Review: MPLSoUND (2009)
De tweede schijf in het cd-setje waar ook Lotusflow3r in zat is een heel ander beestje dan de eerste. Waar die een meer pop/rockende gitaar-Prince liet horen, hebben we hier en meer funkende te pakken, met bas en synths in de hoofdrol.
EK: Opener (There’ll Never B) Another Like Me is er eentje volgens het boekje. Zo’n nummer dat Prince uit zijn mouw leek te kunnen schudden. Het is – toegegeven – erg lekker, je zit al vrij snel met je hoofd mee te schudden op de beat. Maar het is er ook zo eentje die je weer vergeten bent zodra het klaar is en eigenlijk vooral ook klinkt als ‘een artiest die Prince doet’. Dat komt bij mij vooral door het synthmelodietje dat de finale domineert. Het lijkt verdacht veel op de melodie op het eind van de live-uitvoering van Anna Stesia zoals we die van de Dortmund ’88 show kennen. Net niet identiek, maar gelijkend genoeg om dát nummer zich in je hoofd te laten nestelen.”
MK: “Ik ben het wel met je eens. Het klinkt best fijn, maar is ook wel een beetje teveel een niemendalletje. De titel van het album suggereerde voor mij dat Prince zich echt zou focussen op de sound die hij in de jaren ’80 ontwikkelde. Dus met hoofdrollen voor de Linn-drumcomputer en synths die de blazerspartijen vervangen. Zeg maar het geluid van Let’s Pretend We’re Married, Automatic, All The Critics Love U In New York en meer van dat soort typische Prince-songs.”
EK: “Zo… halloooo… ik word na bijna 10 jaar ook eens wakker. Nu snap ik pas de – poging tot – old school geluid in relatie met de titel. Het ligt zo voor de hand dat ik het bizar genoeg nu pas opmerk nu jij meer op wijst.”
MK: “Desalniettemin, de opener van MPLSoUND stelt me direct wat teleur. Ja, je hoort een Linn-drumcomputer en synths, maar die zijn er meer voor de accenten dan voor de basis van het liedje. En kennelijk is de Minneapolis Sound geüpdatet, of althans vervangen door Pro-Tools of een ander programma. En dat maakt het allemaal toch wat vlak. Zo ook (There’ll Never B) Another Like Me.”
EK: “Ook het daarop volgende Chocolate Box is er eentje die teruggrijpt. Zeker de beat in het begin doet mij denken aan de door de Linn-drum gedomineerde periode uit de 80s. Al is dit geen Linn volgens mij.”
MK: “Nee, dat denk ik ook niet. Eerder een ‘moderner’ programma op de computer dat de sound van de Linn imiteert, net zoals de openingstrack.”
EK: “Dat gezegd, ik vind het lekker hoor. De rap van Q-Tip vind ik wat minder, maar als daarna de bliepjes en bopjes uit de synth knallen ben ik een blij ventje hoor.”
MK: “Een ‘blij ventje’? Hahaha, kan er niks aan doen, maar ik zie opeens jou voor me, met een glimlach van oor tot oor enthousiast op de bank op en neer stuiteren. Of zelfs een dansje wagen.”
EK: “Stuiteren op de bank? Absoluut! De slijtplekken zitten in de Ploegstof! Dansje? Stiekem, alleen als niemand kijkt. Ik ben een houten klaas! Hoe dan ook, dit is gewoon aanstekelijk!”
MK: “Aanstekelijk is het zeker, maar ook deze is me weer teveel een wegwerpliedje.”
EK: “Dat zeker, zoals een frietje bij de snackboer ook heel lekker is. Onderweg naar huis ben je alweer vergeten wat je gegeten hebt. Hier hetzelfde. Eer je een paar nummers verder bent, kan je het in je hoofd al niet meer 1-2-3 reproduceren.”
MK: “De beat had veel funkier gekund in mijn optiek. Had dan echt een Linn gebruikt, denk ik dan. Op de een of andere manier gaf dat een veel dieper geluid dan dit.”
EK: “Zou hij die überhaupt nog gehad hebben? Wellicht is het niet in Paisley Park opgenomen en is dat het. Moest hij het doen met wat hij op dat moment in de gehuurde ruimte van 77 Beverly Park Lane in Beverly Hills had staan.”
MK: “Maar goed, het is inderdaad best catchy verder.”
EK: “Dat vind ik Dance 4 Me ook, wat eveneens een enorme throw back naar de 80s is. Prince’ stem is gepitcht en schurkt daardoor tegen zijn Camille-stem aan. Als Prince het heeft over ‘dark sunglasses in the pale moonlight’ moet ik onwillekeurig ook even aan de Batman-soundtrack denken.”
MK: “Ja, inderdaad, dat had ik ook!”
EK: “Muzikaal is het echter geen typische Camille-track en had het ook niet op Batman gepast. Daarvoor zit er teveel warmte in het arrangement en komen er teveel andere 80s-invoeden (niet van hemzelf) voorbij. Het maakt dat de track vrij gedateerd klinkt, wat voor een relatief ‘nieuw’ nummer best vreemd is.”
MK: “Precies. Vreemd is dat toch. Ik kan er mijn vinger niet precies opleggen. De eerste seconden doen door de handclap-drums denken aan vintage Prince van om en nabij het 1999 album, de gitaarlicks doen denken aan zowel Prince als The Time, de gepitchte stem aan inderdaad Camille, maar het wordt nergens de befaamde Minneapolis Sound. Ook Dance 4 Me is weer de zeroes-Prince die de eighties-Prince imiteert. Wonderlijk.”
EK: “Tegelijk, er zat ruim een kwart eeuw tussen beide opnames. Probeer jij nog eens iets te reproduceren wat je als twintiger maakte, dat lukt je ook niet. Misschien was de albumopener wel een referentie naar zijn oude zelf. (There’ll Never B) Another Like Me. Hij heeft tenslotte vaker gezongen dat zijn ‘oude ik’ eigenlijk de enige competitie is die hij heeft. Afijn, onderwijl ga ik nu even mijn gebarsten glazuur van de vloer vegen. U’re Gonna C Me is mij te zoetsappig. Als ballad mikt het te veel op het ‘slaapkamer en kaarslicht’ effect, maar de overtuiging is er niet. Bijzonder genoeg, want exact hetzelfde nummer op alleen de piano (en allerlei spacey effecten), zoals te horen op One Nite Alone… uit 2002, pakt me dan weer wel volledig in. Een slecht liedje is het dus niet, wel gewoon een zeer matige R&B-versie. Wat me trouwens ook opvalt nu ik deze op Spotify draai, wat klinkt MPLSoUND hier vlak en flets. De cd erbij gepakt en die klinkt beter.”
MK: “Ik heb de set nooit op cd gehad, dus ik heb geen referentiekader. Maar het is toch redelijk bekend dat veel werk van Prince niet bepaald optimaal gemixt is en enorm varieert in geluidskwaliteit.”
EK: “Dat is waar, het werk van de man is zeg maar geen voer voor audiofielen.”
MK: “Allesbehalve! Maar goed, deze versie van U’re Gonna C Me dus. Ik ben het volledig met je eens, deze versie haalt het bij lange niet bij de versie die op One Nite Alone… staat. Dit had zo op Emancipation gekund, een album dat toch al vol stond met middelmatige R&B-liedjes. Ook dat is weer een wonderlijke kant van Prince: hoe hij in staat is (in potentie) goede liedjes volkomen dood te arrangeren en produceren. Aan de andere kant is hij wel degelijk in staat middelmatige liedjes beter te maken. The Dance bijvoorbeeld, waarvan ik de oorspronkelijke versie van The Chocolate Invasion niks vond, maar die op 3121 een van de beste tracks van het album kan noemen. Hoe dan ook, deze versie van U’re Gonna C Me is mij echt te slick. Zonde.”
EK: “Door met Here, een dertien in een dozijn R&B-deuntje, en het stort me enorm. Vooral de begeleiding dan. Serieus, ik zit weleens bij een goedkoop Chinees-Indisch restaurant te wachten op een bak afhaal-foe yong hai en die hebben van die ingeblikte panfluitmuziek door de speaker galmen. Dat klinkt gewoon als de muzikale begeleiding van Here. Prince’ onnavolgbare falset redt het liedje nog net, maar het is angstig middelmatig allemaal. Kom op Prince, je kan beter!”
MK: “Hahaha, inderdaad! Zijn zang-arrangementen blijven gelukkig nog wel de moeite waard. Blijkt maar weer hoe goed hij is met koortjes en dergelijke.”
EK: “Dat vergeet ik inderdaad in dat gefulmineer van mij. De koortjes blijven sterk en ingenieus!”
MK: “Maar de rest? Bah, nee.”
EK: “Valentina maakt het er aanvankelijk niet beter op. Het synthtrucje dat in Black Sweat zo goed werkte, irriteert hier. Prince die een beetje de ‘gangsta’ uithangt is ook potsierlijk en de rap is lelijk. Maar ja, als na ongeveer twee en een halve minuut een Santana-achtige gitaarsolo het nummer in wordt geslingerd ben ik toch om. Tot de finale blijf ik geboeid luisteren. Op het eind vind ik de speelse synths in combinatie met de strakke beat wel erg lekker en net als je denkt ‘verdorie Prince, hou even je waffel’ is het liedje klaar.”
MK: “Wat ik er vooral wat eigenaardig aan vind, is dat de Valentina uit de titel de dochter van Salma Hayek schijnt te zijn. En om dan tegen dat meisje te zeggen dat Hayek Prince eens moet bellen en te mijmeren wat voor lekker ding hij Hayek toch vond, vind ik tamelijk dodgy. En voor de rest ben ik het met je eens. Op zich een fijne bounce, maar meer ook niet. Ja, die gitaarsolo, die is inderdaad erg okee. Al is het zoals jij zegt spijtig dat hij er doorheen blijft zingen en kletsen.”
EK: “De ingetogen melancholie van Better With Time vind ik prachtig. Schijnbaar is het opgedragen aan Under The Cherry Moon-actrice Kristin Scott Thomas. In het begin zingt Prince dit:
‘This might seem strange / Since so much time has passed / And since only one of us / Still looks the same / Your words not mine, baby / You’re still fine yes you are’.
Ik vermoed dat hij hier reageert op diverse interviews die de actrice in die periode deed rondom haar film Il Y A Longtemps Que Je T’Aime. Er is een Frans tv-interview waarin ze schrikt als ze ziet hoe jong ze is in Under The Cherry Moon en een ander interview in The Guardian waarin ze praat over het ouder worden als actrice en in dit nummer steekt Prince haar een hart onder de riem. Jammer dat het op het eind wat bombastisch ontspoort, maar tot dat moment vind ik het een erg mooie, beschouwende track.”
MK: “Ik heb inderdaad ook eens gelezen dat het is opgedragen aan Scott Thomas. Verrassend, dat Prince er zo tegenaan kijkt. Ik bedoel, hij is toch altijd in de weer geweest met veel jongere vrouwen. Dus vind ik dit niet alleen opvallend, maar vooral ook enorm positief. Misschien een voorbode van de realisatie dat hij er ook niet jonger op werd?”
EK: “Zou goed kunnen! Al bleven de jongere vrouwen om hem hen fladderen. Leeftijdsgenoten had hij het op amoureus vlak doorgaans niet zo op,dat maakt dit statement naar de actrice des te opvallender.”
MK: “Hoe dan ook is Better With Time een van de betere tracks op MPLSoUND, en niet alleen vanwege de inhoud en boodschap. Hier werken de Linn-achtige accenten wél en propt hij het -op het bombastische einde na- niet helemaal vol met andere Minneapolis Sound-elementen.”
EK: “Eens en ook met Ol’ Skool Company springt Prince weer op de retrotrein waar hij op het begin van het album ook in zat. Zelfde Camille-achtig stemmetje als op Dance 4 Me over en een minimalistisch funky nummer dat zeven en een halve minuut voortgroovet. Ik vind het aanstekelijk, gezien de lengte en de vibe is het iets wat je zo op The Black Album had kunnen horen. Maar minder sterk want het lijkt nergens heen te gaan. Al vraag ik me gaandeweg wel af of die ‘retrotrein’ waar ik het over had niet een ‘nostalgietrein’ is. Prince mijmert over de drummers met wie hij heeft gewerkt (Michael Bland, Morris Day, Jellybean Johnson, John Blackwell, Sheila E.), mijmert over de gemeenschap waar hij uit komt, over de tijd dat muziek nog daadwerkelijk iets betekende. Een nummer eerder al over een actrice waar hij bijna een kwart eeuw eerder mee werkte…”
MK: “Goh ja, dit is inderdaad wel een nostalgisch tripje. Maar we kunnen het ook beschouwen als weer eentje in het rijtje waar Prince dingen als ‘real music by real musicians’ roept. Zeg maar zoals in Musicology, waar hij het heeft over ‘the feeling music gave U back in the days’ enzo. Maar hij doet er met Ol’ Skool Company wel erg lang over om zijn punt te maken. In mijn optiek had hij zo 3 minuten van dit nummer kunnen knippen. Maar goed, het heeft een fijne cadans en live werkte het ook wel, van wat ik er van zag en hoorde.”
EK: “Wat ik trouwens wel geinig vind, is dat er een rap in verwerkt zit waarin alle liedjes van dit album een korte name check krijgen, behalve afsluiter No More Candy 4 U. Wat we echter wel horen is 77 Beverly Park. Nu kan dat er in zitten omdat dit in deze periode een plek was waar Prince veel opnam, maar het kan ook betekenen dat deze instrumentale track van zusteralbum Lotusflow3r wellicht de oorspronkelijke afsluiter was.”
MK: “Zo heb ik er nog nooit naar geluisterd. Dat zou best eens kunnen…”
EK: “Ik moet eerlijk zeggen, dat had prima gepast. Nu krijgen we echter No More Candy 4 U voor de kiezen, een vuig en gejaagd nummer waarin Prince de vloer aanveegt met nepartiesten, met zure journalisten, trollen op internet en meer. Dit is een track die ik graag eens live met een ronkende band uitgevoerd had willen horen, maar helaas is het niet vaak live gespeeld. Deze diss vind ik trouwens lollig: ‘To all the suckerz winning anything and thanking the lord for what they do.’ Deed Prince dat zelf niet ook jarenlang? Afijn… agressief uitsmijtertje waarin Prince een duidelijke boodschap afgeeft. ‘2 much fame causes spiritual decay’, maar tegelijkertijd ook zichzelf verheft boven het gepeupel.”
‘I am 2 funky and you can’t handle my groove’
MK: “Om dat te roepen in dit nummer met een niet zo heel toffe groove, vind ik nogal wat. Jij haalde het zelf al aan, maar dit is voor mij ook echt zo’n nummer dat live stukken beter uit de verf komt dan deze versie. De groove op de studioversie klinkt mij teveel als rammen op een kartonnen doos. Niet bepaald de groove waar Prince zo beroemd mee geworden is. Maar ja, Prince bleef nu eenmaal Prince en schepte wel vaker op over zijn kunnen. Al heeft hij dat wel eens op betere liedjes gedaan.”
EK: “Daar Prince reilen en zeilen anno 2009 nog maar weinig mensen kon interesseren, lijkt me die laatste uitspraak vooral een soort goedpraten naar zichzelf waarom de wereld minder enthousiast op nieuw werk reageert dan voorheen. Maar dat is speculeren. Al met al vind ik MPLSoUND een prima plaat. U’re Gonna C Me en Here zijn uitglijers, maar de rest is lekker. Misschien net iets te veel terugvallend op succesvol eerder werk, maar dat vind ik in deze juist wel charmant. De vraag is dan wel of hier echt iets essentieels op staat. Want je kan ook stellen ‘het beste van dit album deed hij al eerder… en beter’.
MK: “Precies. De spijker op z’n kop, wat mij betreft. Ik zei het al eerder, de titel MPLSoUND suggereerde voor mij dat Prince weer eens zijn oude spullen had afgestoft en eens zou laten horen dat hij nog steeds de meester was in het creëren van die unieke sound. Maar eigenlijk is MPLSoUND op z’n best een imitatie van zijn eigen sound, gereproduceerd uit -voor die tijd- modernere technologische hulpmiddelen. Dat vind ik het grootste manco van dit album. En vooral ook wat schrikbarend: de meester was kennelijk niet meer in staat zijn eigen ‘trucjes’ uit de hoge hoed te toveren. Ik ben dus niet heel enthousiast over MPLSoUND, laat staan dat er echt iets essentieels op staat wat mij betreft.”
Essentiële tracks: —
Waardering: **
Prince – MPLSoUND (2009)
- (There’ll Never B) Another Like Me (06:01)
- Chocolate Box (06:13)
- Dance 4 Me (04:58)
- U’re Gonna C Me (04:36)
- Here (05:15)
- Valentina (03:59)
- Better With Time (04:53)
- Ol’ Skool Company (07:30)
- No More Candy 4 U (04:12)
