Review: Planet Earth

7 augustus 201713 januari 2022 Purple Picks

Tien jaar geleden lag Planeet Prince er vreemd bij. Hoewel Prince zonder dat hij het zelf door leek te hebben (of misschien ook wel) op dat moment al jaren rondliep met een door anderen op zijn rug geplakt bordje ‘vergane glorie’, keek elke journalistieke azijnpisser die om het hardst riep dat de ooit zo geniale muzikant al twintig jaar niks fatsoenlijks meer had uitgebracht toch steeds weer uit naar nieuw materiaal. Om dan in recensies – ook van Planet Earth uit 2007 – vervolgens te roepen dat dit ‘zijn beste materiaal sinds…’ (vul hier een album naar keuze in) was en het vorige album (waar aanvankelijk hetzelfde over werd gezegd) weer af te branden.

EK: “Dit gold zeker in het ooit zo Prince-minnende Europa, waar Prince op dat moment al een jaar of vijf geen fatsoenlijke tournee meer had gedaan. Al kwam de ‘buzz’ weer langzaam op gang omdat hij 21 avonden in Londen had aangekondigd. Avonden waar hij zijn album Planet Earth gratis ging weggeven aan het publiek. Als die het nog niet gratis hadden gehad bij een Britse krant. Wij in Nederland moesten het gewoon kopen. Kreeg je er wel een kek 3D hoesje bij, waar de gratis exemplaren in een lullig hoesje zaten. Beide versies hebben echter geen tracklist of überhaupt een albumtitel op de hoes staan.”

MK: “Ja, dat weet ik nog inderdaad, dat hij die CD’s weggaf. Deed hij ook tijdens de Musicology tour, toch?”

EK: “Welzeker!”

MK: “Een uiterst slimme zet, omdat de gratis exemplaren werden meegerekend in de verkoop omdat mensen er toch min of meer voor betaald hadden, met hun concertkaartjes wel te verstaan. Waarmee Prince opeens weer een best selling artiest werd, al vonden de platenmaatschappijen het een smerig trucje. Dat hij hetzelfde kunstje flikte met Planet Earth, maakt het alleen maar des te genialer. Al moet ik zeggen dat ik dit album niet snel gekocht had.”

EK: “Ik was bij de cd-presentatie in de Wisseloord studio’s destijds. Als journalist kreeg je geen cd mee, we moesten ons oordeel op één luisterbeurt baseren. Collega’s hadden het ook al snel over ‘de beste sinds’ maar na de opleving van Musicology en met name 3121, gingen genoemde commentaren eigenlijk behoorlijk mank. Toch werd Planet Earth enthousiast onthaald. Het album kwam overigens uit op het Columbia-label. Dit waar 3121 nog bij Universal zat. Een sappige roddel is dat Prince weg is gegaan bij Universal omdat – nogmaals het is een roddel – de Nederlandse tak van dat bedrijf een slippertje heeft gemaakt. De 3121 cd lag hier net iets te vroeg in de winkels, waarna fans – aangejaagd door die actie met de Purple Ticket – enthousiast op het internet begonnen te roepen dat ze ‘m al hadden. Vond het prinsje niet leuk.”

MK: “Haha, o jee! Ik heb altijd gedacht dat het een bewuste tactiek was van Prince, om per plaat te bekijken wie het mocht uitbrengen. De tactiek van ‘de hoogste bieder wint’ bedoel ik. Maar deze roddel klinkt me toch wat interessanter in de oren eigenlijk.”

EK: “De roddel lijkt me te mooi om niet ergens en kern van waarheid te hebben. Maar inderdaad, het was destijds hoe dan ook ‘de hoogste bieder bepaalt’. Waardoor sommige albums gewoonweg nergens meer te beluisteren zijn tegenwoordig. Deze is als cd al sinds 2007 niet meer in productie en sommige landen hebben überhaupt nooit een Planet Earth in de winkels gehad. Gedoe zeg… Gelukkig zweven er nog veel rond online, allemaal mensen die naar de shows in Londen zijn geweest en ‘m amper meer luisteren.”

MK: “Laten we het dan ook inhoudelijk eens over Planet Earth hebben. Bring the music!”

EK: “Yes, here we go… In de titeltrack spreekt Prince zich uit voor het behoud van onze planeet. ‘Laten we er een beetje zuinig op zijn met zijn allen’ lijkt de boodschap. Het grappige is dat het nummer start met het beeld dat ook de cover siert.

‘Imagine holding Planet Earth
In the palm of your hand
With no regard 4 your place of birth
Or claim 2 any land’

Dat is symboliek die van oudsher wordt gebruikt om het goddelijke af te beelden. Vaak is het in middeleeuwse afbeeldingen van Jezus dat hij de aarde (of een bal met een kruis er op) in zijn hand houdt. In feite zegt Prince dus na het eerste refrein ‘stel je was God, van welke mensen zou je de aarde ontdoen en welke zou je houden.’ Vind ik tamelijk cru! Ondanks de waarschuwing dat je voorzichtig moet zijn wie je kiest omdat anderen wellicht hetzelfde over jou denken.”

MK: “Poeh, inderdaad zeg. Ik vind het tekstueel gezien sowieso wel een heftige. Het lijkt alsof hij zich oprecht zorgen maakt over het welzijn van onze planeet, maar ondertussen profileert hij zich als een ware onheilsprofeet die eerder een Goddelijke wraak over diegenen wil afroepen die er zo’n zootje van maken:

‘Do we want 2 judge another
Lest we be judged 2?
Careful now… The next one might be U…’

Nogal on-Prince-iaans, als je het mij vraagt.”

EK: “Ik vind het inderdaad mijlenver afstaan van de Prince die we kennen, zélfs de wat meer geradicaliseerde Prince van vijf jaar eerder.”

MK: “Een krappe 20 jaar eerder predikte hij met Lovesexy verlossing voor iedereen, en rond 1996 wenste hij ‘Love 4 one another’. Dan is deze rol als wraakengel wel even andere koek.”

EK: “Het nummer start als een vrij standaard powerrocktrack met Michael Bland op drums en Sonny Thompson op bas. Vind ik wel heel lekker! Halverwege gaat er echter een mierzoete musicalsaus overheen, met pijnlijk flauw synthesizerwerk. Zou het bijna uitzetten, maar dan keert de track weer terug naar de basis en op het eind zit er nog een heerlijk ronkende gitaarsolo in. Al met al doet het me als ouverture van het album een beetje denken aan 3 Chains O’Gold. Het heeft iets rockopera-achtigs. Maar gaat in het bombast niet tot het uiterste.”

MK: “Gelukkig maar! Al vind ik het wel degelijk behoorlijk vol met pathos en melodrama zitten, en dat bedoel ik niet heel positief. Voor mij klinkt het eerste gedeelte alsof deze track een overblijfsel is uit de periode dat hij werk componeerde voor I’ll Do Anything. Inderdaad nogal musical-achtig allemaal. Wat nog sterker wordt aangezet door die vreemde break halverwege. Nu vind ik het al niet een heel geweldig nummer, maar dat stukje halverwege verpest het voor mij helemaal. Wat je zegt, die synth-partijen zijn dramatisch. Hij wil ze laten klinken als blazers volgens mij, maar had dan échte gebruikt. Hoe dan ook had dat gedeelte er voor mij helemaal uit gemogen, ik denk dat Planet Earth een stuk sterker was geweest zónder. Dan had het nog een beetje een meeslepend midtempo nummer kunnen worden, in de geest van Empty Room. Al legt Planet Earth er het daarmee vergeleken, ondanks de behoorlijk goede gitaarsolo, natuurlijk wel tegen af.”

EK: “Daar zeg je wat, die link met Empty Room. Dat nummer werd tijdens de sessies voor die I’ll Do Anything musical ook opnieuw onder handen genomen. Uit die zelfde periode stamt 3 Chains O’ Gold en zaten ook Thompson en Bland in de band. Nu is het speculeren, maar is dit nummer inderdaad niet gewoon al zo’n vijftien jaar eerder ontstaan en nu pas opgenomen? Daar komen we vast nooit meer achter… Door met Guitar. Daarmee scoorde Prince eindelijk weer eens een echte radiohit in Nederland en België in 2007. Snap ik ook ergens wel, het is een pakkend deuntje, de tekst is jolig (‘I love U baby, but not like I love my guitar’) en het rockt, maar niet hard genoeg om luisteraars weg te jagen. De licht gruizige single, wederom met de ritmetandem Bland-Thompson, is in feite een kruising tussen Prince’ eigen Fury en U2’s I Will Follow. Met dat verschil dat genoemde nummers op de lange termijn sterker zijn gebleken. Guitar doet tien jaar na dato een beetje gedateerd aan, en de fade out van de gitaarsolo – in een nummer dat nota bene over de onvoorwaardelijke liefde van dat instrument gaat – is onvergeeflijk.”

MK: “Hou op, schei uit. Volkomen onbegrijpelijk. Wat is dat toch met Prince en fade-outs op de verkeerde momenten? Hoe dan ook, ik vind het sowieso wel een beetje een sof hoor, dit nummer. Al vind ik je vergelijking met I Will Follow wel treffend, het intro van Guitar doet daar inderdaad behoorlijk aan denken. Het gaat inderdaad over zijn liefde voor het instrument, maar om nou te zeggen dat hij de trukendoos opentrekt om te laten horen wat hij er allemaal mee kan, nou nee. Dan kun je beter Let’s Go Crazy of Computer Blue van Purple Rain opzetten.”

EK: “Amen!”

MK: “Het is allemaal wat braaf voor een nummer dat de liefde voor de gitaar bezingt. Radiovriendelijk, okee, maar je zou denken dat de luisteraar anno 2007 inmiddels wel wat gewend was aan gitaargeweld in de hitparades. Voor mij is Guitar dus nogal een misser.”

EK: “De jazzy/loungy nachtclubvibe van Somewhere Here On Earth die volgt bevalt me tien jaar nadat ik het voor het eerst hoorde nog steeds enorm. Het is een flinke koerswijziging na het openingssalvo. Hoewel het allemaal niet supernieuw terrein is dat Prince hier betreedt – deze track klinkt alsof oudere nummers Power Fantastic en Extraordinary in een frontale botsing met elkaar zijn gekomen – is het resultaat erg fijn. Weet jij of het Renato Neto is die de toetsen doet? Het klinkt wel zo en die toetsenpartij geeft de track net dat beetje extra dat het nodig heeft om het memorabel te maken.”

MK: “Aan de lichtvoetige stijl te horen, klinkt het inderdaad zo. Maar ik heb het toch even opgezocht op Princevault.com, en het is Renato Neto.”

EK: Dat waardeer ik overigens wel aan Prince. Hij was een control freak, maar liet de echt getalenteerde mensen met wie hij werkte wel vaak in hun waarde, zodat ze herkenbaar bleven binnen ‘zijn’ universum.”

MK: “Zalig, die sprankelende riedeltjes die overal tussendoor dwarrelen. Maar nu vind ik Somewhere Here On Earth sowieso een heerlijk nummer hoor. Vintage Prince, die omfloerst en extatisch tegelijk klinkt en zijn falset geregeld net zo laat kraken als de naald-op-vinyl geluidseffecten (over vintage gesproken) aan het begin en einde van het nummer, dat inderdaad een heel fijne nachtclub-feel heeft. Geholpen door de gestopte trompet van Christian Scott en de stemmige fluitakkoorden. Het ouderwetse gevoel dat het nummer heeft, wordt tekstueel ook nog eens benadrukt door Prince’ afkeer van ‘moderne’ mobiele technologie:

‘In this digital age, U could just page me
I know it’s a rage, but it just don’t engage me
I like the face to face…’

En dat het geheel niet heel vernieuwend, maar juist ‘ouderwetsch’ Prince-iaans aandoet, vind ik in dit geval geen enkel probleem. Of ik Somewhere Here On Earth essentieel zou noemen, dat niet.”

EK: “Ik twijfel enigszins…”

MK: “Het is hoe dan ook een sterke Prince-ballad.”

EK: “Dat zeker! Nog even terugkomend op de titeltrack trouwens, daarin heeft Prince het over ‘the countless bodies that revolve around the sun’, waarvan planeet Aarde er eentje is. Met dank aan Billy Bob Thorntons karakter Lorne Malvo in tv-serie Fargo weet ik nu dat het woord ‘revolution’ niet alleen revolutie betekent, maar ook de term is die wordt gebruikt om de tijd aan te duiden die een hemellichaam er over doet om de volledige draai om een ander hemellichaam te maken. Zoals onze planeet om de zon doet.”

MK: “Ha, okee! Nooit geweten. Zo zie je maar, we komen op Purple Picks niet alleen meer te weten over Prince’ muziek, maar leren ook nog heel andere dingen…”

EK: “Iets zegt me dat die tekst in het titelnummer van het album niet heel toevallig is. Het is tenslotte het eerste in twee decennia is waarop Prince weer samenwerkt met de uit zijn legendarische begeleidingsband The Revolution afkomstige Wendy Melvoin en Lisa Coleman. Wat ik net zei over het ‘in hun waarde laten van getalenteerde medewerkers’, daar is in dit geval geen sprake van. Op The One U Wanna C is de samenwerking met Wendy en Lisa – zacht gezegd – niet op het niveau van hun hoogtijdagen.”

MK: “Verre van! Dit nummer is muzikaal jammer genoeg nogal een middelmatig wegwerpproduct, de aanwezigheid van Wendy en Lisa ten spijt. Ze zijn niet enorm aanwezig, alsof ze nog aan het bijkomen waren van de shock dat Prince ze vroeg mee te doen. En dat is jammer, want we weten wel beter waartoe het trio Prince-Wendy-Lisa in staat is. En daar is The One U Wanna C niet bepaald een goed voorbeeld van.”

EK: “Leuk deuntje hoor, maar in alle poppy en funky springerigheid ook vrij vergeetbaar. Prince pocht over zijn vermogen, dat hij niet aan zichzelf wil uitgeven. Dus is de boodschap dat het object van zijn veroveringsdrang dus maar voor hem moet kiezen. Wacht even… bestelt hij nou gewoon een prostituee?”

MK: “Uhh, wacht. Laat me de lyrics er eens bij halen… In het refrein zingt hij ‘I got a lotta money / I don’t wanna spend it on me / I like pretty thangs / U’re just as pretty as U can be / So if U ain’t busy later / And U want some company / I ain’t trying to be a hater / I’m the one, the one, The One U Wanna C’. Je zou dus denken dat hij inderdaad een prostituée aan het fixen is. Maar aan de andere kant, even verderop, horen we ‘I know U ain’t a concubine / I know U ain’t a 1 nite stand / I don’t wanna waste Ur time / If U wanna get creamy / I’m The One U Wanna C’. Hmm… Zou het kunnen dat hij gewoon een mooi meisje heeft ontmoeten en haar wil verwennen met niet alleen zijn bedkunsten, maar ook met cadeautjes?”

EK: “Dat is ook een mogelijkheid… Meer voor de hand liggend, wellicht.”

MK: “Nou ja, maakt ook niet heel veel uit, zo wereldschokkend is het kennelijk niet. Geldt inderdaad ook voor de muziek.”

EK: “Met zijn pocherige praat op The One U Wanna C komt Prince in Future Baby Mama in ieder geval in de slaapkamer terecht. Typische en onopmerkelijke Prince-zwijmelballade, die een Grammy kreeg voor beste vocale prestaties in een R&B-nummer. De concurrentie zal dat jaar niet heel groot zijn geweest. De koortjes zijn zeker wel ingenieus en het kale arrangement houdt de focus volledig op de stem. Ik hoor hier echter vooral een Prince op de automatische piloot, die met zijn stem misschien net op halve kracht aan het werk is.”

MK: “Ja, het klinkt inderdaad niet bepaald geïnspireerd, hè? Het doet mij in ieder geval maar bar weinig. Het klinkt ook redelijk gedateerd, het zou zo op bijvoorbeeld Emancipation kunnen staan. Sterker, ik vraag me serieus af of Future Baby Mama niet oorspronkelijk voor dat album bedoeld was. Ik bedoel, kijk naar lyrics als deze:

‘I’ve heard it said my lovers look alike
Could it be that I was looking 4 U
They were cool but something wasn’t right
They had me fooled 4 a minute and then I saw the truth
None of them got what it takes
2 B a future baby mama’

Je zou denken dat hij het over of tegen Mayte Garcia heeft, de enige vrouw die daadwerkelijk zijn ‘future baby mama’ was (toch een regelmatig terugkerend thema op Emancipation, samen met Prince’ liefde voor haar) -en die op de een of andere manier toch ook leek op dames als Vanity en Apollonia, wat Latino-achtig voorkomen betreft.”

EK: “Of daarna Manuela Testolini, nog zo eentje die visueel zo aan kan sluiten. Maar die was tegen 2007 ook alweer vertrokken…”

MK: “Wat als Future Baby Mama níet voor Emancipation -en dus voor Mayte- bedoeld was? Dan is het toch een behoorlijk pijnlijke trap na. Al is het op zichzelf natuurlijk ook een behoorlijke sneer naar de dames die zich daadwerkelijk Prince’ vriendin hebben mogen noemen. Of zoek ik het nu te ver?”

EK: “Je hebt wel een punt hoor. Tegelijk, niet elke track van Prince moet je autobiografisch nemen. De zwoele R&B wordt op Mr. Goodnight voortgezet. Komt er ditmaal wel wat extra instrumentarium bij en – gruwel – Prince begint te rappen, Shelby J. zit er ook nog op een vrij storende manier doorheen (zeker op het eind als er een – zo te horen – sample wordt gebruikt waarin ze ‘call’ zingt/zegt). Neh, deze track, daar kan ik echt niks mee. Wel geinig dat er een verwijzing in zit naar Somewhere Here On Earth. Deed Prince wel vaker (in Joy In Repetition verwijst hij bijvoorbeeld naar zijn eigen onuitgebrachte Soul Psychodelicide en in Kiss naar Little Girl Wendy’s Parade) dus het is geen noviteit. Het bindt het album dat verder als los zand aan elkaar hangt nog enigszins.”

MK: “Ja, maar is dat ene, tussen neus en lippen door geuite, zinnetje daarvoor genoeg? Het is inderdaad grappig dat hij dat doet, maar verder gaat het helemaal nergens over. Muzikaal noch tekstueel. Al zag ik dan wel weer de ironie in één passage (al heeft Prince dat nog nooit zo bedoeld natuurlijk) als hij rapt ‘Now I don’t wanna put to U 2 sleep with a bunch of chatter / And a rap that really don’t matter’, maar dat bij mij wel degelijk bewerkstelligt.”

EK: “Heh, inderdaad! Wendy Melvoin is terug op mandoline op het wel erg zoete niemendalletje All The Midnights In The World. Muzikaal kan ik er weinig mee. Iets te musicallig ofzo met zijn iets te dik aangezette pianospel. Inhoudelijk zitten er her en der wel wat speldenprikjes. Naar vrienden die geen vrienden blijken (een toch wel erg vaak terugkerend thema in Prince’ werk) en naar alle rijkdommen waar hij drie liedjes eerder nog over pochte, die hij wil inruilen voor de eeuwigheid met zijn geliefde. Agossie, lief hoor.”

MK: “Tja. Hartstikke lief, maar ik kan er maar bar weinig zinnigs over zeggen verder. Ik vind All The Midnights In The World akelig middelmatig. Om niet te zeggen on-Prince-waardig. Gelukkig duurt dit deuntje nog geen twee-en-halve minuut. Alleen vraag ik me af wat Prince hier dan zo bijzonder aan vond om het daadwerkelijk op plaat te zetten, want er gebeurt echt niets noemenswaardig. Of het moet de zeer Brits aandoende passage ‘Those prickly fingered scallywags / That masquerade as friends’ zijn.”

EK: “De ‘beoogde hit die maar geen hit wou worden’ is Chelsea Rodgers. Daar is destijds nog best hard aan getrokken vanuit de Nederlandse platenmaatschappij, zo herinner ik nog. Het nummer is een eerbetoon aan de ontwerpster die in die periode Prince’ kleding ontwierp. Het is funky disco die heerlijk organisch klinkt. Maar eigenlijk te veel een feestjam is en te weinig een sterke compositie. Zangeres Shelby J. krijgt de hoofdrol in het nummer, terwijl Prince in de begeleiding lijft hangen. Grappig altijd – ook weer vortbordurend op het ‘in hun waarde laten’ – hoe Prince mensen halsoverkop naar voren duwde als hij in hun talent geloofde. Zeven maanden voor het album uitkwam, had hij Shelby nog nooit ontmoet. Ik zeg niet dat zij de reden is dat dit nummer het niet doet voor me, maar ik had toch wat liever meer Prince gehoord. Al vermoed ik dat het nummer er niet beter of slechter van was geworden.”

MK: “Nee, dat denk ik ook niet. Maar ik heb altijd wat moeite gehad met het pushen van bepaalde bandleden of vocalisten die dat kennelijk in Prince’ ogen en oren verdienden. Shelby is er daar een van, al is ze zeker geen slechte zangeres, integendeel. Maar het was altijd zo jammer dat zij, en eerder bijvoorbeeld ook vooral Tony M., zo’n enorm stempel op shows kon drukken. Terwijl het publiek eigenlijk voor Prince kwam. Neem de eerste Melkweg show in 2011, waar Shelby zo ongeveer de hele show de ruimte kreeg voor haar kunsten. Ik was blij dat ik daar niet bij was, want ik zou me echt bekocht gevoeld hebben.”

EK: “Dat voelde zij zichzelf op dat moment ook enigszins, zo begreep ik uit het gesprek dat ik onlangs met haar had.”

MK: “Wat Chelsea Rodgers (het liedje, niet de ontwerpster) betreft, weet ik het niet zo goed. Prince en disco zijn voor mij niet zo’n geweldige combinatie. Okee, dat Prince disco-invloeden gebruikte op zijn debuut, was logisch, want eind jaren ’70 waren toch flinke hoogtijdagen voor het genre. Maar anno 2007 klinkt het wat al te retro, vind ik. Rond die tijd begon hij toch ook Dance Disco Heat van Sylvester in zijn shows te spelen?”

EK: “Yep, met wederom de zangeressen in zijn band in de hoofdrol…”

EK: “Begreep ik ook helemaal niks van. Hoe dan ook is Chelsea Rodgers geen slecht nummer verder, het heeft een aanstekelijke groove, fijn bas- en gitaarwerk en vooral door de blazers inderdaad een organische feel, maar verder doet het me niet veel.”

EK: “Lion of Judah grijpt weer enigszins terug op de openingstrack en handelt over het neerslaan van vijanden. De track zit vol religieuze symboliek en (net als 7 op het Symbol-album) verwist naar het boek der openbaringen: “Zie, de Leeuw Die uit de stam van Juda is, de Wortel van David, heeft overwonnen om de boekrol te openen en zijn zeven zegels te verbreken”, zo staat in Openbaringen 5:5.”

MK: “Mijn hemel, heb je standaard een bijbel naast je pc liggen? Haha. Sorry, ik onderbrak je…”

EK: “No worries, en ja, die heb ik bij de hand. Hahaha! Gevolg van een streng gelovige opvoeding, die anno nu maakt dat de inmiddels atheïstische Edgar onder de noemer ‘hoe zat het ook alweer’ wel graag symboliek terugzoekt waar onze hele maatschappij op is gebouwd. De leeuw van Juda is dus een andere benaming voor Jezus. Eigenlijk spreekt er best wel weer een behoorlijke eenzaamheid uit de tekst, zeker als je deze naast All The Midnights In The World zet. ‘There was 1 who would stand by my side / Through the good and the bad’, zo klinkt het, waarbij Prince zichzelf vergelijkt met Jezus die in feite ook slechts één houvast had. Het nummer vind ik muzikaal wat vlak, de gitaarsolo maakt veel goed en de emotie is – zo doet Prince’ her en der wat onvaste zang vermoeden – oprecht.”

MK: “Vreemd, dat die muziek zo vlak is voor zo’n gepassioneerde tekst en voordracht. Of nou ja, vanaf ongeveer 2 minuut 35 zit er wat meer pit in, maar het lijkt alsof hij met de muziek in het eerste deel de apathie wilde laten horen die uit de tekst blijkt. Hoe dan ook, ik ben het met je eens dat de solo wel de moeite waard is, maar over het geheel vind ik het maar zo-zo.”

EK: “De finale met Resolution maakt het cirkeltje weer rond. Geruggesteund door Wendy en Lisa, wiens stemmen heel vertrouwd blijven voelen in de koortjes. Het nummer stelt de vraag hoe veel mensen nu écht en oplossing willen voor oorlogen en andere conflicten op deze planeet. Die vraag is nog immer actueel, de wereld is een puinhoop en eigenlijk niemand lijkt er nog echt om te geven. Toch spreekt die urgentie niet bepaald uit deze track. Sterker nog, voor een nummer dat zo’n punt wil maken is het tamelijk vlak. Heb niet het idee dat Wendy en Lisa mee hebben mogen componeren overigens. Hun bijdrage is eerder een plichtpleging. Toch fijn dat hier na het plotseling uiteenvallen van The Revolution na twee decennia nog wel een cirkeltje rond komt. Een ‘revolutie’ als het ware.”

MK: “Dat zeker. Maar wat je zegt, en dat geldt ook voor The One U Wanna C, zoals ik al eerder aangaf, het is niet bepaald wat je zou verwachten van een (hernieuwde) samenwerking met Wendy en Lisa. Ik denk ook dat ze slechts ‘mochten’ opdraven voor een muzikale en vocale bijdrage. En dat is jammer. Net zoals het jammer is dat ook deze track zo vlak is, dat er inderdaad niet bepaald een urgentie vanuit gaat, ondanks de scherpe -zij het wat simpele- lyrics. Voor een afsluiter van een album niet heel geweldig, het laat me niet ademloos achter, zal ik maar zeggen.”

EK: “Al met al vind ik Planet Earth een curieus album. Muzikaal vind ik het zeker erg aardig. Maar ik heb tegelijkertijd ook het idee dat Prince zelf het niet helemaal voor vol heeft aangezien. De liedjes zijn iets te gemakzuchtig en hoewel nergens echt slecht kan je bij alle nummers exact aanwijzen waar hij dit kunstje beter heeft gedaan. Er staat geen titel op de hoes, maar die staat wel helemaal vol met 3121-cijfers. Alsof het wil aangeven dat je toch beter de vorige kan opzetten. Nu is dat ook absoluut de betere/meer interessante van de twee, maar diskwalificeer deze zeker niet. Want hoewel het nergens echte uitschieters bevat, is het er zeker eentje die je gewon kan opzetten als je even lekker een Prince-album wil draaien en er niet volledig door afgeleid wil worden. Ik merk dat ik het juist daarom nog best regelmatig draai in de auto bijvoorbeeld.”

MK: “Ik ben minder mild dan jij, deze draaibeurt was de derde sinds ik het album in bezit had. Toendertijd vond ik het akelig middelmatig en greep ik zelf inderdaad eerder terug naar 3121 en zelfs naar Musicology. Die twee bevatten afzonderlijk meer memorabele momenten dan Planet Earth. Sterker, alleen Chelsea Rodgers en Somewhere Here On Earth zijn me sinds die tijd bijgebleven, de rest van het album niet, daarvoor zijn de meeste nummers te vlak, te nietszeggend en volkomen inwisselbaar. En dat vind ik ook nu weer. Ik zou het na deze review niet weer opzetten, denk ik. Uit die periode vind ik de live shows interessanter dan Planet Earth. Na 3121, dat bij vlagen geweldig is, vond en vind ik dit album een flinke stap terug. Dus wat mij betreft is Prince hiermee gezakt voor het muziek-examen.”

Essentiële tracks: Somewhere Here On Earth
Waardering: * 1/2

Prince – Planet Earth (2007)