Review: The Chocolate Invasion (2004)
Er zijn van die albums die zelfs de meest verstokte Prince-fans niet kennen, omdat hij ze tamelijk geruisloos de wereld in hielp. De tandem The Chocolate Invasion en The Slaughterhouse (‘Tales from the NPG Music Club vol. 1 & 2) verscheen in de slipstream van Musicology tamelijk geruisloos online. Terecht zo onder de radar?
MK: “Voor mij was dit album -en het tegelijkertijd op Internet losgelaten The Slaughterhouse– eentje die ik niet direct ontdekte. Het werd aangeboden als download op de NPG Music Club, en daar was ik geen lid van. Gelukkig was ik toendertijd lid van een (al een tijdje geleden ter ziele gegaan) underground Prince-forum, een snoepwinkel waar volop bootlegs en ander Prince-materiaal dat niet via de officiële kanalen beschikbaar was, te verkrijgen waren.”
EK: “Ik was wel lid, maar zelfs als lid heb ik maar met een half oor naar deze releases geluisterd. Musicology draaide nog rondjes in de cd-speler en ik ben stiekem toch meer van fysiek product. Voelt voor mij meer ‘echt’ dan een verzameling audio files aanzwengelen, als je snapt wat ik bedoel.”
MK: “Ik denk dat ik op mijn beurt mede vanwege dat underground forum The Chocolate Invasion en The Slaughterhouse nooit heel veel aandacht heb gegeven; ik dook dermate volop in live- en studiobootlegs dat er simpelweg teveel was om echt goed aandacht te geven. Dat komt denk ik ook omdat ik beide NPGMC downloads destijds maar zo-zo vond. Op een paar nummers na vond ik het niet bijster sterk. Misschien omdat het een soort compilaties zijn met materiaal uit 2000-2001, sowieso niet mijn favoriete Prince-periode.”
EK: “Klopt, in feite schraapt het materiaal bijeen dat eerder ook al via de NPG Ahdio shows te beluisteren was. Die shows vond ik dan weer wel lollig, omdat daarin ook vaak ineens livemateriaal opdook uit andere periodes. Daar lag mijn voornaamste aandacht begin deze eeuw.”
MK: “En nu na herbeluistering? Tja, ik denk er eigenlijk nog net zo over. De opener is in ieder geval veelbelovend. When Eye Lay My Hands On U is denk ik wel een van de spannendste Prince-nummers die ik ken, zeker van zijn latere werk. Zowel muziek, tekst als voordracht zijn haast sinister te noemen. Het gitaarwerk is met zijn effecten mysterieus, de tekst (met de prachtige passage ‘Words R intense so my dear if U dare 2 listen / Take off Ur clothes / And Meet me between the lines’) wellustig. Is het lust of liefde? Zondig of heilig? Het zindert in ieder geval van opgebouwde geilheid die op zo’n intense manier tot uitbarsting komt dat zijn bedpartner zich beschaamd en tegelijkertijd gewijd voelt:
‘U’ll feel ashamed and ordained
When Eye Lay My Hands On U’
Geweldig nummer.”
EK: “Absoluut en ook live werkte het fantastisch. Dit is er eentje die ik wel tot de moderne klassiekers reken. Wat jij zegt, die gitaar is huiveringwekkend, ook omdat deze volledig zijn eigen gang lijkt te gaan dwars door de track heen. Vanaf een minuut of twee beginnen ook de verschillende stamlagen over elkaar heen te buitelen en lijken ze soms ook hun eigen weg te kiezen. De namecheck van Santana is ook leuk, met de fraaie solo die daarop volgt die duidelijk een eerbetoon is. Maar waar het nummer over gaat? ‘Like Europa in the hands of Santana. Are you ready for the touch that makes you go insane’, zo zingt Prince voordat hij die solo er in gooit. Geen idee wat hij bedoelt.”
MK:”Over Judas Smile heb ik dan weer gemengde gevoelens. Enerzijds is het een tamelijk episch nummer, zeker vanaf het moment waar Prince en de backing vocalisten ‘The Chocolate Invasion starts here’ zingen, wat me doet denken aan de funk-opera’s van Parliament. En als ik het goed beluister, is het een kritisch nummer gericht aan de moneymakers in de platenindustrie die over de rug van zwarte artiesten hun geld verdienen. Althans, dat denk ik, want ik kan er niet echt een touw aan vastknopen. Ook muzikaal vind ik het niet heel tof, ik word bloednerveus van die zoemende en knorrende synthgeluiden die als een soort bas onder het nummer zitten.”
EK: “Je haalt me de woorden uit de mond. Eigenlijk wel gek, want de gitaarpartijen in When Eye Lay My Hands On U maken min of meer gebruik van hetzelfde effect en daar werkt dat pulserende effect juist als een dolle. Ik vind het opzwepende stukje dat volgt op ‘The Chocolate Invasion starts here’ wel erg fijn, maar het bouwt op naar niets. Een halve minuut later start trouwens wel een erg cool stuk baswerk. Maar het nummer is inconsistent. Veel ideeën die er kort in worden gegooid en dan weer verdwijnen. Daardoor werkt het op de zenuwen. Ook hier weer wat namechecks, Curtis Mayfield, Maceo Parker en Erykah Badu. Je merkt wel dat Prince begin deze eeuw erg bezig was met de muziekgeschiedenis en het verbinden van de rode lijnen tussen diverse artiesten. Past helemaal bij wat hij tussen 2001 en 2004 live deed, het geven van muziekonderwijs.”
MK: “Supercute is vervolgens dan wel weer aardig. Maar dat komt vooral door de enorm aanstekelijke flow waarop Prince het refrein zingt. De rest, en dan doel ik met name op de lyrics, is een beetje een rommeltje. Hij bezingt een ‘Supercute’ dame, haalt er zelfs een vibrator bij (die je ook hoort) om haar te bevredigen (‘Goes the toy against her curly hair / Now she must confess / How she really like 2 play / Or if she don’t / I lower the speed / And bad words she’ll say’), maar nadat ze ‘in her birthday suit’ gedanst heeft, filosoferen ze over slavernij en dergelijke (‘2gether we wonder / How we got enslaved and why / (It’s time 2 get freedom 4 our people) / Jericho falls when we all discern the lie’)? Yeah right. Maar goed, verder is het best een fijn, beetje zomers liedje. Alleen meer ook niet.”
EK: “het is lente buiten en dit nummer werkt daar gewoon prima bij. Niets meer, niets minder inderdaad. Iets wat ik altijd in Prince’ muziek heb gewaardeerd is als hij bijna in het geheim aan het soleren slaat op zijn gitaar ergens op de achtergrond van een nummer. Dat doet hij hier ook, dat spitst mijn oren altijd wel. Maar je bent het refrein verder alweer vergeten op het moment dat het broeierige Underneath The Cream start.”
MK: “Dat nummer zet me op het verkeerde been. Het klinkt als een lief liedje, dat even zo lief gezongen is, maar ondertussen… Als je de teksten meeleest, zie je direct dat het over seks, seks en nog eens seks gaat. Opvallend, aangezien Prince rond de periode dat hij dit album uitbracht zichzelf al flink begon te censureren vanwege zijn bekering tot de Jehova Getuigen. Ook al stammen de meeste nummers uit 2000-2001, je zou verwachten dat hij een nummer als dit toch wel even zou checken of zelfs opnieuw opnemen, zoals hij later deed met bijvoorbeeld Extraloveable, en niet één op één, met deze lyrics, zou uitbrengen.”
EK: “Zou dat wellicht de reden zijn dat hij dit album min of meer geheim uitbracht? Het is nooit op cd uitgebracht, dus geloofsgenoten zullen het niet zo 1-2-3 hebben gevonden destijds. Pas recent is het met plaatsing van het album op Tidal weer wat meer zichtbaar geworden. Ik was altijd wel dol op het wat meer schunnige materiaal van Prince omdat hij het vaak met een knipoog bracht. Die mis ik hier een beetje. Flauw R&B gedreutel waar ik niet opgewonden van word.”
MK: “Ik vind het overigens niet erg dat hij zichzelf tekstueel niet inhoudt hier. Ik vond juist dat die zelfcensuur tijdens liveshows en door het opnieuw opnemen van voorheen geweldig materiaal de ziel er uitgerukt werd. Niet dat Underneath The Cream nu zo briljant is, maar het stemt me tevreden dat hij het verder niet heeft gekuist.”
EK: “Daar is iets voor te zeggen en hij pakt meteen door nu de beer los is.”
MK: “Inderdaad. Sex Me? Sex Me Not? is ook weer een nummer over seks. Maar stukken minder interessant, laat staan omfloerst ingekleed, vergeleken met Underneath The Cream. Rechttoe, rechtaan lyrics, weinig subtiele electrofunk -er zijn betere liedjes van Prince over seks. Dan heb ik 10.000 keer liever It, ook niet een nummer dat fijntjes is, maar door de ijle en haast ijzige sfeer die Prince dat nummer geeft, stukken spannender.”
EK: “Daar zeg je wat! It is zó ijzig, dat het mij altijd wel raakt. Fantastisch nummer en in alle kaalheid ook uitermate efficiënt. Wat daarin ook goed werkt is dat het helemaal niet expliciet is. Hij zegt alleen maar dat hij ‘het’ wil doen. Nu weten we allemaal wat ‘het’ is, maar hij benoemt het nergens. Het kan net zo goed de hele avond tv kijken zijn in bed, of eehm… nou ja,iets wat je op de trap kan doen behalve klimmen. Afijn, het is niet expliciet en juist daarom wel. Hier in Sex Me? Sex Me Not? Is het allemaal wel wat explicieter en dat maakt het geheel zo plat als een dubbeltje. De synthpartijen zijn ook al niet spannend… tsja…”
MK: “De track die hier op volgt, Vavoom, is ook niet mijn kopje thee. Zo’n uptempo rock-achtig nummer in het verlengde van Peach. Dat is sowieso al niet een favoriet van me, maar nog altijd stukken beter dan Vavoom. Ik heb hier helemaal niks mee, de grappige slide-achtige gitaarlicks ten spijt.”
EK: “Ik vind ‘m wel lollig, maar dat vind ik van Peach ook. Wat ik alleen jammer vind is dat je in Vavoom zo vreselijk veel soortgelijke Prince-liedjes hoort echoën. De gitaarlicks kunnen zo voortvloeien uit genoemd Peach, of uit Cream of uit Chaos & Disorder of noem ze maar op. Dit had zo door 3rdEyeGirl van stal gehaald kunnen worden. Het feit dat dit niet is gebeurd zegt misschien wel iets over wat Prince er zelf uiteindelijk van vond. Desalniettemin zap ik Vavoom niet door als het langs komt.”
MK: “Ook van High word ik niet warm of koud. Opvallend trouwens, vind ik, dat Prince ‘I’ll get U high’ zingt in een obligaat nummer vol R&B clichés dat me absoluut niet in hogere sferen brengt. En net zo opvallend vind ik het dat hij meerdere malen over zichzelf in de derde persoon zingt, zoals onder meer ‘Bobbin’ your tail 2 another one of Prince’s jams’. Misschien is High opgenomen net nadat hij zichzelf weer Prince ging noemen in plaats van O(+> en even wilde proeven hoe zijn naam ook alweer klonk? Hoe dan ook, dat is voor mij dan ook het enige opvallende aan dit verder zeer matige nummer.”
EK: “Hij had het zelfs als titeltrack van een album én als single bedoeld, met Vavoom als b-kantje. Maar dat project verdween op de plank ten faveure van The Rainbow Children. Wat mij hier wel doet opveren is dat we hier voor het eerst in tijden Prince’ falset weer eens optimaal gebruikt horen worden. Die hoor je naar mate Prince ouder wordt steeds minder opduiken in zijn werk en ik vind dat toch altijd wel weer momentjes dat ik even extra oplet. Helaas is de track inderdaad behoorlijk generiek en hoor ik net als in Vavoom in mijn hoofd vooral veel andere Prince-nummers die beter zijn. Zelfs het gilletje op zo’n tweederde van het nummer lijkt op de gil van Eye No uit 1988. Maar met een stuk minder pit.”
MK: “The Dance dan. Da’s er een waar ik een beetje een gemengd gevoel over heb. Tekstueel vind ik het mooi schrijnend, en Prince brengt het ook uitermate getergd. Laat ik zeggen dat het dilemma waar hij over zingt, ‘If eye can’t B Ur lover / I don’t wanna B Ur friend’ (en daarmee niet naar haar kunnen kijken, zelfs niet als ze danst, omdat hij dan finaal voor de bijl gaat, en zij niet kan bieden wat hij haar wil bieden), me wel aanspreekt; dat is precies wat me in mijn tienerjaren wel eens gebeurde -dat het meisje waar ik verliefd op was mij meer zag als goede vriend, of erger nog: als een soort broer, aarrgh! Ik voel Prince’ pijn, zeg maar, haha.”
EK: “Autch… dat is pijnlijk. Voor mij niet herkenbaar. Niet dat ik zo’n adonis was die elke dame om zijn vinger wikkelde, maar vooral omdat ik met het hele fenomeen ‘de liefde’ pas vrij laat bezig was. In die zin was ik een puber van niks, hahaha!”
MK: “A wordt dit dramatisch gegeven her en der versterkt door zwierige strijkers-uit-de-synthesizer en een enkele goed gemikte gitaarlick, de rest van de muziek is helaas te vrijblijvend, te gladde en bar weinig avontuurlijke R&B. Ik ga dus maar deels mee in de emotie van The Dance. Gelukkig hoorde hij blijkbaar ook dat het beter kon en nam hij het opnieuw op en zette hij het op 3121. En dat is wat mij betreft een van de weinige geslaagde heropnames van een Prince-nummer. Maar daar komen we over een paar weken nog op.”
EK: “Eens, dat is inderdaad wat voor de toekomst, maar moeten we in deze dan niet ook even My Medallion noemen? Op de later uitgebrachte Tidal-versie van The Chocolate Invasion ontbreekt The Dance en is daar My Medallion voor teruggeplaatst (sowieso heeft The Chocolate Invasion daar een iets andere volgorde). Overigens een heel ander soort nummer, ergens op de grans tussen hiphop en R&B, weer met zo’n haperend geluid dat de track voortstuwt. En fluit-achtig synthmotiefje huppelt er doorheen. Her en der komt het falsetje terugmaar het is eigenlijk vooral net zo fragmentarisch als Judas Smile. Iets meer laid-back, het werkt niet op de zenuwen. Maar verder niet superinteressant.”
MK: “Ondanks de gemengde gevoelens die ik heb over The Dance, deze versie dan, is het voor mij wel het laatste nummer op The Chocolate Invasion dat ik nog wel de moeite waard vind. Want Gamillah is een aardige instrumental, die wat doet denken aan een voorstudie van 77 Beverly Park, dat op L0tusfl0w3r zou komen, met behoorlijk gitaarwerk, het kabbelt helaas wat al te veel door.”
EK: “Je bent nog netjes. Dit is toch gewoon slaapverwekkend? Chill out muziek, prima om op weg te doezelen, mar dit had van iedere willekeurige muzikant kunnen zijn, nergens drukt Prince een stempel. Zonde!
MK: “En afsluiter U Make My Sun Shine mag op zich een meeslepende gospel-soul ballad zijn met een mooie gastrol voor Angie Stone, het sleept zich wel echt naar het barre einde zo’n 7 minuten verder.”
EK: “Nogal zeg! Het begint echt veelbelovend. Dit soulgeluid is absoluut een moment dat ik weer even bij de les ben. Zeker na de slaapverwekkende voorganger. Maar al snel slaat de verveling toe. Het is net of Prince en Angie aan het nummer begonnen zijn en eigenlijk geen idee hebben waar ze naartoe gaan of willen.”
MK: “Wat heet, Prince had met dit nummer zijn punt ook wel in maximaal 4 minuten had kunnen maken. Maar nee, het gaat maar door, mede dankzij een wel heel lang refrein, dat daardoor moeilijk blijft hangen. Jammer, want van een duet tussen Prince en Stone had ik meer vuurwerk verwacht.”
EK: “Inderdaad, haal de helft er af (minstens) en het is al beter te behappen. De laatste minuut lijkt het zelfs nog alsof ze een nieuw nummer willen starten, maar vervolgens verzandt het ook weer in het niets. Als ik dan toch een positief einde moet noemen, is dat ze er geen fade-out van hebben gemaakt. Dat had helemaal de doodsteek geweest! Al lijkt het er alsnog op dat het zo een kwartier doorging en men er de schar in heeft gezet.”
MK: “Concluderend is dat ook meteen het grootste manco van The Chocolate Invasion. Afgaand op de titel had ik een album vol vette, diepe funk verwacht, een invasie aan bassen die een aanslag doen op je middenrif, drums die je trommelvliezen doen scheuren, kortom, een Prince die zich van zijn ‘zwartste’ kant zou laten zien. In plaats daarvan in The Chocolate Invasion verre van vuurwerk, maar een verzameling middelmatige kliekjes waarvan ik me afvraag of de meeste daarvan niet beter in de vault hadden kunnen blijven.”
EK:”Het valt vooral pas op als je alle nummers uit die periode geclusterd hoort. Als losse tracks zijn de nummers echter ook niet super. Zou het flauw zijn om hier te zeggen ‘ik kan er geen chocola van maken’?”
MK: “Met een outlet als de NPGMC had ik verwacht dat Prince alles registers open zou trekken, en zijn fans -die toch aardig wat geld op tafel legden- zou verwennen met inventieve, onnavolgbare muziek waarbij Prince niet hoefde te bekommeren om ‘radiovriendelijkheid’ en commerciële hit-potentie. En dat deed hij niet.”
EK: “Tegen de tijd dat The Chocolate Invasion uitkwam was het lidmaatschap al teruggebracht naar $25 volgens mij, maar de meeste nummers stammen uit de tijd dat het nog het vierdubbele was en al via NPG Ahdio shows werd verspreid. Waarin mijn aandacht vooral werd getrokken door de concertfragmenten die er in zaten. Afijn…”
MK: “Goed, op The Chocolate Invasion staat één goed nummer (When Eye Lay My Hands On U), één half geslaagd nummer (The Dance) en een middelmatig liedje met een pakkend refrein (Supercute). Maar daar red je een album niet mee natuurlijk. Laat staan of je daarmee je fans waar voor hun geld geeft. Zonde.”
EK: “Inderdaad, zeker met zo’n naam verwacht je een vette funkplaat. Nu is het meer een gesmolten reep waar je met moeite probeert de wikkel af te peuteren. Tegen beter weten in, omdat de binnenkant voornamelijk chocoladedrap bevat.”
Essentiële tracks: When Eye Lay My Hands On U
Waardering: **
Prince – The Chocolate Invasion (2004)
- When Eye Lay My Hands On U (04:37)
- Judas Smile (05:43)
- Supercute (04:02)
- Underneath the Cream (04:13)
- Sex Me, Sex Me Not (06:35)
- Vavoom (03:42)
- High (05:06)
- The Dance (04:43)
- Gamillah (03:09)
- U Make My Sun Shine (feat. Angie Stone) (07:04)
