Review: Indigo Nights / Live Sessions (2008)
Prince staat niet bekend om de overdaad aan live-albums die hij heeft uitgebracht. Het is ook geen wonder dat talloze bootleglabels gretig in dat gat zijn gesprongen. Het door ons al besproken One Nite Alone… Live! uit 2002 was zijn eerste officiële live-album. Dit Indigo Nights – Live Sessions volgde in 2008 bijna als een geheime release, weggestopt achterin het fotoboek 21 Nights.
EK: “Een boek dat een fotografische weerslag is van de 21 avonden die Prince in Londen optrad in 2007. Tevens een uitgave die voor Prince’ overlijden letterlijk in grote stapels voor €2,50 bij de Action lag. Waanzin. Ik had een voorraadje moeten kopen, want sinds zijn overlijden schoten de prijzen toch weer omhoog.”
MK: “Ja, dat herinner ik me nog. Ik kocht ‘m maar, want voor de oorspronkelijke prijs had ik het niet gedaan, eerlijk gezegd.”
EK: “Same here, ik ben niet zo heel erg van de fotoboeken en vond de originele te duur. De mijne komt dus ook bij de Action vandaan, of en soortgelijke ‘veel voor weinig’-winkel.”
MK: “Tof boek, maar na één of twee keer bladeren had ik het wel gezien. Nu ligt het ergens in een kast te verstoffen. Waarschijnlijk ook omdat ik niet zo heel erg veel had met de ‘tournee’, of nee, de residency die hij destijds deed. Het lag net even te ver van me af allemaal.”
EK: “Dat snap ik wel, tegelijk denk ik ook dat de fotografische weerslag nu ook niet direct de harten van e bezoekers va die residency sneller doet kloppen. Het is geen verzameling ‘oh ja’-momenten en eerder een verzameling geposeerde en volledig gestylede foto’s. Muziek luisteren vind ik des te interessanter, dus snel het schijfje in de speler stoppen. Indigo Nights is opgenomen gedurende diverse aftershows die volgden op de 21 concerten die Prince in de Londense O2 Arena deed in 2007. Bij onze Planet Earth-herbeluistering zei ik al dat ik het idee had dat die plaat door Prince zelf niet helemaal voor ‘vol’ werd aangezien.”
MK: “Klopt, en niet onterecht natuurlijk. Al blijft het dan vreemd dat hij het überhaupt uitbracht. Maar ik onderbrak je, sorry.”
EK: “Zijn we het in ieder geval eens! Dat vermoeden wordt bij mij gestaafd met de opener van de cd. Niet Planet Earth, wel 3121. Aangevuld door de blazerssectie gebrachte segmentjes uit klassieker Alexander’s Ragtime Band en met nog een stuk D.M.S.R. er in verweven, is dit een heel ander beestje dan de studioversie van hetzelfde nummer. De studioversie is bijna onderkoeld te noemen, Prince vocaal in duet met zijn alter-ego Camille. Deze liveversie balanceert op het snijvlak van soul en funk en is de opmaat naar een feestelijke avond, met veel dank aan de blazers overigens. Die blazen het nummer volledig nieuw leven in.”
MK: “Ja, maar dat vind ik persoonlijk maar deels geslaagd. Ik waardeer het dat Prince er een ander gevoel aan probeerde te geven, maar ik vind juist dat onderkoelde van de CD-versie geweldig. Alhoewel, onderkoeld? Dat geldt misschien alleen voor de zang, de rest van het nummer met een paar bona fide Prince-studiotrucjes heeft een onweerstaanbare en voortdenderende groove, waar ik niet bij kan stilzitten. Goed, de live-versies, en dus ook deze op Indigo Nights waren wel een feestje, dat dan weer wel. Maar toch vind ik het jammer dat het door die blazers meer een standaard funk-nummer is geworden.”
EK: “Girls & Boys krijgt en zelfde losse benadering mee. Vind ik enigszins jammer, juist dit nummer mag van mij strakker dan strak gespeeld worden. Na een minuut of twee slaat de band aan het jammen, onder leiding van Prince. Die jam gaat naadloos over in een improvisatie rond Song Of The Heart, het nummer dat Prince schreef voor de soundtrack van de Happy Feet-film. Het is een aparte track op de cd, maar in feite gaat de jam gewoon door en dat geldt ook voor Delirious, dat op dezelfde beat voortraast, waarop Prince een monoloog houdt over dat hij ooit zoals het publiek was. Geinig beeld schetst hij daarin overigens, dat hij bij de supermarkt tampons moet kopen voor zijn moeder en het dan probeert te verstoppen zodat zijn vrienden het niet zien.”
MK: “Dat is een erg grappig verhaaltje inderdaad. En ongekend candid, al heb ik er mijn vraagtekens bij of het ook echt gebeurd is. Wat betreft Girls & Boys ben ik het overigens helemaal met je eens, ik blijf het een fantastisch nummer vinden, maar ben nooit echt een liefhebber geweest van live-uitvoeringen. Behalve die van de Sign “O” The Times tour dan, die bleven aardig dichtbij het origineel. Maar het blijft zonde dat de subtiliteiten en finesses van Girls & Boys in live-uitvoeringen vaak verloren gaan. Ik begrijp dat fans het graag horen, maar persoonlijk had ik het niet zo snel op het live-repertoire gezet, daarvoor zit er te veel moois in dat alleen op plaat goed overkomt.”
EK: “Interessante gedachte, ik heb daar nooit bij stilgestaan maar er zijn er inderdaad meer. Wat mij betreft geldt het ook voor bijvoorbeeld When Doves Cry of misschien ook zelfs wel 3121 fdoves
eerder op deze live-release.”
MK: “Maar terug naar de medley. Je was bij Delirious…”
EK: “Prince is bij Delirious, ik ratel gewoon maar wat, hahah! Het daadwerkelijke Delirious duurt maximaal een halve minuut, maar past perfect in de jam. Waarna de ‘Just Like U’ monoloog doorgaat. Terugkijkend is die wel erg open en eerlijk. Het begint olijk, met een mijmering over het rondhangen met de ‘tall dark and handsome boys’, zodat Prince als klein ventje hun kliekjes kon versieren. Maar het verhaal verschuift vrij snel naar de realiteit dat hij niet meer zomaar over straat kan zonder belaagd te worden door paparazzi. Binnen zijn oeuvre is Prince nooit heel persoonlijk geweest en heeft hij privésores altijd ingekleed zodat het lastiger te herleiden is wat nu echt of verzonnen is. Dit klinkt volledig oprecht, misschien wel het meest uitgesproken privéstatement dat hij ooit op cd heeft gezet. Toch is het ook wat vreemd, want dit is nu niet iets wat je als thuisluisteraar heel veel vaker wil horen.”
MK: “Nee, dat niet direct. Maar toch grijpt het me wel. Wat ik al zei, van de tampon-anekdote geloof ik niet zo dat het waargebeurd is. Maar de rest van zijn monoloog beklijft des te meer.”
EK: “Het is dan ook wel heel erg ‘des Prince’ om waarheden en verzinsels zo door elkaar te verweven dat je nooit exact weet wat nu waar is of niet. Zo hield hij iedereen altijd maar op afstand.”
MK: “Ik vind het hoe dan ook een interessant inkijkje in zijn gedachtes, het maakt hem ook direct een stuk menselijker. En misschien past het ook wel bij het idee achter het fotoboek, dat -zij het hypergestileerd- ook een soort inkijkje biedt in Prince’s leven achter de schermen en op tournee.”
EK: “De overgang naar Satisfied is trouwens tamelijk lelijk gedaan. Bijzonder, want het komt van dezelfde aftershow als alle voorgaande tracks (de vroege morgen van 17 september 2007) en zat in die daadwerkelijke set ook gewoon achter de monoloog. Waarom dan zo knippen? Satisfied is dan weer wel bij uitstek zo’n nummer dat volledig de aftershowsfeer ademt die zulke avonden zo bijzonder maakten. Het is losjes, je hoort de bandleden onderling lol hebben op het podium (is gewoon in de mix blijven zitten) en vervolgens krijgt Mike Phillips even de ruimte om er een hartverscheurend mooie saxofoonsolo uit te gooien. Tof hoor.”
MK: “Ben ik met je eens. Zowel de overgang naar Satisfied als de uitvoering van het nummer zelf. Ook al past het perfect in een nachtclub setting, het is in mijn ogen niet direct een typisch aftershow-nummer, waarin Prince toch graag lekker los gaat op jams en covers. Maar in dit geval is Satisfied een geweldig voorbeeld van hoe magisch een Prince aftershow kon zijn. Als hij er zin in had, zeg maar, en als de band het ook op zijn heupen had en de ruimte kreeg van de meester zelf. En die solo, oi oi, wat is die lekker zeg! Luister je mee, Eric Leeds? Haha!”
EK: “Het nummer gaat direct door in Beggin’ Woman Blues, wat een soort mash-up is tussen Beggin’ Woman van Cousin Joe, Three Handed Woman van Louis Jordan en een flinke dot Prince, die vrolijk aan het improviseren slaat over een schele dame. ‘She look both ways at the same time/ I don’t know what she’s lookin at/ I just know I’m gettin’ tired of trying/ Listen… She asks me for the pepper/ When she lookin’ at the salt’. Vrouwonvriendelijk wellicht, maar ik moet er om gniffelen.”
MK: “Ik ook. Het is haast hilarisch, en stukken grappiger dan 12:01 of Telemarketers’ Blues, die Prince vaak deed tijdens de Musicology Tour in 2004. Eerlijk gezegd heb ik niet zo veel met die (zogenaamd) geïmproviseerde bluesdeuntjes, ik hoor liever obscure deep cuts die hij normaal gesproken tijdens reguliere concerten niet speelt, of uitvoeringen van nummers die Prince zelf te gek vindt. Daar zit veel meer spontaniteit in, vind ik. En daarbij ben ik simpelweg ook niet zo’n bluesliefhebber, althans, niet op de manier zoals Prince het doet. Op The Ride na dan, dat is wel een topnummer. Maar goed, in zijn genre -dat van ‘blues volgens Prince’- is Beggin’ Woman Blues dan wel weer aardig.”
EK: “Beverly Knight krijgt de hoofdrol in een uitvoering van Aretha Franklins Rock Steady. Ik vind dit erg lekker, al is het maar omdat het basloopje van Whole Lotta Love er al op een ronkende manier doorheen zit en op het eind de blazers niet helemaal lekker invallen. Dat draagt bij aan de livesfeer. Whole Lotta Love zelf vind ik dan weer wat minder. Het is een wat rommelige instrumentale versie, ik heb Prince het nummer weleens beter horen doen en juist dat basje dat ik in Rock Steady zo goed geplaatst vind, hoor je hier amper terug.”
MK: “Ik vind Rock Steady in dit geval een betere Whole Lotta Love dan Whole Lotta Love zelf. Briljant gedaan, die bas. Het lijkt wel alsof het een live uitgevoerde mash-up tussen die twee is; Prince en de band hadden Whole Lotta Love net zo goed achterwege kunnen laten, zelfs de vocals van Led Zep’s klassieker hadden hierbij gepast. Beverly Knight scheurt er vocaal lekker op los, en vanaf het moment dat de saxsolo losbarst, is het een vettig funkfeestje. Zalig dit, een van de hoogtepunten op de CD in mijn optiek.”
EK: “Eens! En dat had ik dan weer niet verwacht. Nog zo’n lelijke break richting Alphabet St., men doet niet eens de moeite om de luisteraar de illusie te geven dat we naar één complete show aan het luisteren zijn. Vind ik wat jammer. We zijn inmiddels al aanbeland bij de opnames die op 22 september 2007 in de vroege ochtend zijn gemaakt, de laatste aftershow die in Londen werd gedaan na de concertreeks in de O2 Arena. De cd bestaat uit opnames van twee shows. Waar de opnames van de eerste avond nog enigszins in de juiste volgorde zijn, wordt bij de tweede gehusseld dat het een lieve lust is.”
MK: “Echt ongelooflijk dat ze dat zo gedaan hebben. Het haalt de flow er totaal uit, leg de bootleg opname er maar naast. Ik begrijp het tot op zekere hoogte, Prince wilde waarschijnlijk een compacte uitgave hebben, alsof het een strakke show was zonder al te veel improvisaties en jams. Maar ik denk dan: breng dan sowieso niet een opname van een aftershow uit als je niet zeker bent of de ‘casual fans’ het wel zullen pruimen. Of maak je niet zo’n zorgen en breng de aftershow integraal uit in goede kwaliteit, speciaal voor de wat meer fanatiekere aanhang -en doe er dan ook meteen de opname van de reguliere show bij. Maar ja, het was Prince en die deed wat hem het beste achtte. Jammer genoeg was zijn gevoel niet altijd even juist.”
EK: “Alphabet St. is ook weer zo’n uitgebreide en naar mijn mening iets te jolige jam. Dit nummer – net als Girls & Boys – hoor ik liever wat strakker en er zijn hier gewoon te veel mensen mee aan het spelen. De solo van Maceo Parker vind ik trouwens wel erg lekker en ik vind het altijd interessant als Prince zijn band in toom probeert te houden. Zoals tegen het einde, als hij zelf de blazers ook te prominent vindt worden en vraagt of het wat minder kan, waarna ze te veel gas terug nemen en het weer wat harder moet. Die wisselwerking maakte aftershows altijd zo spannend.”
MK: “Net als bij Girls & Boys heb ik bij Alphabet St. ook altijd het gevoel gehad dat het zich niet zo goed leende voor een knappe, strakke live-uitvoering. Alleen de versies die Prince speelde tijdens de Lovesexy tour waren echt goed. Maar daarna heb ik het altijd maar zo-zo gevonden. Het werd óf te snel gespeeld, óf te rommelig. En dat laatste geldt zeker voor deze versie. Al is het inderdaad wel zeer interessant om te horen hoe Prince zijn band leidt.”
EK: “Klopt, dit is er ook weer zo eentje die nooit echt lekker meer uit de verf is gekomen op het podium. Weer een foeilelijke knip maakt vervolgens de overgang naar Indigo Nights. Tegen het eind van Alphabet St. laat Prince het publiek ‘I like funky music’ zingen en ineens zingen ze massaal ‘London knows how to party’. What the…? Heb er nu toch maar even de bootleg van de betreffende avond erbij gepakt en het nummer Indigo Nights zoals we het hier gepresenteerd krijgen blijkt in werkelijkheid een jam die de uitloper is van Get On The Boat. Er is hier dus gewoon heel wat uitgeknipt en dat gescandeer blijkt dus wel een duidelijke bron te hebben. Snel door, want de lichte latin-vibe die er vanuit gaat vind ik ook al niet zo heel super.”
MK: “Indigo Nights voegt voor mij vrijwel niets toe. Aan het einde herken ik de melodie van Get On The Boat, deze jam zal wel daarop gebaseerd zijn. De latin vibe die Renato Neto meegeeft vind ik juist wel aardig, maar verder begrijp ik niet zo goed wat het op deze cd doet. Misschien wilde Prince laten horen wat voor feestje hij kon bouwen. Alleen jammer dat hij daarvoor het publiek oplegt het hele nummer door ‘London knows how to party’ te chanten. Dat werkt me uiteindelijk altijd een beetje op de zenuwen. Nee, ik vind dit niet bepaald briljant allemaal.”
EK: “Wel fantastisch vind ik Shelby J.’s uitvoering van Dorothy Moore’s Misty Blue. Je hoort dat dit vaker in de sets is opgenomen en het live-arangement is pakkend, met de blazers in een fantastische ondersteunende rol, de toetsen zwengelen het nummer mooi aan. Je kan veel vinden van de rol die Shelby kreeg toebedeeld en soms had ik echt wel iets van ‘mag ze nu weg?’, maar hier zorgt ze voor een hoogtepunt op de cd. Maar ja, de Mother’s Finest cover die volgt is dan weer meteen die stap te veel waar ik het over had. Sowieso een nummer dat menig bruiloften- en partijenband op het repertoire heeft en die spelen het in veel gevallen beter. Al is Prince’ gitaar op het eind wel erg fijn.”
MK: “Ach ja, Shelby… Ik heb haar meermaals de ‘Tony M. van de laatste jaren’ genoemd, zo’n prominente rol kreeg ze toebedeeld.”
EK: “Wahahaha! Goede omschrijving!”
MK: “Al was dat niet altijd naar haar eigen zin, begreep ik uit jouw interview met haar. Maar die indruk kreeg ik nooit als ik haar aan het werk zag. Het verschil met Tony M. is natuurlijk dat Shelby vocaal wél indrukwekkend is, maar toch werd ik altijd een beetje moe van alsmaar het publiek opzwepen met haar ‘put yo’ hands in the air!!’. Maar dat ze kan zingen, staat buiten kijf. Misty Blue is erg goed inderdaad. Maar Baby Love? Tsja. Da’s inderdaad toch wel een heel uitgekauwde songkeuze. En dat jij bandjes van bruiloften en partijen in dit geval beter vindt dan Prince’ band? Haha, auw!”
EK: “Dat meen ik serieus, deze cover heb ik beter gedaan horen worden door dat soort bandjes. Of wellicht was het de alcohol op dergelijke avonden die het allemaal wat mooier deed lijken…”
MK: “Al heb je sowieso wel een beetje gelijk; deze band was niet één van Prince’ betere. Ze kunnen wel spelen, maar het is allemaal zo… netjes. Kleuren binnen de lijntjes, painting by numbers, weinig tot niets spontaans.”
EK: “Als ik deze cd om één ding waardeer is het de officiële release van de mash-up die Prince deed van The Question Of U en The One. Die nummers complementeren elkaar muzikaal en hoewel het ergens jammer is dat de tekst van The Question Of U gesneuveld is, was het live altijd een genot. Deze versie vind ik ook erg fraai. Van het pakkende intro, tot de soulvolle opbouw en de saxofoonsolo van Maceo Parker, waarna de hele cd al schandalig genegeerde Renato Neto de ruimte krijgt voor een jazzy improvisatie. Nog even een mooie uitsmijter op gitaar erbij, waarbij de blazers zich goddank dienstbaar opstellen. Ik vind het mooi!”
MK: “Maceo’s solo is geweldig inderdaad, en mooi ook dat de band dan in overdrive gaat en van de trage ballad bijna een uptempo big band jazznummer maakt. Maar vergeet ook de saxsolo van Mike Philips in het begin niet!”
EK: “Jaaaaaa, inderdaad!”
MK: “De combinatie van die twee nummers tot één song geboetseerd werkt hoe dan ook als een dolle. Daar kun je gewoonweg niks slechts over zeggen. Ja, misschien dat het inderdaad jammer is dat Prince de lyrics van The Question Of U slachtoffert en dat Morris Hayes ook nu weer bepaalde stukken dichtsmeert met zijn orgeltje (waar ik niet bepaald een liefhebber van ben), maar een kniesoor die hier op let verder.”
EK: “Nou… daar zeg je wat! Ik heb er nooit echt mijn vinger op kunnen leggen, maar dat orgelwerk van hem is vaak inderdaad iets wat nummers enigszins verstikte als ze lucht nodig hadden.”
MK: “Ik ken veel versies van The Question Of U/The One, die op de een of andere manier altijd een stukje anders, maar altijd erg goed zijn. En dit is inderdaad een van de betere. Twee in mijn ogen essentiële tracks, versmolten tot één lang uitgesponnen nummer. En één van de schamele hoogtepunten van deze cd.”
EK: “De overgang naar uitsmijter All The Critics Love U In London laat zien dat het gewoon wél kan om er een coherent klinkend geheel van te maken, dat nummer zat in de liveshow namelijk halverwege de set. De uitvoering is rommelig en ook hier weer typisch een ‘je had erbij moeten zijn-jam’, want reken maar dat het dak er in dat zaaltje volledig af ging. In de thuisomgeving gaat toch veel van die sfeer verloren als je het zo clean hoort. Het einde vind ik ook wat curieus, de beat van Batdance alsof het ergens over de PA wordt gespeeld met babbelende mensen over hoe goed het wel niet was. Al vind ik dat ook ergens wel goed gevonden, veel bootlegs eindigen op een soortgelijke manier. Maar waarom een totaal uit de lucht komend Batdance? Prince’ wegen blijven ondoorzichtig.”
MK: “Je haalt de woorden uit mijn mond. Ook ik dacht direct ‘huh??’ toen ik dat stukje Batdance hoorde. Totaal ongepast, vind ik. Maar goed, hij zal er vast een reden voor hebben gehad. Wat All The Critics… betreft, ben ik het met je eens. De band rammelt aan alle kanten -nog een voorbeeld dat deze band niet echt kan jammen zoals de Sign ‘O’ The Times/Lovesexy band dat wel kon (alhoewel Prince daarnaast vrijwel nooit een band heeft gehad die eindeloos kon jammen, kijk maar naar The Revolution of 3rdEyeGirl)- maar toch heeft het wel iets.”
EK: “Nou, de NPG van 2002 kon wel jammen, dat waren topmuzikanten stuk voor stuk. Verder snap ik wel wat je bedoelt…
MK: “Het mag op deze release dan allemaal wat clean zijn, je krijgt toch een goede indruk van hoe een gemiddelde aftershow van Prince klonk. En dat waren toch meestal fijne feestjes, als de meester er tenminste zin in had en niet het leeuwendeel van de set overliet aan andere vocalisten.”
EK: “Van de ‘aftershow’-cd’s die Prince officieel uitbracht, de andere was It Ain’t Over uit de One Nite Alone… Live!-set, vind ik dit persoonlijk de betere. Het heeft meer die echte ‘aftershow-sfeer’ en ik vind ‘m daardoor wat fijner in het gehoor liggen. Maar ook deze heeft wat vreemde creatieve keuzes die de totaalervaring voor mij toch niet honderd procent geslaagd maken en i uiteindelijk toch liever een bootleg opzet. Van de lelijke cuts tussen de nummers, tot de keuze van de tracks, de volgorde daarvan en het feit dat Prince niet bepaald zijn beste band ooit achter zich had staan. Misschien moeten we het ook allemaal niet zo heel serieus nemen, dit album was weggestopt als extraatje in een fotoboek. Misschien moeten we het ook wel helemaal niet als weloverwogen geheel zien, maar eerder als een extra ‘snapshot’ van een moment, zoals dat boek het ook is. Grappig genoeg zijn de hoogtepunten voor mij veelal nummers waarop Prince niet zingt (Rock Steady en Misty Blue), maar die The One alleen al maakt het voor mij wel een cd die ik koester.”
MK: “Treffend beschreven. Daar heb ik helemaal niks aan toe te voegen.”
Essentiële tracks: The One
Waardering: **1/2
Prince – Indigo Nights / Live Sessions (2008)
- 3121 (07:44)
- Girls & Boys (04:05)
- Songs of the Heart (01:39)
- Delirious (02:01)
- Just Like U (Monologue) (02:49)
- Satisfied (06:19)
- Beggin’ Woman Blues (06:43)
- Rock Steady (06:37)
- Whole Lotta Love (04:42)
- Alphabet St. (06:09)
- Indigo Nights (03:41)
- Misty Blue (04:25)
- Baby Love (03:54)
- The One (09:08)
- All the Critics Love U in London (07:05)
