Review: Deliverance EP (2006)

21 april 201712 januari 2022 Edgar Kruize Deliverance, Ian Boxill

Opeens was daar een wat schimmige release. Is het officieel of niet? Feit is dat we het niet eerder hoorden. De Deliverence EP dus. Uiteraard duiken we daar direct in, met nieuwsgierige oren.

MK: “Zit je een beetje de berichten over het gekrakeel rond de rechten van Prince’ muziek te volgen -wie mag wat opnieuw uitbrengen of op streaming services zetten?- is daar opeens uit het niets de aankondiging van de release van een EP met nieuw materiaal. Nou ja, nieuw… Het bleek materiaal te zijn dat Prince in 2006 opnam met engineer Ian Boxill. Ik kende hem niet, maar hij was de man achter de knoppen bij de opnames van Planet Earth en Lotusflow3r, las ik.”

EK: “Het is toch ook een soap van onmetelijke proporties dat gehannes met die rechten. Een Universal Music dat $30 miljoen neertelt voor ‘het materiaal in de kluis’ en dat dan later blijkt dat het alleen gaat om het werk dat Prince opnam in de periode dat hij niet bij Warner onder contract stond. Als je beseft dat Universal al verantwoordelijk voor het beheer van Prince’ werk was voor hij zelf NPG Music Publishing startte, vraag je toch af wie er zo heeft zitten slapen bij het grootste muziekbedrijf ter wereld. En net als ze hun geld terug willen, krijg je ineens uit het niets de aankondiging van de Deliverance EP.”

MK: “Hoezeer ik ook blij opveerde van het nieuws over nieuwe, of beter, voorheen onuitgebrachte muziek van Prince, en dan ook nog een jaar na zijn dood, toen ik het persbericht las en al vrij snel het bericht dat de erven Prince een kort geding aanspanden om de release te verbieden, had ik toch wat gemengde gevoelens. Er klopte op de een of andere manier iets niet.”

EK: “Nee, dat kwartje viel bij mij al direct. Als iedereen die ooit met hem heeft gewerkt zomaar dat materiaal kan gaan uitbrengen… is het hek van de dam. Je snapt wel ineens waar soms na vele jaren ineens perfect klinkende studio-opnames vandaan komen. Andere partijen verkochten dit soort werk aan bootleglabels, om zo zelf buiten schot te blijven en er toch wat aan te verdienen.”

MK: “Boxill probeert het nog recht te praten in zijn begeleidende statement:

‘The songs were written and recorded when Prince was an independent artist, protesting what he saw as an unjust music industry. In the spirit of that independence, and in supporting Prince’s opinion of major label contracts, DELIVERANCE is being released independently […]’

Maar dat is natuurlijk regelrechte bullshit. Het bleek dat hij gewoonweg contractbreuk aan het plegen was. Wat ik er van heb begrepen heb, heeft Boxill toendertijd een non-disclosure overeenkomst getekend waar in stond dat hij op generlei manier recht had om datgene dat hij samen met of in opdracht van Prince maakte, tot zijn (auteursrechterlijk) eigendom mocht beschouwen, en dus niets met dat werk mocht doen zonder uitdrukkelijke toestemming.”

EK: “Iedereen die met Prince werkte aan nieuw materiaal, heeft zo’n document ondertekend, naar ik heb begrepen.”

MK: “Lang verhaal kort, de rechter stelde de erven Prince in het gelijk. Boxill heeft de geplande release moeten terugtrekken. Wat op zich geen slechte zaak is, want om heel eerlijk te zijn en de ‘in de geest van Prince’ onafhankelijkheid wordt dit werk ook onafhankelijk uitgebracht’-bla bla ten spijt, Boxill rook in mijn optiek gewoon geld door bewust iets uit te willen brengen een jaar na de dood van Prince. En daarmee was het eigenlijk gewoon een staaltje lijkenpikkerij van de eerste orde.”

EK: “Van de week las ik een mooi statement van Elisa Fiorillo over hetgeen dit weekend plaatsvindt in Paisley Park en waar zij geen deel van uit wil maken:

“This thing at Paisley Park is not what Prince was about, Ticket prices are like $500 and people who are really fans are expected to pay that to hear some stories. I’d understand if this money was going to a charity he believed in, but it’s just a lot of people hitting while the iron is hot.”

MK: “De Prince-community reageerde hoe dan ook ongeveer hetzelfde als ik dat deed. De meesten vonden het ook niet bepaald chic wat Boxill deed.”

EK: “Ik vind het ook ergens wel lastig hoor, want in de komende weken verschijnt ook mijn boek over Prince in Nederland en als ik door zou moeten redeneren zit ik natuurlijk zelf ook vuistdiep in de modderpoel der lijkenpikkerij. Terwijl ik van mezelf weet dat hetgeen ik gemaakt heb uit pure liefde voor Prince’ leven en werk. Exact de drijfveer die we achter dit blog hebben zitten. Wie zegt dat Boxill niet ook aanvankelijk dat uitgangspunt had en al snel in alle rechterlijke rompslomp werd meegezogen? Je kan net in zijn hoofd kijken. De schijn heeft hij echter tegen.”

MK: “Al was vrijwel iedereen toch nieuwsgierig naar de muziek. De Prince-community zou niet hetzelfde zijn door razendsnel de Deliverance EP te verspreiden als gratis download om in ieder geval Boxill niet te laten profiteren. En zodoende kreeg ik de EP ook in handen.”

EK: “Same here! Dank aan degene die de audio deze kant op stuurde, you know who you are!”

MK: “De vraag rest dan: is het materiaal op Deliverance het rumoer waard? Is het van dermate hoge kwaliteit dat je je verbaast dat het al die tijd op de plank is blijven liggen? Zijn het nummers die je niet had willen missen?”

EK: “Ik vind van wel! Deels tenminste.”

MK: “Ik vind van niet.”

EK: “Okee, dat snap ik ook wel enigszins.”

MK: “De titeltrack heeft me het meest positief verrast. Het is een bluesy ballad waarin Prince -hoe toepasselijk ook voor vandaag- zingt over de verlossing. Niet zozeer voor alleen hemzelf, maar voor iedereen. Maar: die verlossing heeft niet per se een religieuze connotatie. ‘This is not religion / This is common sense’, zingt Prince. En dat ben ik wel met hem eens. Deliverance is geen absolute kraker, maar ik denk wel dat het de rouwende Prince-fan in ieder geval wat troost kan bieden. En ze kan verlossen van het allerergste verdriet, nu een jaar later.”

EK: “Ik vind die titeltrack waanzinnig en niet eens om sentimentele redenen,al is het vandaag, een jaar na dato, natuurlijk wel een beladen dag. Het is erg fraaie golspelblues en ik vind het juist wel een erg religieus nummer. ‘You can ease the pain of a few (pain) until God intervenes’, zo zingt Prince. ‘Because time’s so hard to deal with, now understand. Your deliverance is at hand.’ Het heeft voor mij alles om enorm genietbaar te zijn. Het middenstuk waarin Prince aan het krijsen slaat, de gitaarsolo die op 02:44 minuten volgt. Mooi hoor.Dat gitaarspel doet me overigens een beetje aan Brian May van Queen denken, vind het geen typische Prince-solo. Wel typisch is dat hij onder de finale door blijft soleren op de achtergrond. Serieus, ik vind het prachtig en snap niet dat dit op de plank bleef liggen terwijl mindere nummers hun weg vonden naar wel uitgebrachte albums.”

MK: “De volgende vier tracks, I Am, Touch Me, Sunrise Sunset en No One Else, worden in het begeleidende persbericht omschreven als een ‘Man Opera’. En als je deze vier tracks in één flow luistert, is die omschrijving tamelijk treffend, aangezien het allemaal behoorlijk musical-achtig klinkt. Nu heeft Prince natuurlijk dat terrein ooit al eens verkend met de I’ll Do Anything soundtrack, met een in mijn oren (en in die van velen met mij) rampzalig resultaat. Het kwartet nummers die de ‘Man Opera’ vormt is al wat beter, maar nog steeds niet echt mijn kopje thee. Te schmaltzy, te pathetisch, te… ja, wat eigenlijk? Ik kan er niet zo heel veel mee. Daarbij kan ik me ook niet aan de indruk onttrekken dat deze vier nummers eigenlijk schetsen of eerste aanzetten zijn voor langere versies. Ze klinken wat on-af allemaal, en het lijkt wel alsof engineer Boxill ze achter elkaar heeft geplakt tot één medley om er nog wat van te maken.”

EK: “Daar heb je een goed punt, dat zou best nog wel eens waar kunnen zijn. Touch Me doet me een beetje aan werk van Barry Manilow denken. Sunrise Sunset klinkt als een verwaterde versie van 3 Chains O’Gold. Het gevoel is hetzelfde, alleen de pathos ontbreekt. Dat gezegd, ik vind de nummers die deze twee tracks inklemmen best lekker. I Am geeft me een beetje een 1986/1987-vibe. Niet zo sterk als werk van Parade, Sign “O” The Times of The Black Album, maar het pakt me wel en die zelfde vibe voel ik in No One Else. Zeker het begin is enigszins donker en hypnotiserend, op het eind wordt het iets zoeter maar dan nog vind ik het erg fijn. Nee, niet essentieel, maar toch wel onverwacht aangenaam.”

MK: “De titel van de laatste track ten slotte, I Am (Extended), vind ik wat misleidend. Bij een ‘extended’ versie verwacht ik -zeker bij Prince- een lang uitgesponnen versie van een nummer. Zeg maar de 12” versie van America, dat ‘eventjes’ zo’n 22 minuten klokt. I Am (Extended) is denk ik gewoon de volledige versie van het 2 minuut 25 seconden durende I Am, eerder op de EP. De ‘extended’ versie duurt maar zo’n anderhalve minuut langer, dus wat daar dan ‘extended’ aan is, tja. Maar goed, het is wel een aardige track maar niet heel wereldschokkend.”

EK: “Wat ik meer frustrerend vind – en dat doet me inderdaad vermoeden dat wat jij net zegt over het vanwege niet af en dus maar aan elkaar rijgen van die liedjes volledig klopt – dat er een fade-out in zit die doet vermoeden dat het nog best wat langer door had kunnen gaan óf dat Prince er geen einde voor heeft kunnen verzinnen en dat deze opname even na de fade-out gewoon wordt afgebroken. Dat blijft gissen, maar wat ik net al zei over I Am (had Prince het zelf eigenlijk niet Eye Am genoemd? Dit terzijde) ik vind het lekker hoor. De groove van de gitaar is fijn, ik verveel me geen seconde en ik krijg er echt een klein beetje een 80s gevoel bij. Minus de briljante ingevingen dan, maar ja… dat kan/mag je twee decennia later ook eigenlijk niet meer verwachten.”

MK: “Is Deliverance nou echt het onuitgebrachte werk waar fans op zitten te wachten? Ik kan niet voor hen spreken natuurlijk, maar ik denk het niet. Ook al heb ik veel positieve geluiden gehoord. Maar dat komt misschien omdát het onuitgebracht Prince-materiaal is, dat fans sowieso willen hebben. Het is door menigeen geduid als ‘typisch 3121-achtig’ werk, het type muziek dat Prince maakte rond de release van dat album. Daar ben ik het niet echt mee eens, ik hoor er eerder aanzetjes tot releases als Planet Earth en Lotusflow3r in. Maar dat maakt eigenlijk ook niet veel uit. Prince zelf vond het werk kennelijk niet sterk genoeg om uit te brengen. En dat begrijp ik wel, als ik er naar luister. Dat Ian Boxill beweert dat hij hiermee de ‘independent artist’ Prince wil eren, klinkt nobel, maar is gewoon flauwekul. Ik hoop in ieder geval op beter onuitgebracht werk in de toekomst.”

EK: “Ik ben wat milder. Ik deel je mening over de flauwekul. Boxill probeert recht te praten wat krom is. Desalniettemin, ik kan je zo een handvol nummers opnoemen op Planet Earth en Lotusflow3r die ik stukken minder sterk vind. De rest… tsja, dit is materiaal dat je normaliter als kliekjes op bootlegs vindt. Maar in alle eerlijkheid vind ik daar ook twee tracks gewoon héél erg aardig van (waarvan ik beide versies van I Am gewoon als één track tel) en de andere twee zijn verwaarloosbaar. Op een dag als vandaag grijp ik echter toch al snel weer terug op mijn persoonlijke favorieten om de muzikale erfenis levend te houden. Die speciale plek kunnen deze nummers nooit innemen.”

Essentiële tracks: —
Waardering: **

Prince – Deliverance EP (2006)