plek, waar-ie hoort.
EK: “Als 14-jarig jochie vond ik het maar wat spannend in 1988 toen bleek dat Prince ‘in het geheim’ een album had opgenomen, dat op het allerlaatste moment werd teruggetrokken. De boodschap ‘Don’t buy The Black Album, I’m sorry’ in de clip van Alphabet St. werkte bij mij als een rode lap op een stier. Dat móést ik horen. Ik heb ‘m voor 5 gulden op cassette gekocht bij een fan/handelaar wiens naam ik volledig vergeten ben en waar ik daarna meer van mijn eerste bootleg-opnames kocht. Wel weet ik dat deze uiteindelijk is bezocht door een officiële instantie, want de laatste keer dat ik contact probeerde op te nemen, kreeg ik zijn woedende vader aan de telefoon. Die fulmineerde dat zijn zoon nooit meer bereikbaar zou zijn voor dit soort ‘handel’.”
MK: “Hahaha, mooi verhaal! Best knap, dat die jongen bezoek kreeg van die officiële instantie. Dan heeft hij denk ik teveel dollartekens in zijn ogen gehad en is hij niet bepaald voorzichtig geweest met het verspreiden van de bootleg.”
EK: “Zeker niet, hij adverteerde doodleuk op Vara Hittekst, teletekstpagina 372. Dat waren nog eens tijden…”
MK: “Ik herken me er wel een beetje in. The Black Album heeft een warm plekje in mijn hart, omdat het ook voor mij de eerste bootleg van Prince was die ik in handen kreeg. Er hing toen zeker een bepaalde mystiek omheen, het had natuurlijk iets geweldig clandestiens om een kopie van een kopie van een kopie van een gered exemplaar van een plaat te hebben die werd teruggetrokken en zelfs vernietigd werd. Ik herinner me nog dat Alfred Lagarde en Kees Baars er tracks van draaiden in Countdown Café, en dat was voor mij reden genoeg om ook een kopie te willen hebben. Het was ook The Black Album die me deed realiseren dat Prince veel meer had geschreven en opgenomen dat het daglicht (nog) nooit had gezien. Vanaf dat moment begon mijn verzamelwoede.”
EK: “De LP had op 7 december 1987 uit moeten komen en was sowieso als ‘geheim album’ bedoeld. Zonder uitvoerende artiest of albumtitel op het label en gestoken in volledig zwarte hoes. Prince besloot echter op het laatste moment dat het niet de boodschap was die hij op dat moment wilde uitstralen. Naar verluidt kwam dit inzicht na een niet heel succesvol verlopen experiment met de drug ecstasy. Een week voor release werd het album teruggetrokken.”
MK: “Ja, dat las ik ook veel later. Het is natuurlijk nooit hard gemaakt, en de meningen verschillen nogal. Een andere versie is dat Prince wroeging kreeg na een soort visioen, dat hem deed inzien dat The Black Album niet uitgebracht mocht worden, omdat het te ‘donker’ en te ‘kwaad’ was. Hij had de plaat gemaakt als een soort fuck you naar de critici die vonden dat hij niet ‘zwart’ genoeg meer was en zijn funk-roots verloochende. Of het nu wel of niet een slecht gevallen ecstacy-pilletje was, Prince bedacht zich. Want wat als hij nu zou sterven, had The Black Album dan de laatste plaat moeten zijn die hij gemaakt zou hebben? Kennelijk niet dus.”
EK: “Duur grapje voor platenlabel Warner, maar het geeft ook aan wat een grote artiest Prince op dat moment was. Bij ieder ander zou een label in dat stadium echt wel hebben gezegd dat het al te laat was.”
MK: “Precies. En alleen al daarvoor geniet Prince mijn respect. Omdat hij het voor elkaar kreeg de hele handel terug te trekken.”
EK: “Een handvol exemplaren had de fabriek al verlaten, dus duurde het niet lang voordat het werk begon te circuleren. Uiteindelijk werd The Black Album dusdanig vaak door allerlei malafide handelaren geperst, dat het de meest verkochte bootleg aller tijden werd. Vandaar die boodschap in de Alphabet St.-video. Eer Warner tijdens het hoogtepunt van hun bonje met Prince in 1994 het album alsnog officieel uitbracht, deed het niet zo veel meer. Logisch, iedere geïnteresseerde had het inmiddels al meerdere malen in de kast staan.”
MK: “Ja, een beetje Prince fan had The Black Album allang gehoord of al in bezit. Critici noemden het in 1994 overbodig en achterhaald. Niet vanwege de release zelf, maar vanwege de muziek. Ik heb dat altijd wat zeikerig gevonden. Want in 1994 ws het een geweldige plaat en ik vind dat het dat nog steeds is. Het mag dan misschien voor Prince een uitlaatklep geweest zijn, een ongecompliceerde dansplaat, maar het blijft wel een Prince dansplaat vol heerlijke jams, gemaakt door een artiest op de toppen van zijn kunnen. Ik bedoel, voor Prince was het misschien een makkie om dit te maken, maar ik denk dat er toendertijd muzikanten waren die hun rechterarm, nou ja, goed, hun Ferrari zouden opgeven om zo’n album te maken. Maar dat terzijde.”
EK: “Niet alleen toendertijd. Nog steeds, het album houdt op zijn beste momenten verrassend goed stand. Vanwege de religieuze boodschap die Prince’ werk in 1988 domineerde, is het echter wel te begrijpen dat dit zacht gezegd nogal aardse album niet ‘paste’. Het is goeddeels funky, smerig en zo nachtelijk als de donkere hoes al doet vermoeden. Le Grind is een meedogenloos funky opener, waarop de ‘geheime artiest’ zichzelf direct openbaart. Zij het met vervormde stem en diep in de mix verborgen. ‘So you found me / Good, I’m glad / This is Prince, the cool of cools’. Even later doopt hij het album tot ‘The Funk Bible’. Wat je doet afvragen of dat niet de werktitel was van dit titelloze album was.”
MK: “Dat denk ik wel. Hij kondigt het in ieder geval als zodanig aan. Grappig trouwens, dat je de monoloog aan het begin aanhaalt. Ik heb serieus jarenlang geprobeerd te ontcijferen wat hij nou precies zei, en na ‘The cool of cools’ versta ik er nog steeds niks van. Het verbaast me als verzamelaar dat er niemand in de underground Prince community dat nooit heeft kunnen filteren, terwijl er genoeg van dat soort lui rondlopen die de meest gruizig klinkende bootleg opkalefateren. Of heb ik iets gemist en is het wel gewoon bekend wat Prince tussen ‘The cool of cools’ en ‘The Funk Bible’ mompelt?”
EK: Het eerste stuk – tot ‘the cool of cools’ – heb ik als jong ventje met koptelefoon weten te ontcijferen, ‘The Funk Bible’ hoor ik ook. Naar verluidt is dit de volledige tekst:
Some of you may not know this, but some of you may know
Some of you may not want to know
We are here to do service
Please don’t try to stop us
For, we come regardless for we are strong as we are intelligent
So come vibe with us, welcome to the Funk Bible
The new testament
Opener Le Grind is al tijdens dat gemompel een meedogenloze, dampende funktrack. Ook verder kolkt het van de muzikale ideeën. Pianopingeltjes, fantastisch basspel, her en der Prince’ kenmerkende gitaar en daar overheen wordt zangtechnisch een enorm feestje gebouwd. Fantastische opener, al moet ik wel zeggen dat het nummer na een minuut of vijf zijn frisheid wel verliest en het met twee doorstartmomenten op momenten dat je denkt ‘nu is het klaar’ wel net even te lang doorgaat.”
MK: “Daar heb ik niet zo’n last van eigenlijk. Mij geeft het een beetje het gevoel dat ik bij live-optredens heb. Prince lijkt klaar met het nummer, maar spoort de band weer aan om nog even door te funken. En dat is precies wat Le Grind doet. Wat je zegt, al die geluidjes, riffjes, en pingeltjes die over elkaar heen buitelen en van links naar rechts door de speakers of koptelefoon waaieren, meesterlijk. Zoals ik al zei: voor Prince misschien simpele partymuziek, maar ik vind het adembenemend goed.”
EK: “Amen! Van tweede track Cindy C. snap je wel dat Prince daar met terugwerkende kracht zijn bedenkingen bij heeft. Het schijnt dat hij ooit een blauwtje liep bij supermodel Cindy Crawford. Prince stuurde tijdens een feestje een bodyguard Crawfords kant op om haar voor hem aan te spreken en zij bedankte om eens even met het prinsje te gaan babbelen. Het resultaat is een nummer waarin hij zijn frustratie uit. ‘Cindy I’ll pay the usual fee / What’s the matter, don’t U like me?’. Onderwijl bezingt hij onomwonden zijn plannen met haar. ‘I’m gonna see you in your birthday suit tonight’. Het is hondsbrutaal, maar toch zit er ook de nodige humor in. Op de achtergrond is Prince’ danseres Cat te horen die het ‘supermodel’ van commentaar voorziet. ‘She doesn’t look as good as I do’. Het is lollig en luistert erg lekker weg op de uptempo beat waarin Sheila E. voor de nodige pit zorgt met haar kenmerkende percussie. Al vind ik de afsluitende rap van Cat… matig.”
MK: “Als hij spijt heeft van het uiten van zijn frustratie, begrijp ik zijn bedenkingen inderdaad ook wel een beetje. Maar muzikaal, tekstueel en qua avontuurlijke sonische trucjes is het zeker geen nummer om je voor te schamen. Sterker nog, ik denk dat ik dit onder Prince’ betere werk zou willen scharen, ongeveer in de categorie Shockadelica en Scarlet Pussy. Je noemde al de percussie van Sheila E. Die is inderdaad geweldig en geeft Cindy C. een extra drive. Maar ook de pompende vierkwartsfunk is meesterlijk, temeer omdat het de basis legt voor blazerriffjes, chicken grease-ende gitaar en andere frivoliteiten. Er gebeurt van alles in de mix. Ook vocaal, zoals de koortjes die niet als koortje fungeren, want ze zingen absoluut niet unisono. Je haalde de humor ook al terecht aan. Voor mij is Cindy C. wederom een goed voorbeeld van hoe brutaal grappig Prince kan zijn. Laat ik zeggen dat ik wel moet lachen om hoe hij zijn gram haalt, zeker door hoe hij Cat haar klauwen laat uitslaan: ‘She can’t even walk in those shoes’, ‘She can’t even dance’, en ga zo maar door. Da’s dus kennelijk de represaille als je Prince afwijst. Oh, en ik vergeet nog bijna de sologitaar te noemen. Die vind ik briljant. Explosief, gevaarlijk en virtuoos. Inderdaad jammer dat Cat’s rap het nummer ietsje naar beneden haalt. Maar het verpest het voor mij niet volledig, er blijft meer dan genoeg over om Cindy C. geweldig te vinden.”
EK: “Humor voert ook de boventoon in Dead On It. Prince’ antwoord op de steeds groter wordende populariteit van hiphop is volgens mij ook een poging geweest om zijn oorspronkelijke achterban weer te bedienen, daar zijn publiek sinds Purple Rain behoorlijk blank is geworden. Toch beheerst hij het genre niet zo goed. Hier is het duidelijk een parodie, maar muzikaal doet het me aan een andere Prince denken. De Fresh Prince en dat is geen compliment. Het is één keer lollig, daarna een skipmomentje.”
MK: “Auw. Dat is absoluut geen compliment. Zo had ik het nog niet gehoord. Wat ik wel hoor, is dat dit inderdaad een parodie is. Destijds vond ik het grappig, vooral ook door afzeikerige lyrics als ‘I got a gold tooth / Costs more than your house / I got diamond rings / On each finger the size of a mouse’. Maar later, en ook nu, na een hernieuwde beluistering, vind ik het vooral flauw. Sterker nog, ik vind dat Prince zich met het afzeiken van (gangsta) rap totaal belachelijk maakt. Het toont aan dat hij nogal snobistisch over muziek dacht; als je geen instrument speelt, ben je geen muzikant. Hij noemt rappers niet voor niets ‘tone deaf’. Terwijl hiphop na rock ’n roll en jazz de enige echte revolutionaire muziekvorm was. Want hiphop was zeker toen een creatieve manier om met weinig middelen een boodschap over te brengen. Dus of hij met Dead On It zijn ‘zwarte’ achterban wilde bedienen, betwijfel ik. Met de funky nummers als Le Grind en Cindy C. zeker wel, maar niet met Dead On It. Daarmee slaat hij de plank gewoon mis. Sowieso zijn Prince en hiphop nooit voor elkaar gemaakt, want toen hij eenmaal hiphop in zijn muziek wilde incorporeren, bleek dat op z’n zachtst gezegd lachwekkend. Niet alleen omdat hij een derderangs-rapper als Tony M. een (te) grote rol liet spelen op latere albums, maar ook omdat Prince volgens mij bijna de laatste persoon op aarde is die weet wat er echt speelt ‘op straat’.”
EK: “Nogal! Als je het toch over Tony M. hebt, die mocht in de 90s het eerste couplet van Dead On It rappen tijdens de toenmalige shows. Hij kreeg het voor elkaar om het zo serieus te brengen, dat het nummer er alleen maar zwakker van werd. Goed, door naar een hoogtepunt dus maar. When 2 R In Love is het enige nummer dat de massaslachting van The Black Album heeft overleefd door de overstreek naar Lovesexy te maken. Terecht, een prachtige ballade die niet op zijn plek is op The Black Album. Persoonlijk vind ik het een van de mooiere Prince-ballads. Het gaat uiteraard over seks gaat, maar wel seks vanuit een liefdevolle relatie en niet de ranzige en anonieme seks die hij eerder in zijn carrière bezong. Al gaat het er ook bij verliefde stelletjes ruig aan toe, vandaar dat ik deze tekst zo tof vind:
‘When 2 R In Love/ Falling leaves will appear 2 them
Like slow motion rain
When 2 R In Love
The speed of their hips
Can be faster than a runaway train’
MK: “Dat is inderdaad prachtig. Net als ‘Their bodies shiver at the mere contemplation of penetration / Let alone the actual act’. When 2 R In Love is een geweldig nummer, maar het past totaal niet op The Black Album. Geen idee wat Prince bezielde het er op te zetten. Als rustpuntje tussen de smerige funk en rock misschien? Hoe dan ook, het past vele malen beter op Lovesexy dan hier. Eigenlijk skipte ik het altijd als ik naar The Black Album luisterde, omdat het zo de flow en sfeer van dat album brak. Terwijl het op Lovesexy een van mijn favorieten is. Ben ik dan toch zo’n neuzelende purist? Hmmm…”
EK: “Wellicht, maar dan ben ik er ook één. Het contrast met de gangsterrap-pastiche Bob George. Nog meer hiphopparodie, maar nu wel goed gelukt. Hierin horen we Prince met een zwaar vervormde stem als een agressieve pooier ‘zijn’ vrouw toebijten. Hoe agressief en grofgebekt ook, het nummer staat bol van de humor. Zeker als Prince zichzelf op de hak neemt:
“What’s his name? Bob!?
Bob, ain’t that a bitch?
What’s he doin’ for a living?
Manage rock stars?
Who?
Prince, ain’t that a bitch!?
That skinny motherfucker with the high voice!?”
MK: “Oh man, dat is zo grappig! Ik schiet telkens in de lach als ik dat hoor. Wat lyrics betreft is dit wel een ijzersterke track. Wat je zegt, het staat vol met humor. Maar het zit ook vol venijn. Het verhaal wil dat de naam van de hoofdfiguur een samentrekking is van Bob Cavallo, een van Prince’ toenmalige managers, en Nelson George, een muziekcriticus die regelmatig zeer kritisch over Prince’ muziek is geweest. Als je naam dan voorkomt in zo’n nummer, dan heb je wel wat misdaan in Prince’ ogen, lijkt me.”
EK: “Eerder al Cindy Crawford, dit album is voor een groot deel dus duidelijk Prince die frustraties ventileert. Ook op fictieve karakters, want met de dame in kwestie loopt het in ieder geval niet zo best af. Zij wordt door haar woedende pooier neergeschoten, waarna de politie met gierende banden voor komt rijden. Het nummer eindigt als de boze pimp nadat hij eerst vloekend en tierend Bob George heeft opgebeld (“This is your conscience, motherfucker! Why don’t U leave motherfuckers alone?”) en vervolgens met een welgemikt schot ook zijn eigen hersens tegen het plafond plakt. Tekstueel is de rap vooral een soort hoorspel, maar ondertussen gebeurt er muzikaal ook van alles. Van de hypnotiserende en een beetje ranzig klinkende synthbeat tot een van de venijnigste en zenuwen opwekkende gitaarpartijen die Prince ooit opnam op de achtergrond. Die laatste vanaf moment dat de hoofdpersoon zijn machinegeweer (‘it might be little, but it’s loud’) tevoorschijn haalt. Blijft fantastisch.”
MK: “Absoluut. Ik heb er ook weinig meer aan toe te voegen. Behalve dan dat je hoort dat hij kennelijk goed naar Richard Pryor heeft geluisterd. De manier waarop Prince ‘motherfucker’ uitspreekt, is sprekend Pryor. Maar goed, ook dat terzijde. Ik denk dat Bob George een van de nummers op het album is dat Prince heeft doen besluiten The Black Album terug te trekken. Het is zo duister, sinister zelfs, en zo explosief, ik heb het idee dat hij bij nader inzien van zichzelf schrok, zoveel venijn zit er in. Het is een van de meest bizarre Prince nummers, maar het is zo goed, dat het zonde zou zijn als het verloren zou zijn gegaan.”
EK: “Superfunkycalifragisexy zet de finale in die een aaneenschakeling van funky feestmuziek is. Dat is waar The Black Album uitblinkt, ook hier. Het funky gitaartje is fantastisch, de beat hypnotiserend en onderwijl gebeuren er op de achtergrond allerlei freaky dingetjes. Waardoor de track op twee niveaus werkt. Het is een dansvloerstamper, maar als je er thuis met een koptelefoon naar luistert is het ook een topnummer. Tekstueel is het ook een en al raarheid. Iets met bakken vol eekhoornvlees, waar het bloed lekker van smaakt als je het snel opdrinkt. Huh?!”
MK: “Haha, ja, dat is wel een bizarre, ja. Dat stukje tekst gebruikte hij indertijd wel vaker. Zoals ook op de enorm lange live-versie van Strange Relationship die hij in First Avenue speelde tijdens de opwarmer voor de Sign “O” The Times tour, maar dan twee keer zo langzaam.”
EK: “Klopt, en in liveversies van It’s Gonna Be A Beautiful Night in later stadium ook.”
MK: “Anyway, die tekst… en van het hele nummer, euhh… Maar verdomme, wat is het een geweldige track inderdaad. Luister alleen al naar de koortjes, die bestaan uit allerlei Prince’ stemmen. En de bas, die onmiddellijk je onderbuik bestookt en dat blíjft doen. Onmogelijk om stil bij te blijven zitten. En sowieso – mede dankzij de onderhuids dreigende en donkere sfeer en door al die kleine dingetjes die overal opduiken, wegvallen en ronddwarrelen – één van mijn all-time favoriete Prince nummers.”
EK: “Tegen het einde zit als brug naar de volgende track 2 Nigs United 4 West Compton een hoorspelletje, waarin Prince als de niet helemaal nuchtere barman Frankie Cat introduceert aan bevriende muzikanten. Dit over een gemankeerde Housequake-beat. Geinig is dat ook in Le Grind de kreet ‘Serve it up, Frankie’ zit en deze Frankie krijgt dat nu weer naar zijn hoofd geslingerd. ‘This is precisely what I intend 2 do, honey’. Op Lovesexy horen we de kreet ook weer terug in Eye No trouwens.”
MK: “Ja, dat viel me toen ook al op, net als die variant op de intro-beat van Housequake. Geniaal gedaan ook, dat hoorspelletje. Hij bewees al met het werk voor The Time dat hij dat erg goed beheerst. Prince zou een erg goede comedian zijn.”
EK: “Al mist hij daar wel de nodige voeling met de wereld buiten de veilige muren van zijn Paisley Park voor, vrees ik. Maar hij is zeker grappig! Niks geen humor echter in 2 Nigs United 4 West Compton, een track die klinkt als Madhouse op speed. Jazzy, funky, freaky en vooral funky gaat Prince ruim zeven minuten muzikaal los, geruggesteund door een op de drums beukende Sheila E. Met name de vette funky baspartij in het midden van de track blijft een genot om te horen. Natuurlijk, het is pure uitsloverij. Maar als je het kan, waarom dan niet? Het lijkt alsof Prince moeite had met het vinden van een passend einde, want het klinkt een beetje alsof abrupt de stekker uit de studioapparatuur wordt getrokken, met nog eenmaal de titel van het nummer als ‘chant’ er overheen om dat te maskeren.”
MK: “Voor mij moest 2 Nigs groeien. Op het eerste gehoor vond ik het maar druk. Maar nu was ik als jochie van 15 ook niet bepaald thuis in jazzrock en fusion. Nu, nadat ik het sinds een tijdje weer beluisterde, is het een typische Prince track. Inderdaad Madhouse-achtig, zeker vergelijkbaar met diens tweede album 16. En ik ben het volledig met je eens dat die baspartij ongehoord goed is. Sowieso bewijst Prince hier dat hij niet alleen een geweldige gitarist, maar ook een fenomenale bassist en toetsenist is. Ja, hij is zich zeker aan het uitsloven, maar van mij mag hij. Zeker omdat hij -op 2 Nigs én op het hele album- totaal niet bezig was met de vraag ‘Hoe scoor ik weer een wereldwijde nummer 1-hit?’ Dat is namelijk de Prince die ik het liefst hoor: gedurfd, experimenteel en totaal schijt aan wat een platenlabel en haar A&R- en marketingdivisies er van vinden.”
EK: “Het afsluitende Rockhard In A Funky Place kwam mij bij eerste beluistering iets bekend voor. Pas later had ik door dat de blaaspartijen van Eric Leeds in dit nummer rechtstreeks uit de liveversie van I Could Never Take The Place Of Your Man uit 1987 kwamen. Stond op bootlegs die ik had en is uiteraard ook goed te horen in de Sign “O” The Times-film.”
MK: “Ja, diezelfde aha-erlebnis had ik ook. Mooi voorbeeld van hoe Prince hetzelfde thema op verschillende manieren en op verschillende plekken laat terugkomen. Dat toont aan dat hij goed naar jazz geluisterd had, met dank aan saxofonist Eric Leeds.”
EK: “Dit nummer staat bol van de dubbelzinnigheden, wederom weer versterkt door die humor. Als Prince in zijn Camille-stem verzucht dat het zonde is als een erectie verloren gaat, zitten daar onder een aantal ‘ooooh’ uitroepende stemmen gemonteerd. Ikmoet daar om lachen. Wat ik het mooist vind aan dit nummer is de gitaarsolo. Naar mijn mening een van de betere die Prince ooit opnam. Juist omdat het er niet dik op ligt als ‘solo’ een juweeltje.”
MK: “Absoluut. Dat je dat durft, een briljante solo in de mix verbergen, in functie van het nummer. Staat lijnrecht tegenover de uitsloverij van 2 Nigs United 4 West Compton. Sowieso vind ik Rockhard In A Funky Place muzikaal een heerlijke track. Zompige funk, die door de blazers wat doet denken aan de New Orleans funkmeesters The Meters en door de kadans aan go-go helden Trouble Funk. De dwarsfluit-riffjes vind ik ook geniaal, het maakt Rockhard direct wat lichtvoetiger. Uiteindelijk maar goed dat The Black Album in 1994 toch uitgebracht werd, anders zou Rockhard voor de derde keer gesneuveld zijn: eerst door het niet uitbrengen van Camille, dan door het schrappen van Crystal Ball en ten slotte door het terugtrekken van The Black Album in 1987. En dat zou zonde geweest zijn.”
EK: “Eens! Het is een essentiële track. Eind jaren ’80 ging het verhaal dat The Black Album in een redelijk afgebakende sessie was opgenomen. Inmiddels is duidelijk dat het album een verzameling tracks is die over een wat ruimere periode zijn opgenomen (september 1986-oktober 1987) maar thematisch wel mooi aansloten. De afsluiter stond van oorsprong op het nooit uitgebrachte Crystal Ball. De nummers Le Grind, 2 Nigs United 4 West Compton en Bob George waren bedoeld voor Sheila E’s verjaardagsfeestje in december 1986, When 2 R In Love kwam er als laatste bij, dus was sowieso al een vreemde eend et cetera. Dat het zo raar het levenslicht heeft gezien, heeft aan de mythische status bijgedragen. Maar het is op zijn beste momenten ook echt fantastisch genoeg om op basis daarvan als mythisch bestempeld te kunnen worden, al is het als geheel iets onevenwichtig. Ergens wel jammer dat het niet gewoon zoals gepland heeft kunnen bloeien, want het is een perfecte brug tussen Sign “O” The Times en Lovesexy. Inmiddels zit het weer in Prince’ kluis. Want de 1994-uitgave wordt niet meer bijgeperst en nu Prince Tidal gebruikt als enige platform waarlangs je zijn muziek mag horen, schittert het wederom door afwezigheid.”
MK: “Echt? Typisch Prince. Zó zonde hoe hij omspringt met zijn oeuvre. Okee, ik kan me voorstellen dat hij niet trots was op The Black Album, hij heeft de release tenslotte niet voor niets laten cancellen, en moest knarsetandend akkoord gaan met de beslissing van Warner om het alsnog uit te brengen zodat hij sneller van zijn contract af was. Maar toch, het is en blijft een sleutelalbum in mijn optiek. Precies wat je zegt, het is de perfecte brug tussen Sign “O” The Times en Lovesexy. Was The Black Album toch in 1987 uitgebracht, dan hadden meer mensen de progressie in Prince’ werk kunnen horen en vooral begrijpen. Ik zou zelfs in Prince’ schoenen hebben overwogen The Black Album en Lovesexy als dubbelalbum uit te brengen. Zeg maar zoals het concept van de Lovesexy Tour, met voor de pauze de nadruk op Prince’ profane, ‘donkere’ werk, en hij op het einde van deel 1 tot inkeer komt, en na de pauze de nadruk op zijn sacrale, ‘verlichte’ kant. En ja, met Anna Stesia als inkeermoment op het einde van deel 1. Misschien dat het de stap van de geilneverige Prince naar de bekeerde Prince wat minder groot maakte voor het publiek. Maar ja, om na Sign “O” The Times wéér met een dubbelalbum te komen, dat was hem nooit gelukt. Hoe dan ook, The Black Album is in mijn oren dus een cruciaal album, vanwege bovenstaande brugfunctie. Maar toch heb ik het altijd jammer gevonden dat het officieel werd uitgebracht. Niet omdat de muziek achterhaald zou zijn, maar omdat het afbreuk deed aan -zoals jij al aangaf, Edgar- de mythische status.”
Essentiële tracks: Cindy C., Bob George, Superfunkycalifragisexy, Rockhard In A Funky Place
Waardering: ****
Prince – The Black Album (1987)
- Le Grind (06:44)
- Cindy C. (06:15)
- Dead on It (04:37)
- When 2 R in Love (03:59)
- Bob George (05:36)
- Superfunkycalifragisexy (05:55)
- 2 Nigs United 4 West Compton (07:11)
- Rockhard in a Funky Place (04:31)
The Black Album is momenteel niet op streamingdiensten te beluisteren. Vandaar op deze plek geen luisterlink.
