Review: Musicology (2004)
Door velen wordt Musicology gezien als dé grote comeback van ‘de oude Prince’. Was dat echt zo? De meningen zijn verdeeld…
MK: “Na twee experimentele (nou ja, drie, als je The Rainbow Children meerekent) jazz-funk-georiënteerde albums die goeddeels aan het grote publiek voorbijgingen, knalde Prince opeens weer het mainstream circuit in met Musicology. Ik moet bekennen dat ik het aan de ene kant wel jammer vond dat Prince weer uit de underground tevoorschijn kroop, want het beviel me op zich wel wat hij de jaren ervoor deed.”
EK: “Bij mij het tegenovergestelde, ik was het in die ‘underground’ periode wel een beetje kwijt. Maar toen dit album in 2004 uitkwam, was ik ook weer enigszins teleurgesteld. Terugkijkend denk ik nu ‘wat wilde je nou eigenlijk?’, want het jazzy instrumentale spul dat daarvoor was uitgekomen kon ik destijds ook niet goed plaatsen. Musicology is in feite de terugkeer naar Prince zoals die volgens het boekje zou moeten klinken.”
MK: “Niet dat in die periode ervoor alles nou even geslaagd was, integendeel, maar met The Rainbow Children leverde hij door het compromisloze karakter ervan zijn beste plaat in jaren af. En ook al was (en ben) ik niet echt een groot liefhebber van zijn instrumentale jazzfunk-exercities, hij deed met Xpectation en N.E.W.S. wel waar hij zin in had. Zonder zich te bekommeren om het scoren van een hit.”
EK:”Maar van alleen muziek maken kan je niet leven hè? Op een gegeven moment moet er toch weer wat cashflow op gang komen, al zal Prince’ verdienmodel in die tijd naast de inkomsten van de harde kern fans die lid waren van de NPG Music Club vooral hebben bestaan uit inkomsten uit het livecircuit en daar was hij nog steeds een topverdiener.”
MK: “Kennelijk kroop het bloed waar het niet gaan kon, en had meneer toch weer de behoefte om te scoren. Om te laten zien dat hij geen in de vergetelheid geraakte legacy-act was, die maar moest blijven optreden om te laten zien dat hij het heus nog wel kon zoals hij dat in zijn hoogtijdagen kon. Nee, Prince wilde bewijzen dat hij nog steeds relevant was. En dat deed hij met een radicale poging een album vol toegankelijk en potentieel hitgevoelig materiaal af te leveren. Daarmee speelde hij zich inderdaad weer in de kijker, ook door acte de presence te geven op belangrijke televisie-evenementen als de Grammy’s en werd hij de best verkopende live-act van 2004. Prince maakte -voor het eerst in zijn carrière- een heuse comeback.”
EK: “Wel op deze schaal ja, maar in feite zie ik Diamonds And Pearls ook als een bewust gepland comeback-album, waarmee hij na de flop van Graffiti Bridge zichzelf weer even deed gelden. Maar dit is wel een comeback van andere proporties, inderdaad. Voor ‘de massa’ was hij al sinds de opleving rond genoemde comeback verdwenen.”
MK:”Die comeback slaagt maar gedeeltelijk, vind ik. Musicology opent aardig met de titeltrack. Het klinkt lekker, Prince slaat weer eens ouderwets de funky weg in. Maar voor een nummer dat Musicology heet, oftewel, de wetenschap van muziek, klinkt het alleen wat al te oppervlakkig. Het is geen deep funk cut; ook al verwijst Prince volop naar ‘the feeling music gave U back in the days’ door Earth Wind & Fire en James Brown te noemen, het wordt nergens zo geweldig als de artiesten die hij de revue laat passeren. Laat staan als hij zijn eigen synthgeluiden van weleer weer eens uit de kast haalt. Dat mag dan herkenbaar klinken, het grootste probleem is dat Prince het niet op een natuurlijke manier in het nummer integreert -en dat bedoel ik niet positief. Het viel me mij de eerste beluisteringen dertien jaar geleden niet zo op, maar nu des te meer: het is volgens mij de eerste keer dat Prince niet een eigen draai geeft aan wat voor invloeden dan ook, maar dat hij zichzelf citeert. Wat voor mijn gevoel alleen maar versterkt -en vooral pijnlijker- wordt als hij aan het einde zogenaamd een radiozender zoekt en korte fragmenten van zijn eigen oude hits If I Was Your Girlfriend, 17 Days, Kiss, Little Red Corvette passeert.”
EK: “De openingstrack borduurt in feite voort op het pad dat Prince gedurende de One Nite Alone… Tour was ingeslagen met zijn fictieve radiostation, waarin hij het publiek kennis wil laten maken met de helden van weleer en waartussen hij zijn eigen werk dusdanig plaatst dat hij zichzelf ‘tussen de groten’ plaatst. Musicology is gewoon muziekles waarin alle invloeden van Sly Stone tot James Brown een namecheck krijgen en vanuit de hiphop Chuck D en Jam Master Jay. Inderdaad; ‘Don’t you miss the feeling, music gave ya back in the day?’ Misschien is dat het wel. Het is funky, het swingt, het is zelfs onweerstaanbaar. Als je niet de hele Prince-catalogus in je achterhoofd hebt, tenminste. Die muziek van ‘back in the day’ verkies ik nog steeds boven deze track. Maar ik snap (en hoor) wel waarom dit een comebackhit(je) was.”
MK: “Illusion, Coma, Pimp And Circumstance -zo ongeveer op I Could Never Take The Place Of Your Man na het nummer met de meest onmogelijke titel- klinkt dan al een stuk eigentijdser en Prince-iaanser. Dit is wel een deeper cut dan de titeltrack, sterker, ik vind het zeker muzikaal een van zijn betere tracks, maar ik kan geen touw vastknopen aan de teksten. Ik kan er uit opmaken dat het over een cougar gaat die een gigolo aan de haak slaat, en dat ze -nadat ze hem alles heeft gegeven- in bed aantreft met een ander. Maar verder? Ik begrijp er maar weinig van. Of misschien vind ik de teksten wel gewoon erg slecht. Zoals deze: “Her name was Doris but he called her “Fluo” / As in “-Rescent” – That ain’t right.” Eh, nee, dat ain’t zeker right. En dan de titel. Waar is de coma en de pimp? Ik lees het niet terug. Maar goed, de muziek met de zalige gitaarlicks en ongenadige groove maakt in ieder geval veel goed.”
EK: “Ik vind dit een van zijn betere nummers uit de ‘zeroes’, ik den kook dat de tekst bewust vaag is, maar net helder genoeg om ere en beeld bij te hebben. Het is heerlijk funky en en ik vind het juist een fantastische tekst over een rijkeluisdame die niet kan dansen en een jongeman die misbruik van haar rijkdom maakt. Het nummer is gelijktijdig een oorwurm (inderdaad, die groove) als een goed gelukte zedenschets. Met stukjes tekst die meerdere interpretaties kunnen hebben.Deze zou ook zo over Prince zelf kunnen gaan:
‘Money might talk
But what does it say?
U better get busy if you want to get paid
Boy I was fine back in the day’
MK: “Van geheel andere orde is A Million Days. Niet alleen muzikaal, dankzij de zeer organische en haast analoge klank, maar ook tekstueel. Gaat het over Manuela Testolini, van wie hij rond die tijd scheidde? Of is het nummer een left-over uit halverwege of eind jaren ’90 en is Mayte hier de ‘U’ in het nummer? Of is het een fictief persoon tegen wie hij de fenomenale regels ‘Eye didn’t have the heart 2 say eye’m sorry / Now eye haven’t got a heart at all’ bezigt? Hoe dan ook, het hartenzeer druipt er vanaf, ze is nog maar een uurtje weg, maar het voelt als een miljoen dagen, en vooral in de laatste minuut gaat Prince los, begeleid door een heerlijk grommende gitaar en beukende drums. A Million Days duurt 3 minuut 50, maar voelt alsof het maar 2 minuten duurt – en goed teken- en had wat mij betreft naar meer gesmaakt.”
EK: “Er was iets aan A Million Days dat ik niet kon plaatsen en nu (lang leve het internet) weet ik het. Het nummer stamt inderdaad uit 1995. Als je dat weet, hoor je het meteen. Muzikaal slaat het nummer een brug tussen The Gold Experience en Emancipation. Het klinkt daardoor ook niet helemaal op zijn plaats na de eerste twee tracks. Logisch, het is negen jaar eerder opgenomen. Fijne track, maar een soort verwaterde Dolphin qua bijvoorbeeld gitaarspel en drums. Net een tandje minder goed zo vind ik. Al weet ik dat jij Dolphin niet heel super vindt. Bij onze herbeluistering destijds legde jij wel de link al met beide nummers! Scherp, duurde bij mij nog een paar maanden…”
MK: “Life O’ The Party vind ik een stomvervelend, zo niet irritant, nummer. De alsmaar doorhamerende pianoriff heeft daar mee te maken, maar dat het nummer maar doorgaat, werkt me op mijn zenuwen. Voor een partynummer niet echt handig, lijkt me zo. Maar het komt dan ook niet in de buurt van andere party anthems, zoals D.M.S.R. Ik denk dat het grootste probleem met dit nummer is, is dat het als een verplicht nummertje voelt. En gek genoeg lijkt Prince dat zelf ook te zeggen:
‘25 years 2 life
The judge sentenced me 2 hard labor with a knife
Making cuts 4 y’all
Keeping the party packed and wall 2 wall’
Zo bedoelt hij het natuurlijk niet, maar ik kan niet anders dan bedenken dat Prince het inderdaad als een soort hard werk zag er weer eens een partynummer uit te persen.”
EK: “Ik vind het eigenlijk wel een lekker nummer, waarop de funk uit het openingssalvo wordt voortgezet, iets feestelijker ditmaal. Je zou het – al is het van ander niveau – een beetje kunnen vergelijken met It’s Gonna Be A Beautiful Night, dat in een studioversie ook niet zou werken. Zelfs de albumversie is semi-live. Dit is gewoon een livetrack pur sang. Wat ik er echter een beetje in mis is een krachtige zangeres. Candy Dulfer zingt hier (en speelt saxofoon uiteraard), dat doet ze niet onverdienstelijk, maar ze is geen Boni Boyer of Rosie Gaines qua kracht. Een zangeres van dat kaliber had het nummer net wat extra’s gegeven. Als gezegd, live werkt het beter, ook tijdens de soloshows van Candy waarin het regelmatig voorbij komt. Lekkere feestplaat, lollige tekst ook met steek onder water naar Michael Jackson (‘My voice is getting higher and I ain’t never had my nose done’).
MK: “Waar vervolgens Call My Name een niet heel bijzonder, maar wel een fijn ouderwetse Prince-iaanse ballad is -met een opvallende regel waarin hij lijkt te verwijzen naar het weer aannemen van zijn oorspronkelijke naam (‘Eye heard Ur voice this morning calling gout my name / It had been so long since Eye heard it that it didn’t sound quite the same’)”
EK: “Call My Name start als een typische glij-Prince ballad. Maar als hij begint te zingen, besef je meteen dat dit geen Do Me, Baby gaat worden. Prince bejubelt de liefde. Hij won er een Grammy mee, vanwege de vocalen. Maar eerlijk is eerlijk, hij haalt er toch niet het uiterste uit? Waar zijn de uithalen die je tot in je ziel raken? Of beter, die uit zijn ziel komen?”
MK: “Precies, te generiek. Cinnamon Girl daarentegen, is des te opvallender, aangezien Prince -die zich wat politiek betreft normaal gezien altijd op de vlakte hield- zich heel duidelijk uitspreekt over de aanslagen op 11 september en -in de nasleep ervan- het over één kam scheren van alle moslims: ‘Cinnamon Girl of mixed heritage / Never knew the meaning of color lines / 9/11 turned that all around / When she got accused of this crime’. Prince veroordeelt beide kanten, zowel de extremisten als de Westerse wereld die de war on terror als alibi hanteerden, en verzekert de Cinnamon Girl tenslotte dat ‘Everything’s gonna be alright’.”
EK: “Ik vind het een natte krant, deze poprocker. Was nog een single ook, daar snap ik helemaal niks van. Het moet een statement zijn over de manier waarop (gemengd) Arabische mensen in de VS zijn behandeld in de nasleep van 9/11, maar de tekst is net te vrijblijvend en muzikaal rockt het niet hard genoeg om er een bijtend protestnummer van te maken. Het lijkt wel of de rem er aan alle kanten op zit, wat jij zegt, beide kampen worden veroordeeld maar dat had toch wel een tandje harder kunnen/moeten zijn. Nu is het een voorzichtig opgestoken vingertje, dat geen impact maakt. Als Prince halverwege gaat soleren hoop je dat hij eindelijk los gaat. Maar het gitaarspel blijft ook al ver binnen de lijntjes. Had meer ingezeten, het is zo netjes allemaal.”
MK: “Dat Prince kennelijk met de jaren milder en wijzer werd, wordt ook voelbaar in What Do U Want Me 2 Do?. Daarin verhaalt hij over een groupie die er overduidelijk op uit is om Prince in bed te krijgen. Maar ze komt van een koude kermis thuis. Waar Prince waarschijnlijk ‘vroeger’ de groupie had meegesleept naar zijn hol, herinnert Prince haar eraan dat ze allebei getrouwd zijn:
‘I got a woman, U got a man
So we got 2 do what’s right
I said U’d get beheaded in other lands
If I were in your arms 2night’
Goh, wie had dat gedacht van die geile kabouter! En dat alles begeleid door muziek die wat drums en bas doen denken aan een ander monument van trouw: If I Was Your Girlfriend. Toeval? Ik heb zo’n gevoel van niet.”
EK: “Zou dat het zijn? Er is ‘iets’ met What Do U Want Me 2 Do? dat maakt dat ik er steeds weer naar terugkeer. Ik weet echter niet goed onder woorden te brengen wat het is. Want een echt muzikaal avontuur is het nou ook weer niet, vederlichte jazzy pop, aalgladde productie, het kabbelt blij vlagen zelfs wat voort. Maar toch… het intrigeert. Echt interessant is het pas zodra het volgende nummer inzet, trouwens.”
MK: “Inderdaad, want direct daarna duikt ineens weer de ‘ouderwetse’ Prince op. In The Marrying Kind waarschuwt hij het vriendje van een dame die haar wil verlaten dat Prince zich met liefde over haar zal ontfermen. Sterker, Prince maakt haar in deze strakke rocker duidelijk dat haar vriendje haar niet waard is, want ze is ‘the marrying kind’ en als haar achterlijke vriendje dat niet doorheeft, dat Prince hem wel zal vertellen dat ‘Eye tried 2 tell him if U run 2 me / Eye won’t run away’.”
EK: “Ik vind het een heerlijke track, die qua ritmes bijna progrock te noemen is. John Blackwell laat hier horen een absolute buitencategorie drummer te zijn. De blazerssectie is ook lekker op dreef en de gitaarpartijen schieten alle kanten op. Ik vind het een waanzinnige track, zeker in combinatie met If Eye Was The Man In Ur Life, dat de andere kant van de medaille laat horen.”
MK: “Precies, het is een soort tweeluik. If Eye Was The Man In Ur Life is een empowering song voor een vrouw die is besodemieterd door haar vriendje, waarin Prince haar verzekert dat ze de de moeite waard is. Is dit een inkijkje in de gesprekken die Prince voert met de dame waarover hij zich ontfermt in The Marrying Kind? Het lijkt erop, zeker ook omdat het muzikaal hetzelfde gevoel heeft, en daarmee is deze muzikale tandem tamelijk briljant gevonden.”
EK: “Eens,die nummers moet je ook gewoon als een geheel beluisteren, vind ik. Moet je ze voor de grap eens los trekken door Musicology bijvoorbeeld op ‘shuffle’ te draaien. Dan werken ze (met name If Eye Was The Man In Ur Life) als individuele tracks net wat minder. Mooi hoe muziek sterker kan worden door wat ervoor of erna wordt gespeeld.”
MK: “On The Couch klinkt dan weer als een volgende fase in de relatie. Maar wel eentje die ik persoonlijk nog nooit hoorde in Prince’ oeuvre, namelijk Prince die na een ruzie op de bank moet slapen. Prince als verliezende anti-held, da’s wel even wat anders. Zij het dat het verder niet een enorm bijzondere ballad is, zeker muzikaal niet, eerder een traditionele jaren ’60 schuiver. Maar wat ik al zei, het is toch eens apart om Prince eens als de schlemiel in een echtelijke ruzie. Je ziet hem zo staan, beteuterd in zijn pyjama een deken en kussen op de driezits leggen en eronder kruipen, haha!”
EK: “Hahahahaha, dat beeld had ik tot nu niet op mijn netvlies! Bedankt hè? Het beeld wordt in mijn hoofd versterkt in de gedachte dat een driezits in Prince’ geval oogt als een vierzitter. Heh, toch nog wat lolligs aan dit nummer, dat verder behoorlijk vergeetbaar is. Al denk ik dat Prince het ook vooral heeft geschreven met een enorme glimlach op zijn gelaat. Die 60s vibe die jij benoemt vind ik overigens wel heel aangenaam wegluisteren, de blaaspartijen helpen daarbij enorm.”
MK: “Na Cinnamon Girl levert Prince met Dear Mr. Man een tweede behoorlijk direct politiek getinte song af. Over lome funk gelardeerd met blazers richt hij rechtstreeks het woord tegen George W. Bush en zingt hoorbaar geërgerd en met ingehouden woede over grote en ‘kleinere’ zaken dichter bij huis:
‘Dear Mr. Man, we don’t understand
Why poor people keep struggling but U don’t lend a helping hand
Matthew 5:5 say “The meek shall inherit the earth”
We wanna b down that way’
EK: “Kennelijk een bijbelboek dat Prince hoog heeft zitten, het is de tweede keer dat hij er uit citeert in zijn carrière. De eerste keer was in 4 The Tears in Your Eyes. Benieuwd wat hij van de huidige president had gevonden. Zou hij daar bij leven en welzijn ook zo fel van leer tegen zijn gegaan? Vanuit de muziek vind ik het angstvallig stil op dat gebied, terwijl Bush wel de klappen uit de muziekhoek kreeg.”
MK: “Prince heeft in het verleden wel politiek en wereldproblematiek aangestipt, maar nooit zo direct als hier -zelfs niet in Sign “O” The Times. Want in Dear Mr. Man schildert Prince Bush af als een regelrechte hypocriet:
‘Who said that 2 kill is a sin
Then started every single war that Ur people been in?
Who said that water is a precious commodity
Then dropped a big old black oil slick in the deep blue sea?’
Of deze, ook niet mals:
‘Listen, Ain’t no sense in voting – same song with a different name
Might not b in the back of the bus but it sure feel just the same
Ain’t nothing fair about welfare
Ain’t no assistance in AIDS
We ain’t that affirmative about your actions until the people get paid’.
De eerste keer dat ik het hoorde, spitste ik wel even mijn oren. En nu nog steeds vind ik het een van de sterkste geëngageerde songs die Prince ooit opnam. Jammer dat het nummer wordt weggedraaid, ik had nog wel even meer van zo’n soort oorwassing willen horen.”
EK: “Het venijn van dit album zit letterlijk in de staart. Prince klinkt hier oprecht boos en ik denk dat dit misschien wel zijn best gelukte politieke track is. Sinds we Purple Picks zijn gestart, is een steeds weer terugkerend commentaar dat maatschappijkritische schrijven niet bepaald Prince’ sterkste kant was. Het was steeds halfzacht of net niet (op een uitschieter als Sign “O” The Times na) en ook eerder op Musicology (Cinnamon Girl) grijpt het net niet genoeg bij de strot. Hier wel. Waarbij ook de muziek nog even genoemd moet worden, want de felheid wordt alleen maar versterkt door de lekkere laidback groove waarop het is geplaatst. Die maakt dat je extra goed luistert naar wat hij nu eigenlijk wil zeggen. Goed gedaan, essentieel werk dit.”
MK:”Gelukkig wordt Dear Mr. Man niet weggedraaid voor een slap liedje. Integendeel. Ook al eindigt Musicology in mineur, het is wel een mooie mineur. Want Prince klinkt op Reflection precies zoals de titel suggereert: reflectief. Melancholisch zelfs, en afwisselend filosofisch en opgeslokt door dagelijkse beslommeringen:
‘2 sevens together
Like time, indefinite
Trying 2 catch the glass b4 it falls
[…]
Did we remember 2 water the plants today?
Eye 4got 2 look up at the moon because
Eye was 2 busy
Looking at you babe’.
Prince raakt er zelf een beetje van in de war. Logisch, want hij was even met zijn gedachten ergens anders, wat voor Prince begrippen best aangrijpend is. En dat vliegt mij wel even naar de strot:
‘Still it’s nice 2 know
That, uh when bodies wear out
We can get another
What does that 1 thing have 2 do with the other 1?
Eye don’t know
Eye was just thinking about my mother’
EK: “Ten tijde van de opnames, was Prince’ moeder Mattie Shaw nog geen jaar dood, deze passage is heel goed te verklaren. Maakt het alleen maar sterker, als je het mij vraagt.”
MK: “Prince herpakt zich, maar mijmert nog even verder over vroeger en blijkt eigenlijk stiekem gewoon te verlangen naar een simpel leven:
‘Tell me do you like my hair this way
Remember all the way back in the day
When we would compare who’s afro was the roundest
Mirrored tiles above the bed
Fishing nets and posters all over the wall
Oh yes, sometimes
Sometimes Eye just wanna go sit out on the stool
And uh… play my guitar
Just watch all… all the cars go by…’
Prince is hier haast op zijn intiemst en breekbaarst. En ik vind het prachtig.”
EK: “Ook deze track reken ik mee als ik zeg ‘het venijn zit in de staart’. Je hebt het prachtig omschreven, waar Dear Mr. Man een rationeel ferme tik uitdeelt, is de klap hier emotioneel. Ik heb me altijd afgevraagd of Prince hier nu een cirkel rond wilde maken met de opener, die het heeft over ‘the feeling music gave U back in the days’. Want in feite gaat dit nummer daar ook over, maar dan op ander niveau. Dit is een track waar ik zelf ook melancholisch van word, zelfs al ben ik vlak daarvoor nog in een montere bui.”
MK: “De albumversie is al prachtig, maar ik vind de versie die hij ooit speelde bij Tavis Smiley samen met Wendy echt kippenvel: . Essentieel? Ik twijfel, maar ik vind het wel een must-hear en -see voor iedereen die Prince afstandelijk vindt.”
EK: “Ik vind het een essentieel nummer, de enige op dit album waarbij ik het aan mijn ziel voel knagen. De enige op dit album die mijn gemoedstoestand echt een ferme zwieper kan geven. Ook die liveversie inderdaad. Hij heeft het nummer overigens slechts tweemaal live gespeeld. Tweemaal begeleid door Wendy, overigens. Ik vermoed dat het hem zelf ook meer deed.”
MK: “Musicology eindigt dus sterk, vind ik, met de laatste twee nummers. Toch vind ik het -zeker bij herbeluistering- lang niet overal geweldig. Goed, het is fijn dat Prince na een aantal moeilijk te verhapstukken albums weer eens een toegankelijk werkstuk maakte. Waarschijnlijk omdat hij, zoals ik al eerder aangaf, wilde bewijzen dat hij er nog was. Dat hij nog meetelde en geen afgegleden held uit het verleden. Dus moest er maar weer eens een hit komen. En even kort door de bocht: dat vind ik -zeker bij de herbeluistering- ongeveer de grootste makke van Musicology. Want Prince vaart niet zoals op de voorgaande albums zijn eigen koers, waaruit overduidelijk bleek dat hij maling had aan meningen en conventies. Helaas is Musicology juist dát: conventioneel. Prince probeert veelzijdig te klinken en tegelijkertijd modern en vintage Prince. Helaas klinkt hij alsof hij zichzelf citeert en imiteert. En daarbij, de vintage Prince was muzikaal vernieuwend en qua image, lyrics en performance op het randje en soms er overheen. Musicology is dat allemaal niet. Het is een degelijk album, maar helaas ook niet meer dan dat.”
EK: “Succes hangt inderdaad af van de definitie die je er aan geeft. Was dit album een succes omdat het Prince weer op de kaart zette? Absoluut! Het zal ook verreweg het meest beluisterde Prince-album van dit millennium zijn omdat elke concertbezoeker in 2004 het gratis mee naar huis kreeg. Er zijn destijds 1,4 miljoen tickets voor de Musicology Live 2004ever tournee verkocht, dus dat is aanzienlijk. En die mensen kregen een album waar niemand zich een buil aan kan vallen. Een succes dus. Is het echter een creatief succes? Verre van, Prince volgens het boekje is bij vlagen fantastisch. Sterker, elke andere artiest die een Musicology zou afleveren zou het als carrièrehoogtepunt kunnen bestempelen. Bij Prince weet je echter dat hij beter kan. Het album is nergens écht slecht, er zitten geen skipmomentjes in. Maar je hoort dat de automatische piloot net iets te vaak aan staat en dat het allemaal te berekend is. Jammer, want zodra de echte emoties de overhand krijgen op het eind, toont hij zijn ware kracht.”
Essentiële tracks: Dear Mr. Man, Reflection
Waardering: ***
Prince – Musicology (2004)
- Musicology (04:26)
- Illusion, Coma, Pimp & Circumstance (04:46)
- A Million Days (03:50)
- Life ‘O’ the Party (04:29)
- Call My Name (05:15)
- Cinnamon Girl (03:56)
- What Do U Want Me 2 Do? (04:15)
- The Marrying Kind (02:49)
- If Eye Was the Man in Ur Life (03:09)
- On the Couch (03:33)
- Dear Mr. Man (04:14)
- Reflection (03:04)
